YİNE BEN :D YORUMLARINIZ O KADAR GÜZEL Kİ LÜTFEN ONLARI EKSİK ETMEYİN OLUR MU? OY VERMEYİ DE UNUTMAYIN...
ARKADAŞLAR SİZDEN HİÇ OY KONUSUNDA BİR BEKLENTİM OLMADI ŞU ANA KADAR BİLİYORUM. VE BU DURUMU BOZMAK GİBİ BİR NİYETİM YOK AMA SİZDEN UFAK BİR RİCAM VAR. BİR BEBEK BİN MUSİBETİN TOPLAM OYLARI 871 VE BEN BUNU 1000 OY YAPMAK İSTİYORUM. BU SADECE DAHA FAZLA OKUYUCUYA ULAŞABİLMEK İÇİN. YARDIMCI OLURSANIZ SEVİNİRİM. ARKADAŞLARINIZA ÖNERMENİZ DE BENİM İÇİN YETERLİ OLACAKTIR. EĞER SİZİN DE BÖYLE BİR RİCANIZ OLURSA SEVE SEVE YARDIMCI OLURUM.
İYİ OKUMALAR!
Ö-PÜL-DÜ-NÜZ :D
Hayatın nasıl olduğunu, insanının hiçbir şeye güvenmemesi gerektiğini, en yüksekteki insanının bile yeri gelince dibi boylayabileceğini yaşamımın önemli bir dönemi biterken öğrenmiştim.Bebeğim artık sekiz aylıktı. Zaman dedikleri gibi çok çabuk geçiyordu.Bana göre dün ay sayıyordum doğması için şimdi ise gün sayıyordum. Bir bebeğim olacağı fikrini oldukça benimsemiştim.Ben anne olamam dediğim anlar aklıma geldikçe gülüyordum. Bir insan ne kadar değişebilirin canlı örneğiydim. Çünkü aylar önce böyle naralar atıp triplere giren ben artık olabileceğimtek şeyin anne olmak olduğunu düşünüyordum. Geçen bunca yılda ne iyi bir insan olmayı , ne de hayırlı bir evlat olmayı başarabilmiştim. İyi bir kardeş olmayı başarabildiğimi de düşünmüyordum.
Ne olursam olayım ne yaşarsam yaşayayım hayatım hep olaylı geçecekti.Bunu zor yoldan anlamıştım. Bu olanlar plandığım şeyler değildi. Hayatımın kontrolünü uzun zaman önce oğlum rahmime yerleştiğinde kaybetmiştim. Ve ne yaparsam yapayım hayat beni her zaman karıma beklenmedik şeyler koyup beni şaşırtacaktı. Aynı bu sabah olduğu gibi. Sabah çalan kapıyı açmamla annemle karşılaşmayı planlamadığım gibi.
Kapıyı açar açmaz hissettiğim duygunun yoğunluğu beni nefessiz bırakmıştı.Kızgındım, kırgındım aynı zamanda saklanmak isteyecek kadar utanç içindeydim. Annemi görmemle üzerime düşen şaşkınlık hissettiğim o tüm duyguları bastırıyordu. Çökmüştü. Birkaç ay içerisinde yaşlanmış gibiydi. Üzgündü. Kirpik dipleri ıslaktı. Ağlamıştı. Uzun uzun beni süzdü önden. Beni ve o kocaman karnımı. Bakışları orada takılı kalırken aklından geçenleri bana gösterecek bir aletim olmasını istedim.
"İzin var mı" dedi. Sesi ağladığının ikinci bir kanıtı olarak çatallı çıkıyordu. Yolundan çekildim. Ellerim kapıyı sıkı sıkı tutarken onun yanımdan geçip içeri gitmesini izledim.Hiçbir şey yapmadan.Aynı onun ben giderken yapmaması gibi. Kin yapacak zaman değil diye konuştu mantıklı tarafım. Kalbim ise tam yapılacak zaman diyordu.
Kapıyı kapatıp içeri geçtim. Annem ayakta dikiliyordu. Onu nereye buyur edersem edeyim , hiçbir yere sığamayacak gibi bir hali vardı.Koltuklardan birini işaret edip beden dilimle oturmasını söyledim.Söylediğimi yerine getirdi ve gösterdiğim koltuğun ucuna ilişti.Bu ben de en ufak bir şeyde kaçıp gidecek izlenimi uyandırmıştı.Başını bir o yana bir bu yana çevirip evi inceledi bir süre. Daha önce gelmişliği vardı haliyle.
"Her şey aynı gibi ama... Senin burada olduğun o kadar belli ki. Sanki her şeyi değiştirmişsin" dedi. Cevap vermedim. Susma hakkımı kullanıyordum. Annem oradan buradan konu açma çabalarının başarısız olduğunu anlamış olacak ki dikkatini yeniden bana verdi. Bakışları tek bir noktada, bebeğimde toplanırken
"Erkekmiş"Gülümsedi. " Ege söyledi. Dün gördüm onu da"Soluklandı. "Uzun zaman olmuştu." Sonlara doğru sesi kısılmış, ağlayacak bir havaya bürünmüştü. Üzerindeki havayı dağıtmak amacıyla silkelenip güldü.
"Aman canım. Ölmediniz buradasınız ya. Görür dururum sizi."diyerek durduğu o rahatsız pozisyondan çıkmak için kendini geri çekti.
"Ee vitaminleri düzgün kullandın değil mi? Düzgün de beslendin.Gerçi ne yiyeceğini de bilememişsindir ki sen. Tabi nereden bileceksin." O kasvetli hava tekrardan ortamı ele geçirmişti.Annemin başı yere eğildi. " Yol gösterenin olmadı ki.Sana ne yapmanı söyleyen olmadı. Seni anca yarı yolda bırakıp,ilk hatanda sırt çevirenler oldu. Hem de bu haldeyken. Yanında başka kimsen yokken." Duygusuz bir şekilde ona baktım. Sesimde bakışlarıma uymuş, tek düze çıkmıştı.
