My BFF the player

Hoofdstuk 21

Hallo Peepz!

Oke, ik haat mijzelf nu echt heel erg! Ik moest gewoon bijna huilen toen ik dit schreef. 

Jullie mogen mij haten, geen probleem. Maar hou dat maar lekker voor jezelf dan;)

Oke, genoeg zieligheid!

En, iemand zin in morgen? Nog plannen?

Ik ga lekker feesten in de stad met vriendinnen. Lekker drinken, dansen en plezier maken! 

Dus... Haat mij niet, oke:D Goed, goed, goed!

Lees maar snel dan weet je wat ik bedoel.

Nog een bededeling! 

Ik heb de titel veranderd van "The player got me like" naaaaaaaar "My BFF the player" Laat mij weten wat je ervan vind. 

Ow en bekijk de cover ook eens goed:D Wat vind je ervan? 

__________________________________________________________________________

Mila POV

Met grote ogen kijk ik hem aan. Angst staat op mijn gezicht als ik ook naar Kane kijk. Ik wil de jongens zeggen dat ze moeten stoppen maar ik ben niet sterk genoeg om ze daadwerkelijk uit elkaar te halen.

'Wat the f*ck bedoel je!?' Roept Kane hard. Verbaasd kijkt Ethan naar Kane als hij zijn hand weer heft.

'Oke, het is niet waar. Maar ik wist niet hoe ik jullie moest stoppen!' Schaamte komt meteen over mij als ik Ethan's woedende ogen mijn kant op zie kijken.

'F*cking hell Hazel! Je verzocht mij een hartaanval. Doe dat nooit weer!' Roept hij boos. Hij zet een stap naar mij toe wat er dreigend uit ziet. Hij spant zijn spieren aan waardoor je al zijn spieren nog beter kan zien. Met het goddelijk lichaam van hem komt hij steeds dichterbij mij terwijl hij Kane goed in de gaten houdt.

'Het spijt mij! Wat moest ik anders zeggen om jullie te stoppen!?' Schreeuw ik wanhopig om over de muziek heen te komen. 'Je kon het vragen!' Gromt hij boos.

Ik schrik van de woede in zijn stem. We hebben wel vaker ruzie gehad, maar nog nooit heeft hij zo tegen mij gepraat.

'En waarom bescherm je hem eigenlijk!? Hij is degene die je hierheen heeft gebracht en je vast gemaakt!' Ik stop met achteruit lopen als ik de muur tegen mijn rug voel. Ik probeer naar alles dan hem te kijken. Maar mijn ogen worden naar hem toe getrokken alsof ze daar horen.

'Hij... Ik... Hij' Krijg ik eruit. Mijn hart zit in mijn keel als ik de woorden probeer te vormen.

Eerlijk gezegd weet ik niet waarom hij mij hierheen bracht. Wat ik weet is dat hij naar mij toe kwam, een praatje maakte en ineens werd ik mee gesleept en vast gebonden. Voor een half uur lang zat hij naar mij te kijken met een gevaarlijke blik. Ik probeerde met hem te praten maar hij wou niks zeggen.

Op den duur was hij zat van mijn gebrabbel omdat ik toen een prop in mijn mond kreeg geduwd.

'Nou!?' Ik krimp ineen als hij nog dichterbij kom. Van angst zak ik door mijn knieën en val op de grond. 'Ik weet het niet!' Huil ik uit.

Ik snap dat hij boos is, maar ik ben bang. Ik wou zo graag dat hij mij kwam redden. Maar nu hij hier is weet ik het niet meer. Hij is zo boos op mij, en waarvoor?

Oke, misschien was het niet slim om te zeggen dat hun broers zijn, maar wat moest ik dan. Ze sloegen elkaar helemaal kapot en ik wou niet dat Ethan een moord op zijn geweten had.