I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 43

Sofie's pov

Louis maakte me wakker en gaf me een kus op mijn hoofd. 'Hey, lekker geslapen?' vroeg hij. Ik knikte en schonk hem een korte glimlach. 'Sorry dat ik je wakker maakte, je sliep zo lekker maar je kon niet blijven liggen want het bezoekuur is afgelopen.' zegt hij spijtig. 'Geeft helemaal niks joh, kan ik jullie nog uitzwaaien' zeg ik met een knipoog. Ik sla de deken weg en stap uit bed. Louis pakt me gelijk stevig vast. 'zou je niet wat rustiger doen, je bent echt heel veel gewicht verloren..' zegt hij zacht. Ik schud mijn hoofd 'dat wil ik niet Lou, ik ben het helemaal zat om niks meer te kunnen' zeg ik. 'Oke dan' zegt hij en glimlacht. Ik knuffel hem en geef hem een kus. 'Ik moet echt gaan, ze wachten buiten op me' zegt hij en geeft een kusje op mijn neus. Ik knik 'Lou?' vraag ik als hij bijna de deur dichtdoet. 'Ja?' zegt hij. 'Wil je vragen of ik van iedereen nog een knuffel mag?' zeg ik en glimlach. 'Tuurlijk' zegt hij en knipoogt 'ben zo terug' zegt hij en loopt weg. Ik zak neer op het bed en maak een vlecht in mijn haar. Ik bind net het elastiekje er in als ze weer binnenkomen. Harry kijkt me geschrokken aan. 'Wat is er?' vraag ik verbaast. Hij komt naar me toe en knuffelt me. 'Ga asjeblieft meer eten, je bent echt heel erg dun geworden' fluistert hij. Ik knik zwakjes 'Ik zou wel willen, ik hoef het gewoon niet. Ik ben telkens misselijk en het doet pijn bij alles wat ik eet ' zeg ik zacht. 'Het komt wel goed' fluistert hij terwijl hij mijn handen pakt. Daarna geeft de rest me een knuffel en Perrie komt langzaam op me aflopen. Geschrokken staart ze naar mijn benen. Een beetje ongemakkelijk kijk ik om me heen en kuch kort. 'Eh .. ik eh .. sorry' stottert ze. Ik glimlach naar haar en geef haar ook een knuffel. 'Ik hoop dat ik je gauw weer zie, je bent een leuke meid' zeg ik en glimlach gemeend. Ze bloost lichtjes en knikt. 'Moeten we doen, lijkt me gezellig' zegt ze en glimlacht terug. Louis geeft me een lange kus en legt zijn handen op mijn dijen. 'ga maar gauw slapen, morgenochtend ben ik alweer bij je' fluistert hij en knipoogt. Ik glimlach en werp een handkusje naar hem toe. Hij doet de deur dicht, maar doet hem gelijk weer open en komt op me afstormen. Hij pakt mijn hoofd met zijn handen en kust me. Zodra hij me weer loslaat loopt hij weer weg en ik begin te grinniken. 'Gek' zeg ik en steek mijn tong uit. 'Ik hou ook van jou lieverd' zegt hij en loopt dan echt weg. Ik ga weer onder de dekens liggen en pak mijn mobiel. Ik log in op twitter en lees wat tweets, tot mijn oog op een tweet van Michiel valt.

