I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 46

Sofie's pov

Ik word wakker van iets nats op mijn hand. Ik open mijn ogen en zie dat mijn hand rood is. Verschrikt kijk ik om me heen. Ik zie niemand, Louis slaapt nog dus zachtjes loop ik naar de badkamer. Mijn koude voeten tikken zacht op de houten vloer. Opeens valt er een druppel bloed uit mijn neus op mijn hand. Ik pak een papiertje en knijp mijn neus dicht. Het stopt niet met bloeden en ik pak een grote handdoek omdat het alleen maar erger wordt. Ik hoest en mijn neus gaat alleen maar harder stromen. Er klinkt gestommel op de gang en er wordt zacht op de deur geklopt. Ik reageer niet en de deur word opengedaan. 'Sofie?' fluistert Niall. Ik kijk op en hij kijkt me aan met grote ogen. 'Asjeblieft, roep Louis niet' fluister ik zacht. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik wil niet dat hij me ziet zo, asjeblieft' smeek ik. Hij schudt zijn hoofd en mompelt iets wat op sorry lijkt. Ik kruip iets naar achter en ga in een hoekje zitten. Louis en Harry komen binnenstormen. Niall belt een ambulance en Harry en Louis helpen me voorzichtig omhoog. 'Sorry' fluister ik en sla mijn ogen neer. Ze tillen me voorzichtig de trap af. Elke stap die ik neem wordt zwaarder en alles om me heen word wazig. 'Sofie!' roept Louis. Ik knipper met mijn ogen maar ik kan niet scherper zien. Mijn hoofd begint ontzettend te bonken en langzaam verlies ik mijn bewustzijn.

Er valt een traan op mijn voorhoofd en met een ruk schiet ik omhoog. 'Lieve schat' zegt Louis en knuffelt me gelijk. Ik ben beduusd van wat er om me heen gebeurt maar na een tijdje begin ik me te beseffen dat ik Louis keihard negeer. Gauw knuffel ik hem terug en laat zijn lekkere geur tot me binnendringen. 'Ik was zo bang' fluister ik. 'Ik ben bij je, dat is nu het belangrijkst' zegt hij zacht terwijl we nog steeds aan het knuffelen zijn. 'Ik hou zoveel van je' zeg ik en laat hem voorzichtig los. 'Ik hou meer van jou' fluistert hij in mijn oor, waarna hij me voorzichtig loslaat maar mijn handen pakt. Ik kijk in zijn ogen, die rood zijn van het huilen. Ze zijn nog steeds erg vochtig en het lijkt alsof hij elk moment weer kan gaan huilen. 'Lou?' zeg ik. 'Ja lieverd' zegt hij en glimlacht naar me. 'Beloof me één ding' zeg ik en wend mijn blik af. 'Sure' fluistert hij en pakt mijn gezicht zodat ik hem wel aan moet kijken. 'Trouw met een andere lieve vrouw, word gelukkig en krijg kinderen' zeg ik. Zijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. 'Dat .. dat kan ik niet' zegt hij en kijkt naar onze handen die in elkaar geklemd zijn. 'Asjeblieft?' smeek ik hem. 'Voor mij, om te laten zien dat je van me houd' fluister ik. Hij knikt voorzichtig. 'Maar niet meteen' zegt hij en kijkt me voorzichtig aan. Een traan stroomt over zijn zachtroze wangen. Ik glimlach naar hem en geef hem een knuffel. 'Ik zal op je wachten hierboven' fluister ik en glimlach naar hem. Op dat moment begint Louis heel hard te huilen. Kalmerend wrijf ik over zijn rug. 'Ik wil je niet kwijt, ik wil niet met iemand anders trouwen' snikt hij. 'De enige met wie ik zou willen trouwen en kinderen wil ..' zegt hij. Ik hou mijn adem in. 'Ben jij' fluistert hij en neemt me stevig in zijn armen. Ik adem opgelucht uit. Het is zo'n soort situatie dat je niet weet wat je moet zeggen, maar dat het ook niet ongemakkelijk is. 'Kom' zegt hij en pakt mijn hand. Vragend kijk ik hem aan. 'De dokter vertelde dat als je wakker was naar huis mocht' zegt hij met een zwakke glimlach. Ik stap het bed uit en hou zijn hand stevig vast. Samen lopen we het ziekenhuis uit en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Waar gaan we heen?' vraag ik zodra we de verkeerde afslag nemen. 'Zie je straks wel' zegt hij. 'Maar lou--' zeg ik maar hij onderbreekt me. 'Kom nou maar, je zult er geen spijt van krijgen' zegt hij met een knipoog. Ik haal mijn schouders op en loop dan toch maar mee. Na een tijdje lopen komen we bij een heuvel en hij trekt me nog steeds mee. Op de heuvel staat een bankje en Louis gaat er op zitten. Met een grote glimlach op mijn gezicht kijk ik om me heen. 'En?' zegt Louis onzeker. 'Het is geweldig, en zeker de moeite waard' zeg ik zacht. Hij glimlacht trots en slaat zijn arm om me heen. 'Je bent veel te lief' zeg ik en glimlach naar hem. Hij komt dichterbij en sluit zijn ogen. Ik ga met mijn hoofd een stukje naar achter en zie hoe hij zijn lippen tuit. Als hij bijna op me valt opent hij zijn ogen en lach ik hem uit. Hij lacht mee, maar daarna trekt hij een pruillipje. 'Aww is Lou nu verdrietig?' zeg ik en steek mijn tong uit. Vervolgens sla ik mijn handen om zijn nek en kus hem. Na een tijdje wat uren lijkt te duren laten we elkaar dan eindelijk los. Hij legt voorzichtig met zijn handen mijn hoofd tegen de zijne tot onze neuzen elkaar raken. 'Ik hou van je' fluistert hij. 'Ik ook van jou' zeg ik, en kan een klein glimlachje niet onderdrukken. Daarna laat hij me los maar trekt me op zijn schoot. Hij slaat zijn armen om me heen en ik laat mijn hoofd zakken tegen zijn borstkas. Ik pak voorzichtig zijn armen, zodat we elkaar niet meer los zullen laten. Hij geeft een kusje op mijn haar. We zwijgen, maar kijken bewonderend naar de zonsopgang. Ik geniet van de rust, en van Louis' aanwezigheid, die ik niet lang meer zal kunnen voelen. Langzaam wordt het licht en mijn ogen vallen dicht. Louis zet me naast hem neer en staat op, om me vervolgens op te tillen met een arm onder mijn knieeen en een onder mijn rug. 'Dankje' fluister ik en laat mijn hoofd tegen zijn schouder zakken. 'Alles voor jou lieverd' zegt hij.