I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 22

Sophie's pov

ik ben net niet verbrand maar ben wel lekker bruin! we zijn weer in het appartement en iedereen is even naar hun kamer. na 5 minuten op mijn iphone geklooit te hebben ben ik het zat en loop naar beneden. daar plof ik op de bank neer. 'eeyy niggah' roept louis en gaat naast me zitten 'wij hindustanen zijn niet zwart, wij zijn donkerwit' zeg ik met een turks/marokkaans ofzo accent (voor wie dit niet begrijpt, kijk eens fckip op youtube xD) hij lacht en ik lach mee. 'zullen we vanavond weer naar het strand ?' vraagt louis 'ja is goed hoor' zeg ik. eigenlijk heb ik daar helemaal geen zin in, zien ze allemaal weer mijn dikke buik. maar als ze dat allemaal willen vind ik het goed. 'kom dan gaan we het de andere vragen!' zegt louis vrolijk en springt op

** de volgende ochtend **

'Sophieeetje' roept louis vrolijk. 'Hhmm' zucht ik. 'moet je me nou wakker maken?' zeg ik quasi-chagerijnig. 'Ja dat moest!' zegt hij blij. ik stap uit mijn bed en ren naar de badkamer. zayn komt ook aanrennen, maar ik ben eerder 'ik ben lekker eerder' zeg ik en steek mijn tong uit. snel draai ik de deur op slot en stap onder de douche.

Louis' pov

gister was echt heel erg leuk, we hebben eerst lang op het strand gelegen, en daarna hebben harry en niall een groot kampvuur gemaakt. zayn en liam hebben drinken gehaald en sophie en ik hebben grote boomstammen gezocht waar we op konden zitten. er waren ook nog wat andere meisjes bij komen zitten, fans maar die hingen de hele tijd om de andere jongens heen. we hebben het ook nog voor elkaar gekregen om sophie te laten zingen, maar ze wilde niet alleen dus hebben we met z'n allen gezongen. 'louis waar zit je met je gedachten?' vraagt harry opeens 'huh, oh niks hoor' zeg ik. 'vinden jullie ook dat sophie echt weinig eet?' vraag ik aan de jongens. liam, niall en harry knikken maar zayn was op zijn mobiel bezig. 'ze is ook erg dun' zegt liam. 'misschien moeten we haar gewicht weten want als het te erg is moeten we er wat aan doen' zeg ik zacht. liam kijkt verschrikt naar de deuropening. ik draai me langzaam om en daar staat sophie met tranen in haar ogen. ik loop naar haar toe. maar ze loopt ook weg, naar haar kamer. hulpeloos kijk ik de jongens aan. ze halen hun schouders op. zuchtend ga ik weer aan tafel zitten. 'wat moeten we doen om haar te helpen?' zeg ik tegen ze. 'ik weet het niet lou' zegt harry terwijl hij zijn schouders ophaalt. teleurgesteld sta ik op, ik ga haar maar eens zoeken.

