My BFF the player

Hoofdstuk 2

Wieoe! Hier ben ik weer!

Wow wat een geweldige reacties heb ik gekregen! Ik ben er zo blij mee!

Ga vooral zo door!:D Ik word er echt superblij van! Vertel me ook wat je ervan vind, ook al vind je het wat minder.

Geniet van het volgende hoofdstuk!

'Godverdomme!' Schreeuw ik als ik voel hoe hard ik hem heb geslagen. Meteen vliegt er bloed op de grond uit zijn neus. Ik hoorde een harde kraak een seconde na ik zijn neus had geraakt. Goed zo meid!

'Mila!' Geschrokken komt de directeur uit zijn kantoor met zijn grote bierbuik en kaal hoofd. Hij heeft een erg lief gezicht en is ook erg lief. Maar ik heb een voor gevoel dat hij mij niet meer lief vind.

'Je neus is fucking hard man!' Schreeuw ik als ik voel dat mijn knokkels beginnen te bonken. Ik voel de pijn in mijn hand doorlopen naar min arm wat een rilling over mijn lichaam veroorzaakt.

Max ligt nu op de grond te huilen van de pijn. Lekker voor jou sukkel, wil ik zeggen maar hou me in. De directeur staat voor me en knielt naast Max neer. 'Bel een ambulance!'

Nu pas heb ik door dat er een grote groep leerlingen om ons heen staat met hun mond open. Hoe kom ik hier onder uit?

Snel komen er leraren naar hem toe gerend die hem proberen op te lappen. Iemand veegt bloed van zijn gezicht en een andere kalmeert hem.

Hij ligt jankend als een baby op de vloer. 'En wie is nu de prinses dan!' Snauw ik naar hem als ik weg loop. Maar ik kom niet ver want ik hoor de directeur woedend mijn naam roepen. 'Mila! Nu in mijn kantoor!' Ik draai met een zucht om en volg hem. Met een grote bocht loop ik om Max heen die nog steeds als een prinses op de grond ligt.

'Mila Robinson!' Boos komt mijn vader het gebouw in met een hoofd zo rood als een tomaat. Hij heeft 2 gillende kinderen achter zich aan rennen. Dex en Liam zijn mijn broertje van 10 en 13 jaar.

'Mila!' Roept Dex trots terwijl hij zijn armen spreid en op me af komt rennen. 'Dex!' Roep ik en sla hem in mijn armen. Ik draai een rondje met hem en zet hem daarna op de grond. 'Liam!' Ook hem geef ik een knuffel en laat weer los.

'Mila' Boos kijkt mijn vader me aan. Oke ik snap dat hij boos is maar hij gaat me vast geen huisarrest geven.

'Pap' Zeg ik langzaam met puppy ogen. 'Stop met dat gedoe Mila! Je bent te ver gegaan. Die jongen ligt in het ziekenhuis met een gebroken neus!' We staan in de hoofdingang van de school waar niemand is. Pap schreeuwt tegen me terwijl hij een hand door zijn haren haalt. 'Je bent te ver gegaan Mila' Serieus kijkt hij me aan en wijst mijn kant op om te laten zien dat het menens is.

Kut, nu heb ik hem echt boos gemaakt. 'Maar hij noemde jou eenzaam, dom, ziek en lelijk!' Verdedig ik mezelf. Ik weet dat dit hem pijn doet maar het is niet waar. Hij is niet ziek, eenzaam of dom. Hij is zeker niet lelijk met alle aandacht die hij krijgt van vrouwen maar dat geef ik niet toe. Ik ga mijn eigen vader niet knap noemen want zo kijk ik niet naar hem.

'Mila' Ineens is zijn stem rustig en legt zijn armen op mijn schouders. 'Je hoeft niet iemand te slaan die mij zo noemt, ik kan voor mezelf opkomen' Hij geeft me een geruststellende grijns.

'Maar het is wel cool dat onze zus iemands neus heeft gebroken!' Dex verdedigt me door zijn eigen logica in de strijd te gooien. 'Zo boem, boem, boem!' Hij slaat papa op zijn been met een paar zachte stoten als hij mij na doet.

Lachend kijk ik toe naar mijn lieve broertje die trots op me is. Misschien moet ik vertellen dat je niet iemand mag slaan.

'Dex...' Ik begin mijn verhaal maar word onderbroken door een klap. Ik kijk naar de rechter kant waar iemand omhoog komt van de vloer.