My BFF the player

Hoofdstuk 30

Hallo mensen!

Hier het beloofde hoofdstuk! 

Sorry mensen, ik heb het erg druk dus wat minder vaak uploads!

Veel lees plezier!

___________________________________________________

Na zijn woorden ren ik zo snel mogelijk weg. Als een paranoïde loop ik door de gangen naar mijn les. Ik weet niet waarom mijn hart zo tekeer gaat. Ik weet niet waarom ik niet meer kan ademen en ik weet niet waarom de woorden die hij zei zoveel impact maken op mij.

Hij zei de woorden waarschijnlijk als een grap. Dat is het. Het was gewoon grappig bedoelt en wie zegt dat ik zijn meisje ben?

'OMG! Mila!' Ik kijk met een ruk om en zie Vanessa op mij afrennen. Ze hijgt hevig als ze bij mij aankomt en moet even op adem komen voor ze haar mond open trekt.

'Is het waar dat Ethan keihard riep door de hele school dat jij zijn meisje bent!? OMG MILA! Ik wist het wel! OMG, OMG, OMG!' Ze springt op en neer als een Bieber fan die net een V.I.P kaart voor zijn concert heeft gekregen.

'MILA! Serieus!? Ik wil alle details weten! Ik kan niet geloven dat jullie EINDELIJK wat hebben! Aa-' Ik stop haar geschreeuw door mijn hand over haar mond te leggen. Dit weerhoud haar niet om nog harder te schreeuwen en ik word steeds roder.

Als ik haar eindelijk heb stil gekregen vertel ik vaag wat er is gebeurd. Ze is een goede vriend van mij, maar ze kan echt geen geheim bewaren.

In de eerste vertelde ik haar dat ik verliefd was op Justin Bieber. Ze had gezworen om het NOOIT te zeggen.

5 minuten later wist de hele klas het en de dag daarna de hele school. Jammer genoeg is het nieuws niet bij Justin zelf gekomen, anders waren we nu een stel.

Ha, grapje!

Nee maar serieus, zij kan geen geheim bewaren. En het laatste wat ik wil is dat iedereen weet dat we gezoend hebben. Het voelt nog steeds als een droom. Alsof ik in een perfecte bubbel ben waar alleen maar vrolijkheid is.

'Hee lelijkerd'

Laat maar, iemand heeft in mijn bubbel geprikt.

Ik draai mij om en zie Noah staan. Vanessa loopt door omdat we allebei aan Noah's gezicht zien dat hij pissig is.

'Aw, dankjewel broer' Zeg ik lief. Hij kijkt mij raar aan en kruist zijn armen. 'Wat maakt jou zo vrolijk?' Vraagt hij maar het klinkt of hij het antwoord niet wil weten. 'Niks. Maar aangezien het feit dat jij altijd onzin praat-' Ik wil een geweldige belediging maken als hij boos een stap naar voren zet en begint te schreeuwen.

'Hou je bek Mila!' Ik zou moeten zeggen dat ik verrast ben door zijn felle reactie, dat ik bang ben en dus een stap naar achteren doe. Maar dat doe ik niet. Ik had deze reacties verwacht en ik weet dat dit nog maar het begin is.

Hij is al een tijdje boos op mij en ik ben er klaar mee. Hij ontwijkt mij, doet naar tegen zijn broers en is niet zichzelf. Ook al kost het een vinger, ik wil weten wat er aan de hand is.

Oke, een vinger is wel heel dramatisch. Een nagel dan. Nah, een haar? Ja, dat is beter. Eén haar. Ik heb er toch genoeg. En zo vaak kan hij niet boos worden dat ik daardoor kaal word, toch?

'Ik ben jou gedrag zo zat Mila. Je denkt alleen maar aan jezelf. Je bent onverantwoordelijk, egoïstisch en zo irritant!' Met deze woorden draait hij zich om en stormt weg.

Ik zou hem kunnen volgen en vragen wat er aan de hand is. Ik zou heb kunnen dwingen om te vertellen waarom hij zo over mij denkt, maar ik doe het niet. Hij heeft ruimte nodig en dat geef ik hem.