Sophie's pov

ik trek weer een bikini aan, dit keer een neonroze met sliertjes. daar overheen doe ik mijn jumpsuit van spijkerstof aan. in mijn haar maak ik een losse vlecht die ik over mijn linkerschouder hang. ik doe nog een klein laagje mascara op en loop dan naar beneden. ik wil de deur open doen, maar dan hoor ik ze over iets praten, volgens mij hebben ze het over mij. 'misschien moeten we haar gewicht weten want als het te erg is moeten we er wat aan doen' hoor ik louis zeggen. ik doe de deur open maar bedenk me dan. ik doe de deur weer dicht en loop naar boven. 'Sophie wacht!' roept louis. maar ik loop door. het heeft geen zin om me te troosten want het is gewoon waar. zij zeggen het ook! "dan moeten we er iets aan doen" die woorden blijven de hele tijd door mijn hoofd spoken. ik loop naar het balkon en kruip in het hoekje. ik kijk net over de reling heen. hoe hoog zou dit zijn? 3 meter misschien. dan ben ik niet gelijk dood. zuchtend ga ik in het hoekje zitten. ik trek mijn knieen op en sla mijn armen er omheen. zo blijf ik een tijdje zitten tot louis opeens naar me toe komt. 'daar ben je dus' zegt hij. ik zeg niks terug en leun met mijn hoofd tegen de betonnen muur. 'kom eens mee' zegt hij 'waarheen?' vraag ik twijfelend. maar hij geeft geen antwoord. hij tilt me op. 'louis zet me neer' zeg ik boos, maar weer geeft hij geen antwoord. 'LOUIS ZET ME NEER NU' gil ik naar hem. hij schudt zijn hoofd en loopt naar de badkamer. ik heb al een idee wat hij gaat doen. "we moeten achter haar gewicht zien te komen" dat zinnetje gaat in een flits door me heen. Ik wil niet op de weegschaal! ik ben veel te zwaar! de weegschaal houdt mij niet. 'louis ik wil niet op de weegschaal' zeg ik zacht. 'het moet' zegt hij, alsof je hem niet meer om kan praten. een zucht verlaat mijn mond als hij me neerzet. hij draait de deur op slot en pakt de weegschaal. ik loop naar de deur maar louis pakt mijn pols. 'we gaan niet weg voordat je op die weegschaal hebt gestaan. 'kleuter' snauw ik en ga er op staan. ik kijk voor me uit, ik wil mijn gewicht niet zien. het is veelste veel 'ohmygod' zegt louis en hij kijkt naar de getalletjes. ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig maar ik wil het aan de andere kant echt niet weten. 'Sophie dat is het gewicht van een -' zegt hij. maar ik onderbreek hem 'nee ik hoef het niet te weten. ik eet wel niks meer' zeg ik en loop weg. verbaast kijkt hij me aan 'wacht.. denk je dat je te dik bent?' vraagt hij zacht 'ja wat anders?' je zei zelf dat we er iets aan moesten doen tegen de jongens' zeg ik. 'maar ik vind je te dun' zegt hij nu zachtjes. verbaast kijk ik hem aan 'oh..' is het enige wat ik uit mijn mond krijg en loop naar mijn kamer. ik ga op mijn bed zitten als opeens alle 5 de jongens binnen komen stormen, louis als laatst. 'Sophie dit kan echt niet zo' zegt zayn. verschrikt kijk ik op 'heb je hun allemaal verteld hoeveel ik weeg?' vraag ik boos, en ongelovig tegelijk. hij kijkt naar zijn schoenen en dat zegt al genoeg. 'het spijt me..' zegt hij zachtjes. boos kijk ik hem aan 'en wat willen jullie nu doen dan? een dieet maken ofzo?' zeg ik boos tegen de jongens. ze kijken me allemaal verbaast aan. 'serieus, een dieet sophie? wil je nog dunner worden?' roept harry nu boos. 'ik ben toch veel te dik' zeg ik zacht. 'sophie, je bent helemaal niet dik, je weegt gewoon 40,1 kilo! dat is het gewicht van een 11 of 12 jarige!' roept niall. ongelovig kijk ik hem aan 'nee dat kan niet. zo dun ben ik helemaal niet!' roep ik. 'kom maar mee, dan kan je het zelf zien' zegt louis. ik blijf zitten en staar voor me uit. waarom liegen ze? ik ben helemaal niet dun. en ik weeg helemaal geen 40 kilo. dat kan niet. voordat mama kanker kreeg was ik nog 55 kilo! ook al te veel. na een minuut zit ik nog steeds op dezelfde plek, en nu tilt harry me op. 