My BFF the player

Hoofdstuk 24

Hallo Peepz!

Oke één ding. Ik weet dat het kut is dat ik soms stop op spannende momenten maar serieus, mijn boek is één spannend moment. Ik probeer het beste moment te zoeken om te stoppen met schrijven zodat het een leuk hoofdstuk is en het niet te kort is.

Ik snap dat jullie dat tegen mij zeggen en dat vind ik ook niet erg, maar houd er alsjeblieft rekening mee dat ik mijn best doe. Ik ben helemaal niet boos als jullie dat zeggen maar ik doe echt mijn best. 

Het liefst schrijf ik dit boek in één keer uit en upload ik alle hoofdstukken maar dat kan eenmaal niet. Ik heb ook mijn andere dingen.

Nou Dieuwke, wat zijn jou andere dingen dan?

Nou lezers, ik heb school, maar daar besteed ik helemaal niet zoveel aandacht aan hoor.

Ik heb haken. Ja ik haak. Ik krijg veel opdrachten zoals sjaals voor nu, omdat het nu f*cking koud is! Dus daar ben ik druk mee bezig. 

Ik doe ook nog vrijwilligers werk, loop soms met een collecte bus en ik heb een gezin van 6 mensen, 1 vriend (whaaa, ja echt. Ik heb maar 1 vriend XD hahaha!), een schoonzus en een zwager en vrienden. Ik heb 2 honden, 3 konijnen, 1 poes en 2 varkens. (Ja echt, ik heb 2 mini varkens). 

Dus.... Ik heb een druk leven mensen! 

Maar genoeg gezeur over mijn leven, hier is het verhaal!

__________________________________________________________

Ethan POV

'Val dood!' Roep ik naar de man voor mij. Boos staar ik in zijn ogen als hij een pistool op mij richt. Ik concentreer mij op zijn hoofd waar ik mijn pistool op schiet.

'Ik zweer het maat, als jij je trekker overhaalt zal je zelf ook sterven' Ik hoor hem hard lachen wat mij nog bozer maakt. 'Verdomme, laat dat wapen vallen!' Roep ik nu woedend.

Mijn aandacht gaat volledig naar het scherm. Als hij dreigt om te schieten schreeuw ik nog eens hard in de microfoon die op mijn hoofd zit.

'Verdomme Xavier!' Roep ik als ik een knal hoor. 'Waarom schiet je mij dood? We zitten in het zelfde team!?' Ik gooi de controller op de bank waar ik op zit. Xavier begint hard te lachen aan de andere kant.

Ik wil hem verrot schelden omdat ik nog nooit zo ver in het spel ben gekomen en hij het nu verpest heeft. Maar voor ik dat doe word er hysterisch op de deur geklopt.

Ik hoor geschreeuw als ze merken dat mijn deur op slot zit. Pijnlijk sta ik op van de bank en loop naar de deur. Ervan uit gaan dat het mijn vader is gooi ik de deur met een ruk open.

Ik schrik als ik Noah en Mandy met een rood gezicht er zie staan. 'Ethan!' Hijgt Noah duidelijk in ademnood. 'Wat doen jullie hier?' Vraag ik verbaasd.

Ik doe de deur niet verder open zodat ze binnen kunnen komen. Ik wil niet dat ze binnen komen, dat doet mij alleen maar aan haar denken. Ik wil niet aan haar denken, want dat doe ik al elke seconde van de dag.

In mijn slaap voel ik haar zachte lippen op de mijne drukken. Ik wil haar gezicht beet pakken maar elke keer als ik haar wangen bijna aanraak verdwijnt ze. Ze loopt lachend weg wat mij een stekende pijn bezorgd.

'Mila... Mila' Hijgt Mandy.

Ik wil de deur dicht gooien bij het horen van haar naam. Ik heb Xavier verboden om haar naam te zeggen. Ik wil haar naam niet meer horen omdat het als engelen klinkt. Niet één engel, nee, het klinkt als duizend engelen bij elkaar. Het is de mooiste naam die ik ooit gehoord heb en ooit zal horen.