Lost in the woods with that boy

Hoofdstuk 4

Natuurlijk precies net op dat moment kwam een groepje begeleiders aangelopen. Lila herkende er een paar, onder andere mevrouw de Wit van het vak maatschappijleer. Ze had een lange bruine rok aan – niet bepaald geschikt voor een weekje in de bossen.

Lila wilde er net over beginnen met Marlou, maar voordat ze iets kon zeggen was er al één van de begeleiders in het midden van de horde leerlingen gaan staan en riep: 'Groepen 1 en 2 gaan beginnen met kanoën. Zij mogen straks achter mevrouw de Wit aan lopen. De andere twee groepen, groepen 3 en 4, beginnen deze ochtend met mountainbiken en mogen mij volgen!'

De man met de luidspreker herkende Lila ook als leraar van school, maar ze kon niet achterhalen wie. Zo gek was dat ook niet, want iemand herkennen in een volledig woudloperkostuum was nog niet zo gemakkelijk – en voor hetzelfde geld gaf hij les aan een ander niveau en kende ze hem bij voorbaat al niet.

Alle leerlingen kwamen in beweging dus begon Lila ook door het zompige grasveld te lopen. Richting het kalme riviertje moest ze niet, want zij gingen later die middag pas kanoën. Dus liepen Marlou en zij de andere kant op, het grote bos tegemoet.

'Marlou, heb je net gezien wat voor kleding mevrouw de Wit droeg?' Lila pakte haar kans om het dit keer wel bij Marlou voor te leggen.

'Uhm ja, die lange rok was het toch?'

'Ja, en dat deed me aan iets denken,' zei Lila geheimzinnig. Ze wist al vrij zeker dat Marlou dit niet meer zou weten, dus vertelde ze het maar. 'De eerste keer dat we die rok zagen, was toen ze de lijst van de werkweken bekend maakte. Toen hadden we er later die dag nog heel lang over moeten lachen.'

~~*~~*~~

1 maand eerder

Marlou en ik liepen door de pas witgeschilderde gangen naar onze volgende les. De komende les zaten we weer opgescheept met Kay en Flynn die achter ons zaten.

Ik wist niet waarom ze ons hadden uitgekozen. Normaal praatten Marlou en ik niet met jongens. Wij behoorden tot "het stille groepje," zoals Kay het ook wel noemde. Toch probeerde hij telkens contact te maken en met ons te praten – ook al klapte ik vaak dicht als hij iets zei. Als ik alleen met hem was, was het laten we zeggen vaak nogal... ongemakkelijk. Met Marlou erbij niet, zij kon blijkbaar beter communiceren met jongens dan ik.

Ik peinsde natuurlijk weer veel te veel, dus besloot ik maar met Marlou te kletsen. We stonden inmiddels al voor het lokaal.

'Mevrouw de Wit is echt altijd te laat voor maatschappijleer,' begon ik. 'En dan komt ze straks op haar gemak met een kopje koffie in haar hand aangelopen.'

'Inderdaad, en dan is ze nog met een andere docente aan het praten waardoor alles wat langzamer gaat,' voegde Marlou toe.

'Nou wat toevallig, daar zul je haar net hebben,' zei ik.

Mevrouw de Wit kwam aangelopen in een lange bruine rok met daarboven een trui. En zowaar met een rood koffiebekertje in haar handen.

'Wat een mooie rok,' fluisterde Marlou. Ik moest lachen en daarna gingen we naar binnen, de stroom van leerlingen volgend.

'Ga allemaal even zitten, kleine aapjes van me.' (Ze noemde ons altijd haar "kleine aapjes" – ik had werkelijk geen idee waarom.) 'Ik heb een belangrijke mededeling voor jullie...' vertelde ze.

'Zou de school eindelijk hebben bepaald naar welke werkweek we gaan?' fluisterde Marlou.

'Ja, vast wel. Als je nu stil bent, kunnen we het horen,' fluisterde ik terug met een glimlach.

'...Ik heb hier voor jullie de lijsten met namen van wie met welke werkweek mee mag gaan,' ging mevrouw de Wit verder. 'Ik begin met de rondreis van Noord-Italië.'

Nadat ze een uitgebreide en langdradige opsomming had gegeven van de namen, – waar Marlou en ik overigens niet bijzaten, – ging ze verder met de werkweek naar Londen.

'Ja, nu worden wij vast opgenoemd, Lila!' fluisterde Marlou net iets te hard tegen mij.

Mevrouw de Wit noemde een hele reeks namen, maar wij zaten er niet bij. Ik realiseerde me dat we dan bij de Ardennen zouden zitten. We hadden onze eerste en derde keus niet gekregen, éénmaal raden welke keuze het dan werd. Maar ach, ik vond dat het allemaal niet zoveel uitmaakte. Ik zat samen met Marlou en dat was het belangrijkste. De leukste werkweek is de werkweek met Marlou. We zouden er samen met z'n tweetjes een topweek van maken.

Onze namen werden inderdaad bij het survivallen in de Ardennen genoemd en ook Kay en Flynn zaten er natuurlijk bij – wat voorspelbaar...

'Nou, gaan jullie uiteindelijk toch nog naar de Ardennen,' grapte Kay. 'Bereid jullie maar vast voor op wat komen gaat.'

'Ik denk dat Lila en ik ons prima redden.' Marlou keek van Kay naar mij. 'Toch? Ik heb er nu al zin in!'

Marlou werd al helemaal enthousiast en ik kon niets anders dan met haar meedoen. Toen wist ik zeker dat ook zij niet meer kon wachten op de werkweek.

~~*~~*~~