'HARRY ZET ME NEER' gil ik hysterisch. ik sla wild met mijn armen maar het heeft geen zin. ik sta al weer met mijn voeten op de ijskoude plaat. 'kijk eens naar beneden' zegt zayn bezorgd. ik kan het niet. ik wil het niet weten. ik kijk strak voor me uit als louis opeens begint te schreeuwen 'SOPHIE VERDOMME KIJK NOU EENS! WE ZEGGEN DIT OMDAT WE BEZORGD ZIJN!' zegt hij, terwijl ik hem bang aankijk. 'sophie ik wil je niet kwijt.' zegt hij nu rustiger. ik haal diep adem en kijk dan naar beneden. met grote ogen kijk ik naar de getallen "40,1" staat er. 'dat kan niet..' zeg ik zacht. ik loop naar de spiegel en draai een rondje. eigenlijk ben ik helemaal niet dik. bang kijk ik ze een voor een aan. 'sorry' fluister ik en loop naar mijn kamer. ik ga op mijn bed zitten en er glipt weer een traan uit mijn oog. 'mama ik mis je' zeg ik heel zacht zodat de jongens het niet horen. nu stromen ze weer over mijn wangen. ik ga op het balkon staan en kijk naar de zee. altijd als ik vroeger naar de zee ging zei ik mijn oma altijd gedag, want haar as is in de zee gestrooid. net zoals dat van mijn opa trouwens, alleen heb ik hem nooit gekend. na een paar minuten hoor ik geklop op mijn deur. 'kom maar' roep ik. ik draai me niet om, ik wil niet dat iemand ziet dat ik gehuild heb. na een tijdje hoor ik iemand kuchen. langzaam draai ik me om, bang wie ik aan zal treffen. als ik kijk zie ik vijf lachende gezichten, en de middelste; louis heeft een dienblad vol met lekkere dingen in zijn handen. ze kijken gelijk minder vrolijk als ze mijn gezicht zien, omdat ik gehuild heb. 'gaat het?' zeggen louis en niall tegelijk. ik knik, en probeer een glimlach op te zetten, omdat ze zo lief zijn. 'hier, eet wat' zegt louis terwijl hij naar het dienblad kijkt. voorzichtig pak ik een broodje met kaas en neem een klein hapje. hij glimlacht 'goedzo, nog een hap!' moedigen ze me aan. ik moet lachen, omdat ze me als een klein kind behandelen dat niet zelf kan eten. na 2 broodjes en een appel zit ik echt vol. 'ik zit echt vol' mompel ik. 'goedzo, maar ik ga wel zorgen dat je eet, we gaan ook vaker wegen! als je niet aankomt dan gaan we naar de dokter' zegt louis. 'jij hebt het al helemaal uitgedacht' zeg ik lachend. hij knikt trots. 'okey dan' zeg ik. ze kijken me allemaal weer blij aan. 'zullen we gaan?' vraag ik. ze knikken en lopen naar buiten. ik pak mijn handtas en doe daar mijn jurkje in, en mijn portomonee en mobiel in. ik pak ook snel mijn adidasvest die ik aantrek en mijn zonnebril. snel ren ik de trap af waar ze allemaal ongeduldig staan te wachten 'hehe we kunnen gaan' zegt harry lachend. 'nou zo lang duurde het niet hoor' zeg ik quasi beledigd. ik hoor louis grinniken. 'lach me niet uit' zeg ik met een knipoog. 'oh sophie er is een plek te weinig .. je moet bij iemand op schoot' zegt zayn opeens. ik zucht overdreven dramatisch. 'bij wie mag ik?' zeg ik. het liefst wil ik bij louis, maar ik weet niet of hij dat ook wil. ' kom maar bij mij zitten hoor' zegt louis. er vormt een klein glimlachje op mijn gezicht en ik ga op zijn schoot zitten. liam geeft louis een wenkbrauwwiebel waardoor ik moet blozen. snel kijk ik naar buiten, in de hoop dat niemand het ziet. 'je bent schattig als je bloost' fluistert louis in mijn oor. ik moet glimlachen, ik begin hem steeds leuker te vinden. ik blijf toch uit het raam staren, maar gewoon omdat ik californie wil zien. en los angeles, waar we nu zijn aangekomen. met grote ogen kijk ik naar buiten. ik wilde altijd al een keer naar alle grote steden in amerika maar dit? dit is echt geweldig! 'wow..' zeg ik zachtjes. 'mooi he' zegt louis die ook naar buiten kijkt. ik knik 'we zijn er!' roept zayn die achter het stuur zit. met een grote glimlach stap ik uit de auto. maar die verdwijnt weer als ik iemand zie lopen, die ik maar al te goed ken..

