My BFF the player

Hoofdstuk 22

Hallo Peepz!

Whaaa, ik besefte mij gisteren door een reactie dat ik jullie laatste paar dagen van 2015 helemaal verpest heb!

Ownee, ik ben echt een k*ut persoon. Misschien moet ik maar gewoon stoppen dan....

Nou, hier nog een hoofdstuk, laat mij weten wat jullie ervan vinden!

Foto: Jurk van Mila. (schattig he) I WANT!

Veel lees plezier!

______________________________________________________________________

Als ik hem zie weglopen val ik huilend op de grond. Wat heb ik fout gedaan? Ben ik zo blind geweest dat ik alle hints niet zag? Heeft hij ooit wel hints gegeven?

Ik kijk op met betraande ogen. Alles is wazig behalve 1 ding. 1 ding waarvan ik zoveel van hou dat het pijn doet. Mijn hart doet zoveel pijn nu.

Het liefste wil ik mijn hart er nu uittrekken met alle emoties erbij. Ik wil deze gevoelens niet voelen. Ik wil alleen maar de goede dingen voelen. Liefde, vreugde, blijdschap, verliefdheid.

Gevoelens zijn gek. Ze zijn ongelofelijk kut! Waarom kunnen we ze niet gewoon uitschakelen als wij dat willen? Wat is er mis met een aan- en uitknop.

Ik wil zo'n knop, verdomme!

Ik knipper met mijn ogen en zie zijn lichaam nog steeds helder als eerst. Hij loopt met een gespannen rug weg terwijl hij zijn koffer zielig mee sleept.

'Mila' Fluister ik tegen mijzelf. Hij heeft mij nog nooit, maar dan ook nog nooit bij mijn echte naam genoemd.

Ik heb er aan getwijfeld of hij mijn naam überhaupt wel wist. Nu weet ik zeker dat hij dat weet... Ironisch.

In het begin dacht ik dat hij mijn naam niet wist en mij daarom een bijnaam gaf. Ik weet niet wat de bijnaam betekend maar hij zei dat het aan een lied deed denken. Ik heb het geprobeerd op te zoeken maar ik kwam nergens op uit.

Het enige wat ik vond was een stomme cartoon waar kinderen leren hoe ze hun handen moeten schoonmaken en het alfabet leren. Nou, dat kan ik al lang hoor!

Ik sta op als zijn lichaam verdwijnt om de hoek. Als een gek huil ik voor een lange tijd op de plaats waar hij zijn laatste woorden tegen mij heeft gezegd.

Ik word naar binnen gehaald door papa waar ik een uur lang uithuil.

Het hele weekend heb ik geprobeerd om het te bellen. Wanhopig heb ik zijn hele voicemail vol gehuild. Ik ben naar zijn huis geweest maar daar was hij niet. Xavier wist zelfs niet waar hij was, of hij vertelde het mij niet.

Xavier weet altijd maar dan ook altijd waar hij is. Hij leek niet ongerust te zijn over waar hij was. Ik kwam bij zijn huis en hij opende de deur met een verveelde blik.

We hebben ruzie gehad omdat ik beweerde dat hij loog. Hij werd boos en heeft mij uit zijn huis gezet.

De hele dag heb ik lopen zoeken naar hem maar zonder resultaat. Wanhopig als ik was heb ik al zijn vrienden gebeld om te vragen of hij daar was. Ik heb natuurlijk niet gezegd wat er aan de hand was omdat ik het zelf ook nog niet bevat.

Ik sta niet toe dat hij zomaar weg loopt. Hij heeft verdomme de liefde aan mij verklaard en nu loopt hij weg!?

Ik ben nog lang niet klaar met die vent en hij ook niet met mij. Nu ik weet hoe hij over mij voelt ga ik zeggen wat ik voor hem voel. Ik zal vertellen wat mijn echte gevoelens voor hem zijn.