@Michiel_stokman: Net op de begrafenis geweest, rest in peace my dear @Miekex

Wat!? is ze dood? Nee dat kan niet. Ik schudt mijn hoofd en verward ga ik slapen. Ze kan niet dood zijn! Het is gewoon een grap, ze leeft natuurlijk nog. Na een uur piekeren slaap ik nog niet en besluit ik Louis te bellen. 'Louis?' vraag ik met een schorre stem. 'Hee Sofie, wat is er aan de hand?' zegt hij lief. 'ik, ik weet het niet is Mieke dood?' fluister ik en verfrommel het puntje van de witte deken met mijn vrije hand. 'Wat! hoezo?' vraagt hij geschrokken. 'ik las een tweet van Michiel op twitter dat hij op haar begrafenis is geweest.. ' zeg ik zacht en een traan glipt tussen mijn wimpers vandaan. 'Ach schat. Ik kom zo naar je toe hou vol' zegt hij. 'Nee joh, voor mij hoef je niet te komen het mag niet eens van de dokters' zeg ik. Natuurlijk zou ik het fijn vinden als hij komt, maar hij hoeft geen moeite te doen. Op de achtergrond hoor ik Niall; hij vraagt wat er is. 'Jawel, ik kom er aan. ik haal die dokters wel over' zegt hij. Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht en staar naar buiten. 'Tot zo Lou' fluister ik. 'Tot zo' zegt hij en hangt op. Als ik alleen maar getuut hoor hang ik ook maar op. Ik smijt mijn mobiel op mijn bed en wankel naar het raam. Ik ga in de vensterbank zitten en kijk naar buiten. Met mijn rug en hoofd leun ik tegen de muur. Er stromen een paar tranen over mijn wangen. Ik sluit mijn ogen en zie Mieke voor me. Het ergste vind ik nog dat ik niet ben uitgenodigd voor haar begrafenis. Het is een heldere nacht en de hemel staat vol sterren. De maan is maar een klein lijntje aan de linkerkant. Je kunt het niet echt een maan noemen, het is meer een klein lichtstreepje. De deur word opengedaan maar ik doe niet de moeite om om te kijken. Ik voel twee sterke armen om me heen en iemand die naast me gaat zitten. 'Hey' fluistert Louis. Ik geef geen antwoord, ik ben veelste druk bezig met naar buiten kijken. Ofja, zo zou je het kunnen noemen. Eerder nadenken, te diep in gedachten om te antwoorden. Of ik ben gewoon te moe om te antwoorden, omdat ik elk moment in slaap kan vallen. Ik kruip in zijn armen en hij komt dichter in de vensterbank zitten. 'Hee' zeg ik dan uiteindelijk. Het klinkt gebroken, geen vleugje hoop meer. Geen vrolijkheid meer. Niks, nada, noppes nee gewoon leeg. Dat is ook precies hoe ik me voel, leeg. 'Hoe kan ze nou dood zijn?' vraag ik nog steeds met die verschrikkelijke stem. Ik kan er niks aan doen, het klinkt gewoon zo. 'Ik weet het niet, ik weet het echt niet schat' fluistert hij en veegt een traan weg. Ja, ik ben alweer aan het huilen, jankebalk dat ik ben. Deze keer mag het, voor Mieke. De hele basisschool en middelbare totdat ik Louis ontmoette zag ik haar elke dag. 13 jaar lang! bijna elke dag! en nog hielden we het vol. Ze hielp me als ik haar nodig had, en ik hielp haar zodra ze mij nodig had. Onze ruzies konden nooit langer dan een dag duren, omdat we elkaar gewoon misten. We gingen zelfs met elkaar op vakantie. Maar nu, nu is het anders. Het zal nooit meer zo zijn, hoe graag ik het ook zou willen ze komt niet meer terug. Voor altijd. Ik richt mijn blik weer terug op de sterren. 'Rust zacht mieke' fluister ik en laat mijn hoofd dan zakken in Louis' nekholte. Ik laat mijn tranen de vrije loop gaan, omdat ik toch wel weet dat ik ze niet tegen kan houden. 'Ze verdiende het niet Lou' fluisterde ik en keek hem met betraande ogen aan. 'Dat weet ik schat, het spijt me vreselijk' fluistert hij en neemt me dan weer in zijn armen. 'Misschien moet je beter even gaan slapen' zegt hij zacht. Ik knik naar hem en laat hem los. Hij stapt uit de vensterbank en tilt me op. Ik sla mijn armen om hem heen en hij tilt me naar het bed. Ik kruip onder de dekens en Louis komt naast me liggen. Hij slaat zijn armen om me heen en ik doe hetzelfde. 'Dankje Lou, dat je meteen wilde komen' fluister ik. 'Voor jou doe ik alles' fluistert hij terug waarna ik in een lange slaap val.

