I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 42

Louis' pov

Ik kruip naast Sofie in bed en sla mijn armen om haar heen. 'Sleepwell cutie' fluister ik. 'Slaaplekker' zegt ze zacht. Ze valt gelijk in slaap en ik geef een kus op haar hoofd. Een eenzame traan loopt over mijn wang. Hoelang zal het wel niet duren voordat ik haar weer in mijn armen kan houden? En erger nog, zal ze het wel overleven .. Na die ene traan volgen er meer, ik kan ze gewoon niet meer tegenhouden. 'Wat is er Boo' vraagt Sofie schor. 'Niks schat ga maar weer slapen' zeg ik en druk een kusje op haar neus. 'Niet voordat je zegt wat er is' zegt ze zacht. 'Ik ga je gewoon verschrikkelijk missen' zeg ik zacht. 'Dat is toch niet nodig, je kan bij me blijven wanneer je wilt' zegt ze met haar warme stem. 'Ga maar weer slapen lieverd' zeg ik zacht. 'Jij dan ook?' vraagt ze. 'Ja ik ook, slaaplekker' zeg ik. 'slaaplekker' mompelt ze voordat ze weer in slaap valt. Ik sluit mijn ogen en al gauw val ik ook in slaap.

Sofie's pov

Het is nu een paar maanden geleden dat ik voor het laatst thuis was. Ik eet heel weinig, doordat ik me misselijk voel van de chemokuur. Louis is nog steeds een schat, als het ook maar even kan zit hij naast me. Overdag zijn er drie bezoekuren, en elke keer is hij er. In de ochtend, middag en de avond. Als het bezoekuur is afgelopen gaat hij naar Harry, Niall en Charlie. Soms komen ze omstebeurt mee, nooit allemaal tegelijk. Iedereen is zo lief voor me, Zayn en Liam zijn ook nog een keer helemaal vanuit engeland gekomen. Als dit nog lang doorgaat, weet ik niet of ik het wel trek. Ik voel me vreselijk belabberd zodra er bezoek is, als er niemand is slaap ik de hele tijd. En dan te bedenken dat ik hier nog maar een paar maanden lig .. Wie weet lig ik hier nog een half jaar, dat trek ik echt niet meer. Er wordt zachtjes op de deur geklopt. 'Binnen' roep ik. Louis en Niall komen naar binnen en ik ga rechtop zitten. 'Hey' begroet ik ze met een glimlach. Alle aandacht die ik krijg vind ik erg fijn, ik zit hier toch vaak alleen. Het lijkt me echt vreselijk als je niemand hebt die om je geeft en dan in zo'n toestand ligt. 'Hey lieverd' zegt Louis en geeft me een kus. 'hoi' zegt ook Niall en geeft een kus op mijn voorhoofd. 'Hoe voel je je?' vraagt Louis aan me. Ik haal mijn schouders op en vertel hem dat ik me wel eens beter heb gevoeld. 'Hoe gaat het met Charlie?' vraag ik ze. 'Prima hoor, ze mist je alleen.' zegt Niall. Ik knik 'en met jullie?' vraag ik en glimlach lichtjes. 'Zolang het met jou goed gaat gaat het met mij ook goed' zegt Louis en ik glimlach naar hem. 'Ik ga even koffie halen, willen jullie ook?' vraagt Niall. 'Nee dankje' zeg ik en schud mijn hoofd. 'Ja ik heb wel zin in koffie' zegt Louis en pakt zijn portomonnee. Niall wuift het weg en loopt de kamer uit. 'Ik voel me zo leeg, zo moe' zucht ik. 'Ik zal altijd van je blijven houden, wat er ook gebeurt' zegt Louis en hij sluit zijn armen om me heen. 'Ik hou van je Lou' zeg ik zacht. 'Hoelang moet ik nog blijven hier?' vraag ik zodra de zuster binnenkomt om het zakje van mijn infuus om te wisselen. 'Dat weten we niet, uw toestand is nog niet vooruit gegaan sterker nog, u bent achteruit gegaan. We hopen dat u binnen 2 maanden vooruit gaat, anders kunnen we niks meer voor u betekenen' zegt ze en loopt weg. Met open mond kijk ik haar na. Waarom heeft niemand me dit eerder verteld? Louis begint te huilen en ik klop op mijn bed. Hij komt naast me zitten en ik sla mijn armen om hem heen. 'ik blijf vechten, al doe ik het voor jou' fluister ik en wrijf over zijn rug. 'Je begrijpt het niet, ik kan niet zonder je' zegt hij zacht. Gek genoeg moet ik niet huilen. Het is alsof ik niet meer kán huilen. Ik ben emotieloos, leeg van binnen. Het maakt me allemaal niks meer uit. Zelfs niet als ik dood zou gaan. Maar ik mag niet toegeven, ik moet blijven vechten. Alleen voor Louis. Niall staat in de deuropening en ook hij moet huilen. 'Je mag nog niet weg, Sofie asjeblieft' smeekt hij. Ik knik 'ik zal nooit zomaar opgeven' zeg ik zacht en verstrengel mijn vingers in die van Louis. Niall geeft koffie aan Louis en hij drinkt langzaam met kleine slokjes terwijl hij voor zich uitstaart. Hij ziet er ook moe uit, ik vraag me af of hij wel goed slaapt. Na een tijdje praten komt er een dokter om te vertellen dat het bezoekuur is afgelopen. 'Dag sofie, ik kom vanavond weer' zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Ik hou van je' fluister ik en haal een hand door zijn haar. 'Doei Nialler' zeg ik en glimlach naar hem. 'Hou je taai, we geloven in je' zegt Louis voor ze de kamer verlaten. 'Komt wel goed' zeg ik en zwaai nog even voordat ik in een diepe slaap val.

