Chapter 17
Dwight's POV
"Are you insane?!" Pinanuod ko lang si Kriziah habang umiikot sa upuan ko.
"Anong naisipan mo at tinulungan mo si Athena?! Look at your wounds!" Sabi niya.
"Stop over reacting." Sabi ko sa kaniya. Kamay ko lang ang may sugat.
"Dwight naman. Why are you helping her?" Malumanay niyang tanong sa akin.
"I just want to." Sagot ko sa kaniya.
"But it is not written in the book, Dwight. It's against her fate." Paliwanag niya sa akin. I know.
"Alam ko na ang ginagawa ko ay maaaring makapagpabago sa nilalaman ng libro pero alam ko namang hindi mababago ang wakas ng librong sinulat k---" Hindi naituloy ang sasabihin dahil nagsalita agad siya.
"Yes, I'm sorry. Alam ko, hindi nga yun magbabago pero please, take care of yourself.
"Go home Kriziah, I'll take care of myself." Sabi ko sa kaniya. Ngumuso siya at umalis na sa kwarto ko.
Kriziah is my, err friend?
Tinignan ko ang sugat ko sa kamay. She's really powerful. I thought that it is impossible for her to give me wounds because of her attack, but I'm wrong.
[Athena's POV]
"Bakit ba kasi hindi ka pumasok ng 2 days?!" Tinakpan ko ang tenga ko. Here we go again.
"Oo nga! Alalang alala kami ni Lian sayo!" Pinagpatuloy ko nalang ang paglalakad ko.
"Huwaa, alam mo bang wala akong makopyahan nung biyernes?! Huhuhu." Nakakairitang sabi ni manok.
"Oo nga! Si Dwight ba naman yung katabi ko nun! Nakakatakot mangopya!" Angal naman ni Daldalita. Nagkaroon ako ng kauting interes ng marinig ko ang pangalan ni Dwight.
"Nakakatakot talaga yun no? Ang pogi pogi pa naman." Sabi ni manok.
"Kyaaa! Oo nga! Naging crush ko nga yun kayalang, parang mumu nakakatakot!" Sabi ni daldalita.
"Hahahaha." Sabay nilang tawa habang papasok kami sa room.
Sumalubong sa akin ang titig ni Dwight. I don't care actually but there is something unusual with his stare.
"Settle down." Umupo ako at pumunta na si Sir Arthur sa harapan upang magdiscuss. I don't care kaya tumingin nalang ako sa bintana. I find the view more senseful that his lectures.
Dalawang oras lang akong nakatingin sa bintana, nararamdaman ko din ang titig sa akin ng kung sino. Maybe it's Dwight.
Nang umalis si sir Arthur sa harapan upang pumunta sa iba niyang klase, tumayo din ako at pumunta sa direksyon ni Dwight.
"Something to say?" Tanong ko sa kaniya. Naramdaman ko ang mapanuring titig samin ng mga kaklase namin.
"Nothing." Sagot niya. Tinaasan ko siya ng kilay.
"What's with the stare?" Tanong ko.
"Nothing." Sagot niyang muli, he is being senseless kaya umalis na ako.
"Wow. Close kayo?" Usisa kaagad ni Daldalita ng makabalik ako sa upuan ko. Si manok ay nasa whiteboard habang nagdradrawing ng kung ano anong kaartehan.