Louis' pov

Ik ben diep in gesprek met Niall als ik opeens gebeld wordt. 'Louis?' vraagt Sofie schor. 'Hey Sofie, wat is er lieverd' zeg ik. 'Ik, ik weet het niet is Mieke dood?' zegt ze zacht. 'Wat! hoezo?' vraag ik geschrokken. Niall doet zijn mond open om iets te zeggen maar ik steek mijn hand op als teken dat hij moet wachten. 'Ik las een tweet van Michiel dat hij op haar begrafenis was geweest ..' zegt ze gebroken. 'Ach schat wat vervelend voor je. Ik kom er aan, hou vol' zeg ik en trek mijn schoenen aan. 'Nee joh, dat hoeft echt ik red me wel' zegt ze. 'voor jou doe ik alles' zeg ik en glimlach. Niall vraagt wat er is maar ik geef geen antwoord. 'Tot zo Lou' zegt ze zacht. 'Tot zo' zeg ik terug en hang dan op. Mieke is overleden maar Sofie was niet uitgenodigd op haar begrafenis. Ze was overstuur dus ik ga nu naar haar toe' zeg ik tegen Niall terwijl ik mijn jas aantrek. Hij knikt 'wens haar maar sterkte van me' zegt hij en glimlacht. Ik knik en loop daarna naar de deur. 'Doei' roep ik en hoor van boven wat geroep voor ik de deur dichtdoe. ik loop gauw naar het ziekenhuis en glip naar binnen. Gelukkig is er bijna niemand en kan ik ongestoord de kamer binnenkomen. Zachtjes doe ik de deur open en schrik even als ze niet in bed ligt, maar al gauw zie ik haar in het raam zitten. Ik kruip naast haar en zeg 'Hey'. Ze kijkt naar de heldere sterren die aan de hemel staan. Na een tijdje kruipt ze in mijn armen en ga ik nog dichter tegen haar aan zitten. 'Hee' fluistert ze gebroken. 'Hoe kan ze nou dood zijn?' vraagt ze weer gebroken. 'Ik weet het niet schat, ik weet het echt niet' fluister ik. Ze heeft haar blik weer op de sterren gericht en fluistert iets onverstaanbaars. Daarna verstopt ze haar hoofd in mijn nekholte en de tranen stromen over haar wangen. Ik streel met mijn hand over haar rug en fluister sussende woordjes in haar oor. Ze kijkt me even aan met betraande ogen. Het is verschrikkelijk om haar zo te zien. 'Ze verdiende het niet Lou' jammert ze. 'Dat weet ik schat, het spijt me' zeg ik. Ze verstopt haar hoofd weer in mijn nek en begint nog harder te huilen. Als ze na enige tijd iets gekalmeerd is kijk ik haar weer aan. 'Misschien moet je beter even gaan slapen' zeg ik zacht. Ze knikt en ik laat haar voorzichtig los. Ik ga staan en til haar op. Ze slaat haar armen om me heen en ik leg haar voorzichtig onder de dekens. Ik kruip naast haar en sla mijn armen om haar heen, ze doet hetzelfde. 'Dankje Lou, dat je meteen wilde komen' fluistert ze. 'Voor jou doe ik alles' fluister ik en geef een kus op haar voorhoofd. Vrijwel meteen valt ze in slaap dus besluit ik ook maar te gaan slapen. Na een halfuurtje kan ik nog niet slapen dus ik besluit om een rondje te gaan lopen. Op de gang kom ik een dokter tegen. Dezelfde dokter die Sofie behandeld.  Ik stap op hem af en begroet hem. 'Hallo' zegt hij vriendelijk terug. 'Ehh ik had een vraagje. Mijn vriendin, Sofie van der Heuvel is haar beste vriendin verloren maar ze wil graag naar haar graf. Bestaat er een mogelijkheid dat ik haar morgen mee kan nemen voor ruim een uurtje?' vraag ik. 'Dat denk ik wel, maar dan moet ze wel in een rolstoel en niet langer dan 2 uur omdat ze daar de energie niet voor heeft' zegt hij. 'prima, bedankt' zeg ik en schud hem de hand. Daarna loop ik weer naar haar kamer en kruip naast haar. 'waar was je?' vraagt Sofie gelijk. 'O, je bent wakker. Ik moest even naar het toilet' zeg ik en sla mijn armen weer om haar heen. 'Oke, slaaplekker dan' zegt ze en ik geef een kusje op haar neus. 'Trusten lieverd' fluister ik en wacht tot ze slaapt. Als haar ademhaling regelmatig wordt doe ik mijn ogen pas dicht waarna ik in een droomloze slaap val.