Louis' pov

Tranen stromen over mijn wangen. Ze is niet meer vooruit gegaan. Ze zag er slecht uit, bleek, moe, dun. Alsof ze ieder moment op kan geven. Maar zo mag ik niet denken, ze zal nooit zomaar opgeven. Dat heeft ze tenminste gezegd. Maar ik vertrouw haar, en als het echt niet meer gaat dan is dat zo. Ik zal altijd van haar blijven houden. Niall zwaait voor mijn gezicht. 'Gaat het wel?' vraagt hij bezorgd. Ik knik en stap uit de auto. Alles lijkt zo somber de laatste tijd, de wereld is zwart wit geworden, zonder kleur lijkt het wel. Harry doet de deur open en kijkt me verbaast aan. 'Is er iets gebeurt?' vraagt hij. Ik schudt mijn hoofd en loop naar binnen. Ik schop mijn schoenen uit en loop naar binnen. Zuchtend zak ik op de bank neer en Harry geeft me koffie. 'Dankje hazz' zeg ik. 'Ik ga wel even bij Charlie kijken' zegt Niall en kijkt me veelbetekend aan. Ik knik even naar hem en richt me dan op Harry. Ik schraap mijn keel 'Ze is achteruit gegaan' zeg ik. Harry kijkt me geschrokken aan. 'Dat meen je niet .. en nu?' vraagt hij zacht. 'Als ze over 2 maanden niet vooruit is gegaan kunnen ze niks meer voor haar doen' zeg ik en weer stromen de tranen over mijn wangen. Bij Harry stromen de tranen ook naar beneden. Hij knuffelt me en probeert me te kalmeren. 'Ik kan niet zonder haar Hazz, echt niet' fluister ik. 'Ze komt er wel weer bovenop, ik weet het zeker' zegt hij. Ik knik en loop naar de keuken om een glas water te pakken.

Sofie's pov [A/N] sorry voor de snelle persoonswisselingen .. [A/N]

Ik open mijn ogen langzaam en rek me uit. 'Hee' zegt Zayn. Wacht, Zayn? Ik kijk rond en zie ze allemaal zitten, Louis, Harry, Niall, Zayn, Liam, Charlie en een ander meisje, ik geloof de vriendin van Zayn. 'Hey, zijn jullie helemaal voor mij uit Engeland gekomen?' vraag ik. Liam en Zayn knikken. Het meisje komt naar me toe lopen. 'Hey ik ben Perrie, de vriendin van Zayn' zegt ze met een lieve glimlach. 'Ik ben Sofie' zeg ik en glimlach terug. 'Voel je je al beter?' vraagt Liam. Auch verkeerde vraag .. Louis begint te huilen en ik klop naast me als teken dat hij daar moet gaan zitten. 'Sorry ik wilde niet .. ' begint Liam maar ik glimlach en wuif het weg met mijn hand. Ik knuffel Louis die naast me is komen zitten en wrijf over zijn rug. 'Het komt allemaal wel goed Louis, ik heb nog een maand om verbetering te tonen en ik ga er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen' zeg ik. Ja je ziet het goed, nog maar een maand. Het is alweer een maand geleden dat me verteld was dat ik alleen maar achter uit ging. 'Het spijt me' zegt Liam weer en ik zie in zijn ogen dat het echt niet zijn bedoeling was. 'het geeft niet' zeg ik weer en glimlach. 'Ik vind het gewoon moeilijk, we hebben te horen gekregen dat als ze volgende maand nog geen vooruitgang boekt het ziekenhuis niks meer voor haar kan doen' zegt Louis. Ik zie wat geschrokken blikken en verstrengel mijn vingers in die van Louis. Hij glimlacht naar me en ik laat mijn hoofd op zijn schouder zakken. We kletsen nog een tijdje totdat mijn ogen dichtvallen. Ze praten gewoon door totdat het Louis opvalt. 'Als je wil slapen is het prima, voor ons hoef je niet wakker te blijven hoor' zegt hij en ik knik. 'Ik ben niet moe hoor' zeg ik koppig. 'Ik zie het aan je, ga nou maar slapen' fluistert Louis. Ik mompel iets onverstaanbaars terug en val op zijn schouder in slaap. Van een paar kanten hoor ik ge-awwh waardoor ik glimlach. Daarna hoor ik niks meer.