louis' pov

'we zijn er!' roept zayn en sophie stapt uit. ik wil ook uitstappen maar ze blijft stilstaan. ik dacht eerst dat het een grapje was, 'sophiee ga is aan de kaaant' zeur ik. tot mijn verbazing schuifelt ze een klein stukje opzij, net groot genoeg dat ik er uit kan. ik ga naast haar staan en kijk haar aan. ze is lijkbleek 'wat is er?' vraag ik bezorgd. ze antwoordt niet 'wat is er!' roep ik nu. bang kijkt ze naar me en legt haar hand op mijn mond 'ssssht' zegt ze zachtjes. ik kijk haar verbaasd aan. dan wijst ze naar een man die ik niet ken. 'ga voor me staan hij mag me niet zien' zegt ze zacht. snel roep ik de andere jongens en ze gaan in een kringetje om me heen staan. 'waarom doen we dit?' vraagt zayn verbaasd. louis haalt zijn schouders op. 'zie je die man daar?' vraagt ze zachtjes. we knikken allemaal. 'die man.. dat is mijn vader' zegt ze heel zacht. ongelovig kijken we haar aan 'wat doet hij hier dan?' vraagt liam. dit keer haalt sophie haar schouders op. ik zie dat de man naar ons kijkt en snel draat ze me om. hij mag haaer echt niet zien, dat wil ik niet. straks slaat hij haar weer bewusteloos. 'SOPHIE WAT DOE JIJ HIER KOM NU NAAR ME TOE!' wordt er geschreeuwd. sophie is helemaal in paniek en hyperventileert bijna. 'sophie rustig ademhalen!' roep ik en pak beide handen van haar vast. 'adem in .. adem uit ..' zeg ik en probeer haar te kalmeren. als het een beetje lukt roept liam dat we naar binnen moeten gaan. ik trek sophie mee maar ze gaat niet mee. ze is vast in shock, ze staart voor zich uit en ziet nog steeds heel wit. zonder na te denken til ik haar op en ren naar binnen. gek genoeg rent de vader van sophie ook heel snel maar de andere jongens houden hem tegen. ik ren naar binnen. het lukt me om sophie helemaal rustig te krijgen. 'blijf hier ik kom er zo aan, maar ik ga even de jongens helpen.' zeg ik en geef haar een knuffel. 'doe voorzichtig!' roept ze me nog achterna. de vader van sophie roept allemaal dingen, ze gaan bijna allemaal over sophie, dat ze zo ondankbaar is en zomaar weg is gegaan terwijl ze goed voor haar gezorgd hebben. dat soort dingen roept hij. 'MENEER! DOE EENS NORMAAL JIJ HEBT HAAR HEEL LANG MISHANDELD VIND JE HET GEK DAT ZE IS WEG GEGAAN! EN WAT DOE JE HIER NOG ZE..' verder kom ik niet want ik voel een vlakke hand tegen mijn gezicht. woest kijk ik hem aan. hoe durft hij! niall en harry pakken me snel vast. 'kom we gaan naar binnen' zegt zayn gauw. 'WAAG HET EENS OM NOG EEN KEER AAN HAAR TE ZITTEN!' roep ik boos en laat me dan mee trekken. binnen zit sohie ongeduldig te wachten. als ze mij ziet komt ze naar me toe rennen. zachtjes aait ze over mijn wang. 'heeft hij dat gedaan' fluistert ze. ik knik en zie dat ze tranen in haar ogen heeft. snel geef ik haar een knuffel. 'sorry jongens ..' zegt ze als ik haar losgelaten heb. 'zeg jij nou sorry?' zegt harry hoofdschuddend. 'het is niet jou fout' zegt niall. ze schudt haar hoofd, en geeft een kusje op mijn wang die gelijk een stuk minder pijn doet. 'kom zullen we maar gaan? straks wordt paul weer boos' zeg ik zuchtend. de anderen knikken instemmend en we lopen naar binnen.