I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 32

Sophie's pov

ik knipper met mijn ogen doordat louis me zachtjes een kus op mijn mond geeft. 'goeiemorgen' zegt hij. er verschijnt een glimlachje op mijn gezicht 'wat lief van je! o goedemorgen trouwens' zeg ik lachend. voorzichtig zet hij het dienblad met croissantjes en verse sinaasappelsap op mijn schoot en kruipt hij weer naast me onder de deken. we pakken allebei een croissantje en ik neem een klein hapje. 'echt lief van je lou' zeg ik en geef hem een kus. 'graag gedaan' zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. nadat alles op is stappen we allebei uit bed. ik loop naar beneden om het dienblad op te ruimen en hij volgt me. 'wat wil je vandaag doen?' vraagt hij en hij slaat zijn armen om mijn middel heen en legt zijn hoofd voorzichtig op mijne. 'ik ehh.. ik wil graag naar mieke toe' zeg ik zachtjes, omdat ik bang ben dat hij het af zal keuren. 'oh' zegt hij en hij laat me los. ik zie de teleurstelling in zijn ogen. 'ook met michiel?' zegt hij zacht. ik glimlach, daarom was hij natuurlijk teleurgesteld. 'nee, ik heb jou nu toch' zeg ik en ik geef hem een kus op zijn neus. de leuke twinkeling in zijn ogen is weer terug. 'maar ik wil graag een goede vriendin om mee te praten en ik mis haar gewoon' zeg ik en louis knikt begrijpend. 'en jij dan?' vraag ik. hij haalt zijn schouders op. 'heb je zin om mee te gaan?' vraag ik. hij schudt zijn hoofd. 'misschien kom ik later maar je hebt ook even tijd zonder mij nodig, tenzij je het heel graag wilt natuurlijk.' zegt hij. ik denk even na 'dan sms ik je als je kan komen?' zeg ik en hij knikt tevreden. 'prima, kan ik ondertussen amsterdam even in' zegt hij glimlachend. ik lach en knuffel hem. even later sta ik in de badkamer en droog mijn haren af. ik trek een rode broek aan met een wit shirtje van abercrombie en fitch. ik doe gauw wat make up op en loop dan naar louis. 'jij kan douchen, ik ga naar mieke' zeg ik en geef hem een kus. hij geeft me een knuffel 'tot zo' fluistert hij in mijn oor en knipoog. 'doeii' zeg ik en loop naar miekes huis toe. ik bel aan en zucht. ik hoor voetstappen steeds dichter bij komen en voel mijn hart sneller kloppen. de deur gaat open en verbaasd kijk ik naar degene die in de deuropening staat. 'sophie?' vraagt michiel verbaasd. 'eehh .. ik kwam voor mieke maar ik kom later wel terug' zeg ik en gelijk draai ik me om. ik loop bijna de straat uit als mieke me achterna komt rennen. 'sophie wacht asjeblieft hij ging net weg' zegt ze smekend. ik draai me om en kijk haar even aan. ik vecht tegen mijn tranen maar ik hou het niet meer, ik sla mijn hand voor mijn mond. 'miek wat heb je gedaan?' vraag ik bezorgd. bang kijkt ze me aan. 'n niks' stottert ze. ik loop gelijk naar haar toe en pak haar handen. 'je kan me alles vertellen, dat weet je' zeg ik 'maar' zegt ze maar ik praat door haar heen. 'geen gemaar, ik ben hier omdat ik je mis en niet zonder je kan' fluister ik. ze glimlacht breed en geeft me een knuffel. 'je wil niet weten hoeveel spijt ik heb' zegt ze gebroken. 'ik heb het je vergeven, maar dan laten we het nu wel achter ons' zeg ik en ze knikt. ik steek mijn elleboog uit en ze haakt haar arm er in. glimlachend lopen we naar haar huis. michiel zie ik niet meer gelukkig. 'meid vertel me nu alles van je tour!' zegt ze vrolijk. ik bijt op mijn lip. en dan komt alles er uitrollen. vanzelf. ik huil weer opnieuw. wat denkt iedereen wel niet van me omdat ik alleen maar huil, maar ik heb zo veel verdriet. ik vertel alles, van de keer dat louis me vroeg tot dat ik een hartstilstand kreeg. alleen dat stuk van dat ik van het gebouw af wilde springen sla ik over. dat vergeet ik zelf ook het liefst. en tot slot dat ik kanker heb .. mieke heeft me de hele tijd ongelovig aangestaard aan. 'meid toch' zegt ze en we vallen in elkaars armen. dit heb ik nou zo gemist, dat je elkaar gewoon begrijpt zonder iets te zeggen. na een tijdje zijn we uitgehuild. 'wil je wat drinken?'. vraagt ze schor. ik schud mijn hoofd 'nee dankje' zeg ik en probeer een glimlach op te zetten. 'en nu?' vraagt ze voorzichtig. Fackk daar heb ik niet aan gedacht. ik haal mijn schouders op. 'dat kan je toch niet doen! je moet je wel laten behandelen waarschijnlijk wordt je weer beter!' zegt ze. ik knik twijfelend. 'asjeblieft?' smeekt ze me. 'als jij mee gaat om jezelf bij een dokter te wegen!' zeg ik en ze glimlacht. 'voor jou doe ik dat natuurlijk!' zegt ze en ik krijg ook een klein glimlachje op mijn gezicht. het is echt erg, ze is heel mager en bleek. maar dan valt mijn oog plots op haar pols. ik pak hem vast en kijk er aandachtig. 'miek, wat is dit?' vraag ik angstig. ze kijkt gauw weg. 'heb je ' 'heb je jezelf gesneden?' vraag ik zachtjes. ze geeft een heel klein knikje zodat ik het misschien niet zie, maar ik zie het toch. 'asjeblieft doe dat nooit meer!' smeek ik haar. ik geef haar een knuffel en bel dan louis op.

