VE YİNE BEN YİNE BİR BEBEK BİN MÜSİBET :D
GEÇ KALDI ÜZGÜNÜM :( BİLDİĞİNİZ ÜZERE OKULLAR AÇILDI. BEN DE BU SENE ÜNİVERSİTEYE BAŞLADIM. FARKLI BİR ŞEHİRDE OKUMASAM KENDİ ŞEHRİMDE DE OLSAM İLK HAFTA SUDAN ÇIKMIŞ BALIĞA DÖNMEDİM DEĞİL :) ANLAYACAĞINIZ KENDİMİ YENİ YENİ TOPARLIYORUM :) UMARIM SİZİ İLK HAFTANIZ BENİM KADAR SORUNLU GEÇMEMİŞTİR.
BİN OYA ULAŞTIK ÇOK TEŞEKKÜRLER :) DESTEĞİNİZİ HİÇ EKSİK ETMEYİN OLUR MU?
OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN.
Ö-PÜL-DÜNÜZ!
Ona git demek istememiştim. Ama o kadın gelip her şeyi mahvetmişti. Hep yaptığı bir şeydi bu aslında. Çocukluğumdan beri hep bir kaos ortamı vardı evimizde.Suçlusu da ondan başkası değildi.
İlk başlarda sürekli gelip gitmesine bir anlam verememiştim.Her geldiğinde babam veya annem beni, hızlıca içeri sokar sıkı sıkı çıkmamamı tembihler eğer uslu bir çocuk olursam bana o çok istediğim oyuncağı alacağınısöylerlerdi. Onları dinliyordum. Çünkü istediğim illa ki biroyuncak oluyordu. Onlar da sözlerini tutuyorlardı. Küçük birçocuğu kandırmak kadar kolay bir şey yoktu bu dünyada.
İçeri sokulduğum zaman odamınpenceresinden annemle babamın o kadınla tartışmalarınıizliyordum. Annem ağlıyordu. Babam bir yandan o kadına bağırıpçağırıyor, bir yandan da annemi avutmaya çalışıyordu. Annemiağlaması beni her zaman üzerdi. Ben de onlar içeri girene kadarannemi mutlu etmek için resim çizerdim. Ailemizin resmini. Çizdiğiminsanların kafaları büyük gövdeleri küçük olurdu ama annemyine beğenirdi. Resmime bakar bakmaz yüzüne bir gülümsemeyerleşir, babama gururla bakarak ressam olacak benim oğlum derdi.Babam da bir baltaya sap olsun da ne olursa olsun derdi. Mahalleninüniversite diplomalı serserisi olmaktan öteye gidememiştim.
O kadın geldikçe ağlayan anneminüzüntüsü giderek sinire dönüşmüştü. Artık ağlamıyordu.
O kadın geldikçe bağırıpçağırıyor, bu kadın buraya gelip durmaya devam ederse eviterk edeceğini, babamı ve beni bırakacağını söylüyordu. Yediyaşındaydım. Okula yeni başlamıştım. Bunları anlayacak biryaşta değildim. Kabuldü. Ama bir keresinde en yakın arkadaşımKoray ile oynarken Koray'ın annesinden duyduğum şey aklımdançıkmıyordu. Bir anne evladını bırakmaz...
Ta ki onu görene kadar. Onu ilkgördüğümde Koray ile arabaya yaslanmış muhabbet ediyorduk.Koray hayatımda sabit kalan tek insandı. Yerine görenehayvanlaşabiliyordu ama delikanlı çocuktu. Her kavgada onun gibibirine ihtiyaç vardı. O gün de dün girdiğimiz münakaşadakiadamlara nasıl derslerini vereceğimiz hakkında yaratıcı fikirlerortaya atarak intikam kelimesine yeni bir solukgetiriyorduk.Hararetli bir şekilde konuşmamıza devam ederken gözgöze geldik. Bir anda tüm aklımdaki düşünceler silinmiştisanki. Koray bir şeyler anlatıyordu ama dinlemiyordum. Bu durumunfarkına varan Koray benim baktığım yere bakmış ve ağzındançıkan ilk laf "Tavlayamazsın" olmuştu. Onunla uzunsüre bakışmış, sonra da yaparım manasında bir gülüşatmıştım Koray'a. Bunu nasıl algıladığını bilmiyordum.Çünküdaha fazla uzatamayacağımı bildiğim için göz kontağınıkesmiş, Koray'la ile birlikte arabaya binip gitmiştik.
Onu tekrar gördüğümde kapkaçauğramıştı. Ona yardım etmiştim. Ona yardım edenin kim olduğunufark ettiğinde kapkaççıdan çok benden korkmuş gözüküyordu.Bu o gün beni gayet eğlendirmişti. Sanırım en çok eğlendiiğimkısım ise saçlarıma dokunma kısmıydı. Ah! Son zamanlarda o günsaçlarıma dokundurtmadığım için ne lanetler okumuştum
Şimdi de gitmesine izin verdiğim içinlanetler okuyordum. Uzak kaldığımız aylar içerisinde onu uzaktanda olsa hep poyraz ile görmüştüm. Onu seçti sanmıştım. Ama obana gelmişti. Bense göndermiştim. Bu cümleyi biraz daha beynimdetekarlarsam çıldıracaktım. Bense göndermiştim. Bensegöndermiştim. Bense göndermiştim. Bense göndermiştim. Bensegöndermiştim. Bense göndermiştim. Bense göndermiştim. Bensegöndermiştim. Bense göndermiştim. Bense göndermiş...
