I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 26

sophie's pov

ik dwaal een beetje door de stad als ik een heel hoog gebouw zie, en de naam ken ik maar al te goed. daar werkt hij. zonder twijfel loop ik naar binnen. ik loop naar de vrouw achter de balie. 'hello, how can i help you?' vraagt ze vriendelijk. 'i'm searching for the adress of Jeroen van Dijk' zeg ik. 'wait a second.. ' zegt ze en ze typt wat op haar computer. 'i have the adress, should i write it down for you?' vraagt ze me. 'yes please' antwoord ik en ik krijg een briefje met het adres. 'thank you very much!' zeg ik en loop het gebouw uit. ik hou een taxi aan en geef hem het briefje. als we er zijn geef ik hem wat geld en ik stap uit. ik loop naar de deur. ik haal diep adem, en druk op de bel. de deur gaat open en daar staat hij. hij is echt ouder geworden maar ik herken hem heel goed. verbaasd kijkt hij me aan. 'weet je nog wie ik ben?' vraag ik een beetje onzeker. 'natuurlijk weet ik dat!' roept hij en hij omhelst me. dit voelt zo goed. eindelijk zie ik hem weer 'hoe gaat het met je?' vraag ik. 'goed! en met jou?, wacht ik trek even mijn schoenen aan en dan gaan we de stad in vind je dat goed?' zegt hij. 'prima' zeg ik enthousiast. hij rent naar binnen en bijna gelijk komt hij weer naar buiten. hij pakt voorzichtig mijn hand. ik laat het toe, hij is gewoon mijn stiefbroer. 'zo, hoe gaat het in nederland?' vraagt hij. ik voel een brok in mijn keel. 'mijn moeder is overleden' zeg ik zacht. geschrokken kijkt hij me aan. 'wat naar' zegt hij met tranen in zijn ogen. ik knik en hij geeft me een knuffel. een klein traantje stroomt over mijn wang. snel veeg ik hem weg. 'maar hoe gaat het met jou?' vraagt hij om van onderwerp te veranderen. 'goed!' zeg ik blij. 'ken je one direction?' vraag ik. 'ja hoezo?' vraagt hij verbaasd. 'ik ben met ze op tour, louis is mijn vriend en ik zing in hun voorprogramma' zeg ik trots 'wauw .. dat is geweldig!' zegt hij blij. 'en op je werk?' vraag ik. 'mwah gaat wel, ik verdien genoeg. er is hier ook crisis, maar zoals het er nu uit ziet word ik voorlopig niet ontslagen' zegt hij met een glimlach. 'gelukkig maar' zeg ik ook met een glimlach. ik geef hem een knuffel. 'ik heb je zo gemist!' zeg ik. 'ik jou ook sophie, ik jou ook' fluistert hij en hij geeft een kus op mijn haar. 'SOPHIE' horen we opeens. ik draai me om. 'hey louis' zeg ik licht geirriteerd, ik had niet voor niks gevraagd of ze me met rust wilden laten, ik heb nu tijd voor mezelf nodig, met jeroen. 'was dit waarom we je niet mochten zoeken? omdat je dan lekker met andere jongens kon afspreken?' snauwt hij. verbaast kijk ik hem aan. 'sorry louis maar ik ..' hij onderbreekt me. 'wat nou sorry, ga maar lekker verder ik ga wel weg' zegt hij boos en hij loopt terug naar harry die verbaast staat te kijken. ineens snap ik het. 'wacht heel even ik moet dit regelen' zeg ik tegen jeroen en ren achter louis aan. 'louis wacht!' roep ik. 'waarom zou ik' roept hij boos. hij loopt hard door en na een tijdje loopt hij door een drukke winkelstraat waardoor ik hem niet meer zie. 'shit' mompel ik. ik draai me om en loop terug naar jeroen, als ik opeens mijn vader zie. Kut ook dat nog! snel ga ik tussen de drukke menigte lopen. 'sophie!' hoor ik jeroen roepen. snel ren ik op het geluid af en ik zie hem. hij ziet me en komt naar me toe lopen. 'gelukkig, daar ben je! ik begon al te denken dat er iets was' zegt hij bezorgd. ik glimlach zwak 'wie was die jongen?' vraagt hij. 'louis' zeg ik zacht. 'oh, dat dacht ik al. wat was er met hem?' vraagt hij. 'hij dacht dat ik hem bedroog met jou' zeg ik zacht. 'oh, en nu?' vraagt hij. ik haal mijn schouders op 'ik weet het niet ik heb niet tegen hem kunnen praten, hij verdween tussen de mensen' antwoord ik. 'het lijkt me dan een goed idee dat we nu naar hem toe gaan' zegt hij. 'oke' zeg ik en loop naar huis. voor het appartement blijf ik stil staan. ik durf niet verder te gaan, wat als hij me niet gelooft en het uitmaakt? wat dan met de tour? jeroen ziet me twijfelen en trekt me mee aan mijn pols. hij wil op de bel drukken maar ik doe de deur open met mijn sleutel en glimlach naar hem. 'hey jongens!' roep ik maar ik krijg geen reactie. ik loop naar de woonkamer en zie daar louis, harry en zayn zitten. alledrie kijken ze me boos aan. 'louis ik' zeg ik maar hij onderbreekt me. 'hoe haal je het in je hoofd om die gast mee naar huis te nemen ook nog!' schreeuwt hij. bang doe ik een stap naar achter. louis staat op en loopt naar jeroen toe. ik spring voor hem maar hij duwt me weg. ik knal hard tegen de muur aan. 'sophie!' roept iemand, volgens mij jeroen. hij rent naar toe maar ik zie dat louis uithaalt met zijn vuist. harry en zayn springen op en proberen louis rustig te krijgen. 'louis hou op en luister naar me' zeg ik schor. boos kijkt hij me aan maar zijn blik verzacht als hij me op de grond ziet zitten. mijn hoofd bonkt vreselijk, ik kwam tegen een kastje aan. 'waarom zou ik nog luisteren?' snauwt hij. 'hij is mijn stiefbroer' zeg ik en ik zie dat louis krijtwit wordt. hij rukt zich los en rent naar boven. liam komt binnen en kijkt verbaast 'waarom rende louis naar boven en wie is dat en .. ' hij stopt met praten als hij mij ziet. hij rent naar me toe 'wat is er met jou aan de hand?' vraagt hij bezorgd. 'louis, hij.. ' breng ik uit en het wordt zwart voor mijn ogen. 'sophie!' hoor ik iemand roepen. 'SOPHIE' hoor ik weer. wat is dit? val ik flauw? ik voel dat ik neer word gelegd en knipper voorzichtig met mijn ogen. zeg asjeblieft dat het een droom was! ik wil geen ruzie met louis! 'o gelukkig sophie gaat het?' vraagt niall bezorgd. 'ja' zeg ik schor en probeer op te staan. ik wankel en val weer bijna om. zayn staat achter me en vangt me op. ineens voel ik twee armen om mijn middel en ik wordt opgetild. ik ben te moe om er op in te gaan. 'ga maar even slapen' zegt harry terwijl zayn me op de bank legt. ik zie nog het bezorgde gezicht van liam maar daarna val ik in een lange droomloze slaap.