sophie: hey, kan je ons op komen halen? 

louis: hey schat, tuurlijk. stuur je me even het adres? 

sophie: ja ik stuur je zo wel een sms 

louis: is alles weer goed? 

sophie: nee, ja nou.. nee uhh ja ik leg het zo wel uit 

louis: ik hou van je, zie je zo! 

sophie: love you too

ik hang op en stuur hem gelijk een sms met het adres. 'dus .. louis is echt je vriendje?' vraagt ze ongelovig. tevreden knik ik. 'wauw' fluistert ze en glimlacht. ik grinnik om haar reactie en niet veel later horen we de bel. ik sta op en doe de deur open. louis kijkt me bezorgd aan en ik laat me vallen in zijn armen. 'gaat het wel?' vraagt hij bezorgd. met tranen in mijn ogen schud ik mijn hoofd. 'wat is er lieverd' zegt hij lief. ik haal mijn schouders op. 'ik ga me laten behandelen' zeg ik zacht. geschrokken kijkt hij me aan maar zijn blik verzacht al gauw. 'alles komt goed en ik blijf zo lang mogelijk bij je' fluistert hij in mijn oren en knuffelt me stevig. 'kan je ons naar het ziekenhuis brengen?' vraag ik. 'gaat mieke ook mee?' vraagt hij. ik knik. 'ze ziet er heel slecht uit ze is veelste dun .. ' fluister ik en staar naar mijn schoenen. hij knikt begrijpend en mieke komt naar ons toegelopen. mieke's mond valt open. 'b ben j jij l louis van one direction!?' stottert ze. louis knikt trots en ik grinnik. mieke doet een soort vreugdedansje en geeft hem een hand. louis en mijn blik kruisen elkaar en ik zie dat hij bezorgd kijkt, van mij naar mieke. hij vind dus dat ik gelijk heb over dat ze te dun is. ik vlecht voorzichtig mijn vingers in die van louis en samen met mieke lopen we naar de auto. Ja, ik heb de sleutels van mijn moeder gegeven en ik kan nog niet autorijden. eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen lopen we naar de balie. 'kan ik u helpen?' vraagt een meisje achter de balie. 'ehh ik wil graag een afspraak maken voor een behandeling ' zeg ik zacht. 'waarvoor?' vraagt ze vriendelijk. 'oncologie' zegt louis en ik schenk een dankbare blik. ze kijkt ons even medelevend aan en kijkt dan naar het beeldscherm. over een kwartiertje is er een dokter vrij, dan roep ik jullie even om. sterkte' zegt ze. ik knik bedankend en wil weglopen als mieke mijn hand pakt. 'wacht asjeblieft' smeekt ze. 'natuurlijk zeg ik en we lopen terug. de vrouw achter de balie vertelde haar dat ze beter naar een kliniek kan gaan hier in de buurt, speciaal voor dat soort gevallen. 'mevrouw van der heuvel' word er plots omgeroepen door de luidsprekers. zenuwachtig sta ik op en pak louis hand weer vast. we lopen naar de kamer die de vrouw ons verteld heeft en zien een man staan, waarschijnlijk de dokter die me gaat behandelen. hij ziet er erg vriendelijk uit. 'goedemiddag, mijn naam is peter janssen' zegt hij en steekt zijn hand uit. 'sophie van der heuvel' zeg ik en geef hem een hand. 'eh .. ik ben uw dokter en ik ga je behandelen tegen de kanker' zegt hij een beetje ongemakkelijk. ik knik 'bedankt' zeg ik. 'ik ben louis, haar vriend' zegt louis en ze schudden elkaar ook de hand. mieke ging naar de kliniek, we hebben elkaar bijna doodgeknuffelt, omdat ze daar net zo lang zit tot dat ze weer een normaal gewicht heeft. 'wil je plaatsnemen op de stoel? dan gaan we eerst een foto maken van waar het precies zit, dan kunnen we bepalen wat voor behandeling je krijgt' zegt hij. ik knik en geef louis een laatste kus. 'tot zo' fluister ik en ga liggen. hij glimlacht nog naar me en daarna loopt hij weg. mijn bed gaat door een soort poortje en daar blijf ik een tijdje stil liggen. na een tijdje word ik terug gereden. de dokter staat er weer 'je kunt nu even meekomen naar de kamer waar alle foto's hangen, als je dat wilt tenminste.' zegt hij. ik knik 'mag louis misschien mee?' vraag ik voorzichtig. 'natuurlijk' zegt hij en ik loop achter hem aan naar buiten. louis zit op het bankje te wachten en staat gelijk op. hij komt naast me lopen en pakt mijn hand. we lopen een kamer in en op het computerscherm staat een scan, en de dokter gaat er achter zitten. een paar minuten bekijkt hij hem aandachtig en begint daarna tegen ons te praten. 'zoals je op deze röntgenfoto ziet, zit het bij de longen, en is het dus longkanker' ik knijp mijn ogen stevig dicht, zodat als ik ze weer open doe ik zie dat alles een droom is. maar ik open mijn ogen en het enige wat ik zie is een huilende louis, geen droom dus. alles om me heen vervaagt. langzaam verschijnen er dansende zwarte vlekken voor mijn ogen. ik hap naar adem maar daardoor begin ik te hyperventileren. louis roept wat maar het klinkt te ver weg om het te horen. het laatste wat ik zie is een huilende louis die me met paniek en angst in zijn ogen aankijkt, daarna neemt de pijn mijn lichaam over en wordt het zwart voor mijn ogen.