I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 5

Sophie POV

'mam ik ben weer thuis' roep ik. 'hee schat hoe was het?' vraagt ze. 'geweldig we gingen naar een waterval en hij had ee-' nee dat kon niet waar zijn! even dacht ik dat mijn hele wereld in ging storten. 'wat zei je lieverd?' vraagt ze. 'mam' zeg ik schor. ze hoort gelijk aan mijn stem dat er wat aan de hand is, en rent naar me toe. ik hou een kaartje in mijn hand en gelijk wordt ze lijkbleek. 'mam wat is er met je aan de hand?' vraag ik zacht. op het kaartje staat : 

antonie van leeuwen ziekenhuis, afspraak voor dinsdag 26/4 van Margriet van den heuvel.  

dat is mijn moeder! (voor de mensen die niet weten wat het antonie van leeuwen ziekenhuis is, een ziekenhuis speciaal voor de mensen met kanker..)

ze barst in snikken uit. met tranen in mijn ogen geef ik haar een knuffel. 'he.. heb je kanker?' stotter ik. 'lieverd het spijt me.. ja' tranen stromen over mijn wangen. opeens bedenk ik me dat ik er voor mijn moeder moet zijn nu. 'mam, we gaan samen er tegen strijden en je wordt helemaal weer beter' zeg ik schor. opeens wordt ze heel erg wit en ademt ze moeilijk. 'MAM?!' gil ik bang. wat gebeurt er allemaal! ze kijkt me bang aan 'help me' zegt ze heel schor, en dan lijkt het alsof ze wegvalt 'NEEEEE' gil ik. snel bel ik 112 en fluister lieve woordjes in haar oor. dan hoor ik de sirene's in de straat. snel doe ik de deur open en de dokters rennen naar binnen. mijn moeder wordt op een brancard gelegd en ik ren achter haar aan. ik ga mee met de ambulance. In het ziekenhuis aangekomen komy er een zuster op me af. 'wacht maar even, kom ik loop wel mee met je' zegt ze. 'neeeee' gil ik 'mam!' terwijl ik me los probeer te maken. de vrouw houd me stevig vast en kalmeert me. als ik wat rustiger ben zegt ze 'kom, we gaan even naar de wachtkamer' verslagen loop ik achter haar aan

**na een uurtje**

Er komt een dokter binnen. ik heb een paar keer geprobeerd michiel te bellen, maar die nam natuurlijk net nu niet op .. 'je mag even bij haar. ze kreeg het heel erg benauwd, door de tumor in haar longen. ze kon niet meer goed ademen. straks maken we een scan om te zien hoe uitgezaaid het is, en als het kan gaan we zo snel mogelijk opereren.' zegt hij. geschrokken kijk ik hem aan, ik wist niey dat het zo snel kon gaan. ik sta op en loop mee. als we er zijn zegt hij 'niet te druk doen, ze heeft rust hard nodig.' ik knik en loop naar binnen. de man is al weer weg gegaan.

'Mam!' schreeuw ik met tranen in mijn ogen. 'lieverd' zegt ze zacht. 'wat gebeurde er?' vroeg ik. 'ik kreeg het plots heel erg benauwd en kon niet meer goed ademen' zegt ze. bang kijk ik haar aan 'het komt toch wel goed he' fluister ik. 'tuurlijk komt het goed' zegt ze, inmiddels ook met tranen in haar ogen.

Opeens komt de dokter weer binnen. 'ik moet een scan maken, vanavond is er weer bezoektijd. van half 7 tot half 8. afhankelijk van wat er op de scan te zien is kunnen we beslissen hoe lang ze moet blijven. ik geef hem een knikje. 'mam, succes' fluister ik in haar oor en geef haar een kus. 'tot straks' zegt ze