My BFF the player

Hoofdstuk 26

Hallo Peepz!

Whut, ik ben er weer! Kijk uit emoties, want Dieuwke is in tha house!

Grapje, ik ga jullie niet meer aan het huilen maken. Nou ja, dat hangt ervan af, whaha.

Foto: Outfit Ethan op school (Laatste stuk)

Veel lees plezier!

___________________________________________________

Mila POV

Ik kijk in de lieve ogen van Ethan. Ik voel zijn duim langs mijn wang gaan alsof ik porselein ben.

Toen ik wakker werd keek hij naar iemand anders, of hij keek vooruit. Ik heb niemand in de kamer gezien omdat ik nauwelijks mijn ogen open kan krijgen.

Maar zodra ik kreunde had ik al zijn aandacht. Ik zag de bezorgdheid en liefde die ik van hem gewend ben in zijn ogen. Ik zag de oude Ethan eindelijk weer.

Maar verdien ik zijn bezorgdheid wel? Oke, ik lig in een ziekenhuis bed maar dat heb ik aan mijzelf te danken. Ik was degene die Kane zo nodig moest slaan waardoor ik mijn hand nu in het gips heb. Ik ben degene die zo dom was om keihard tegen de spiegel te slaan waardoor Kane en ik allebei glas in ons kregen.

En waarom is hij hier nu wel voor mij? Waarom is hij hier als ik mijn hand heb gebroken, maar was hij er niet toen mij hart gebroken was.

Waarom!?

Ik heb zoveel vragen voor hem, zoveel dingen die ik tegen hem wil zeggen. Maar ik houd mij stil. Ik wil van dit moment genieten en ik weet zeker dat we het hierna nog over gaan hebben.

Ik wil het er niet over hebben. Ik wil hem niet nog eens verliezen.

Wacht.

Misschien is hij hier omdat iemand heb gedwongen heeft. Misschien wil hij hier helemaal niet zijn en heb ik hem niet terug.

'Hazel?'

Ja, ik heb hem wel terug.

Hij noemt mij weer Hazel en dat is genoeg voor mij. Ik haatte mijn naam uit zijn mond. Ik kon het niet plaatsen en het klonk zo verschrikkelijk.

'Ik haal de rest' Na wat lijkt maar een paar seconden alleen te zijn staat hij op en loopt uit de kamer. Maar ik heb de klok gezien. We waren bijna een uur alleen. We hebben niks tegen elkaar gezegd, alleen maar naar elkaar gekeken.

Het voelt goed, heel goed. Zijn hand in de mijne. Zijn ogen die mij liefdevol aankijken. Zijn adem zo dichtbij mij dat ik het kan ruiken. Hem bij mij. Het hoort zo.

'Mila!' Dex komt met een grote glimlach binnen gerend. Ik duw mij een beetje omhoog maar heb nog geen kracht. Ineens voel ik een stekende pijn in mijn rug.

Voordat ik terug kan gaan liggen is Ethan naast mij en helpt mij om te gaan liggen. Voorzichtig legt hij mij neer en kijkt mij even aan. Ik wil dat hij mij langer aan kijkt. Ik wil dat hij van mij is.

'Rustig Dex' Zegt papa op een strenge manier tegen hem. Ik geef hem een kleine glimlach als hij op de stoel naast mijn bed gaat zitten. Aan de andere kant zit Ethan met Dex op zijn schoot.

'Hee meid, je liet ons schrikken' Zijn ogen zijn moe, heel moe. Ik zie de bezorgdheid duidelijk in zijn gezicht en ik heb geen idee hoelang hij hier al is. Ik heb geen idee hoelang het geleden is sinds ik Kane sloeg. Ik heb geen idee welke dag het is.

Alles wat ik weet is dat het donker buiten is en dat de klok 3 uur aangeeft. Misschien heb ik een week geslapen, maar misschien is het nog maar zondag en was het vanmiddag dat ik Kane heb geraakt.