Chapter 31
Walking, walking and walking. Wala na akong ibang ginawa kundi ang maglakad. Bakit ba napakalayo ng building na yun?
I was walking alone in the hallway when one of the school's staff called me. Inutusan niya akong dalhin ang papel na hawak ko sa isang professor sa Psychology department. Damn it. I didn't have the chance to refuse. Nakakainis.
Hindi ko alam na sobrang layo pala ng building na yun.
"Is this the right way to the Psychology department?" Humila ako ng isang babae at tinanong siya. Sinabi naman niya na dumiretso lang ako dahil malapit na daw ako.
So I did. Sinalubong ako ng mga seryoso, masaya, misteryoso at nakangiting tao. Different personalities.
"Prof. Formaran's office?" Tanong ko sa isang lalaking dumaan. He smiled at me at itinuro ang hagdan. Umalis na siya matapos yun. Walang kwenta.
Umakyat ako sa hagdan at napasimangot. Tinatamad na akong magtanong muli kaya ako na mismo ang naghanap sa lahat ng palapag ng building.
Natagpuan ko ang office niya sa third floor. Dire diretso akong pumasok sa office niya para iabot ang lecheng papel na ito.
Nakita ko ang isang maliit at maitim na lalaki sa loob. "Mr. Formaran, a paper for you." Sabi ko sa kaniya. Kinuha niya naman yun at binasa. Tumalikod na ako at binuksan ang pinto.
"What the?" Nagulat ako ng bumungad siya sa harapan ko.
Nagulat ako ng bigla bigla niya akong hinila papalayo. Tumatakbo siya kaya tumatakbo na din ako. Dinala niya ako sa pinakahuling palapag, sa isang abandunadong classroom.
"What are you doing there?" Galit na tanong niya sakin.
"Inutusan a---" hindi ko na natapos ang sasabihin ko mg bigla siyang magsalita ulit.
"You don't know how damn that guy is! Wag na wag ka ng babalik sa office ng gagong yun!" Sigaw niya sakin.
"I don't care how fucked-up that professor is." Kalmado kong sabi. Gusto kong itago ang tunay kong nararamdaman.
Kaba
Naalala ko bigla ang pangyayari ng mapatingin ako sa labi niya. I don't really know if that was really a sign of respect or not. I don't know.
I am bothered by the feeling. Hindi ko maintindihan kung bakit sobra akong kinakabahan. Ano ba ito? Normal ba itong nararamdaman ko? Bakit pakiramdam ko hindi na. Bakit sobrang kakaiba ng bagay na ito? Bakit kahit ako, si Athena Iris, hindi maintindihan ang nararamdaman ko ngayon.
Napatingin ako sa mata niya na nakatingin sa labi ko. Mas lalo akong kinabahan dahil sa kakaibang tingin niya.
"About that night..." Nakayuko niyang sabi. Ang pula na naman ng noo niya. Unti unti siyang lumapit sakin.
"I'm sorry." He said. Tumingin siya ng diretso sa mata ko while saying those words.
"Why are you sorry?" Nagtataka kong tanong. Nilapitan niya ako, malapit na malapit.
Nagulat ako ng bigla niya akong isinandal sa pader, his arms beside me. Binigyan niya ako ng isang pamilyar na tingin. That night's.
