I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 54

Louis' pov

Eleanor kalmeert een beetje en ik ga weer naast haar zitten. "Wat vertelde de dokter?" vraag ik voorzichtig. Eleanor krijgt opnieuw tranen in haar ogen. "Ze .. ze uhm" ze stopt even met praten om haar tranen weg te vegen. Ik pak haar hand vast en geef haar een bemoedigend knikje. "Ze ligt in coma" zegt ze gauw en barst in snikken uit. "Meisje toch" fluister ik en trek haar op mijn schoot. Ik vind het moeilijk om haar zo te zien. Ik weet hoe het is, om niet te weten of iemand waar je heel veel van houd het wel gaat halen of niet. "We hebben wel lekker kennisgemaakt met elkaar vind je niet?" zeg ik en grinnik. Ze begint zachtjes te lachen. "Sorry" zegt ze en stopt met lachen. "Waarvoor?" vraag ik verbaast. "Dit, alles. Dat ik zo helemaal niet gezellig ben en dat je voor niks naar-" zegt ze maar ik praat door haar heen en zeg "Dat geeft niet, jij kan er ook niks aan doen" zeg ik. Ze glimlacht zwakjes en gaat naast me zitten. "Dus .. " zegt ze. "Dus..?" zeg ik haar na en grijns. "Van wie was jou begrafenis, als ik vragen mag?" vraagt ze voorzichtig. "Uhm.. Mijn vriendin, Sofie" zeg ik zacht en kijk naar de grond. Er glipt een eenzame traan over mijn wang. "Oh wat erg" fluistert ze en legt haar hand op mijn schouder. "Ze was nog zo jong. Ze had veel problemen." zeg ik en veeg mijn tranen weg. "Zelfmoord?" vraagt Eleanor zacht. Ik schud mijn hoofd. "Ze heeft het wel geprobeerd maar ik kon haar net optijd redden. Ze overleed aan kanker" zeg ik zacht. "Gecondoleerd" zegt ze en wrijft over mijn rug. Ik glimlach waterig naar haar. Ze kijkt op haar mobiel en schrikt. "Het is al bijna kwart voor vier!" Zegt ze verbaast en stopt haar telefoon terug. "Dat meen je niet! Dan moet ik naar huis om mijn koffers gauw te pakken. om zeven uur gaat mijn vliegtuig!" zeg ik en ik sta gauw op. Eleanor staat ook op en ik geef haar een knuffel. "Het komt allemaal wel goed" zeg ik en schenk haar een glimlach. Ze knikt lichtjes. "Sterkte, en bel maar zodra je me nodig hebt of als je nieuws hebt!" zeg ik tegen haar. Ze knikt en zegt: "Zal ik zeker doen, bedankt dat je wilde komen." zegt ze. "Geen probleem hoor" zeg ik en glimlach oprecht. "see you soon!" zegt ze en zwaait. "Byee!" zeg ik en zwaai nog voordat ik de hoek om ga. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en bel Harry. Vrijwel gelijk neemt hij op. "Yoo Harry" zeg ik en loop het ziekenhuis uit. "Waar ben je?" vraag ik aan hem. "Oh, Liam vroeg of ik eerder naar huis kon komen om hem te helpen" zegt hij en ik zucht. "Kan je me komen halen?" vraag ik en ga op een steen zitten. "Yep, I'm on my way" zegt hij en hangt op. "Haz?" hij geeft geen antwoord. Nou daar kan ook geen doei vanaf.. Even later komt Harry aanrijden. "Hey!" zegt hij opgewekt. Snel stap ik in de auto en groet hem. "Hoe laat gaan we naar het vliegveld?" vraag ik en kijk naar Harry. "Over een halfuur" zegt hij zonder zijn blik van de weg te halen. Ik knik en kijk om me heen. Ken je dat gevoel dat als je dagen, maanden, jaren ergens naar uitkijkt en het is voorbij, dan voelt het zo leeg. Het is over, en je kan niet meer terug. Zo voel ik me nu. Niet dat ik er naar uit zat te kijken dat Sofie dood zou gaan maar .. tja ik weet ook niet hoe je het zegt. Ik voel me gewoon leeg. Alsof ik op dit moment nergens meer naar uit kan kijken. Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer Harry zijn hand op mijn schouder legt. "Kom je? We zijn er" zegt hij zacht. Ik knik en glimlach even naar hem. Daarna stappen we allebei de auto uit. Zodra we het huis binnen stappen is het een en al gestress van de jongens. "Ik ga mijn koffer inpakken" mompel ik en loop naar boven. "Nee louis wacht!" roept Harry. Vragend kijk ik om. "Wat is er?" vraag ik. "Ik heb je koffer al gepakt" zegt hij en wijst naar mijn koffer die al in de kamer staat. "Oh, thanks?" zeg ik en glimlach. Na een halfuur is iedereen klaar en vertrekken we richting het vliegveld. We checken in en leggen onze koffers neer op de lopende band. Als laatste gaan we door de douane maar hij blijft piepen bij Charlie. De tweede keer weer. "Mogen we haar fouilleren?" vraagt een vrouw vriendelijk. "Natuurlijk" zegt Liam. Nadat ze gefouilleerd is en er niks is gevonden mogen we dan toch doorlopen. "Sorry voor het ongemak, af en toe gaat hij af zonder reden" verontschuldigt de vrouw zich. "Het geeft niet" zegt Zayn en glimlacht kort. Als we na een uur eindelijk in het vliegtuig mogen voel ik dat ik toch best wel moe ben. Ik sluit mijn ogen en val in slaap zodra we zijn opgestegen. Na een tijdje maakt Harry me wakker. "Ga je mee? We zijn geland." Zegt hij. Ik knik en rek me uit. Het vliegtuig loopt langzaam leeg. De rest staat al te wachten in de slurf. Gauw lopen Harry en ik naar ze toe. Samen zoeken we onze koffers en nemen we afscheid van elkaar. Niall gaat zelfs naar Ierland, naar zijn familie. "Byee!" roep ik nadat ik iedereen uitgebreid heb geknuffeld en sterkte heb gewenst. Charlie pakt voorzichtig mijn vrije hand en ik neem met mijn andere hand de koffers. We roepen een taxi en stappen gauw in. Ondertussen bel ik mijn moeder op. "Louis!" zegt ze blij. "Mam" zeg ik zacht. "Hoe gaat het met je?" vraagt ze voorzichtig. "Hetzelfde" zucht ik. "Vervelend voor je. Ben je bijna thuis?" vraagt ze. "Ja, we zijn nu net in een taxi gestapt maar ik moet gaan, Charlie is aan het wachten." zeg ik en ze zegt me gedag. "Ik hou van je mam, tot straks" zeg ik en veeg een traan weg. "Ik hou ook van jou jongen" zegt ze en daarna hangen we op. "Wie was dat?" vraagt Charlie. "Mijn moeder" zeg ik en glimlach. "Gaan we daar nu heen?" vraagt ze zacht. "Ja, en naar mijn zusjes. Je vindt ze vast heel aardig!" zeg ik en ze begint te stralen. "Hoe oud zijn ze?" vraagt ze. "Charlotte is 15 jaar, Felicity is 13 jaar, Daisy en Phoebe zijn 9 jaar, ze zijn een tweeling" vertel ik met een glimlach. Charlie begint te stralen. Na nog een halfuurtje over koetjes en kalfjes gepraat te hebben zijn we er eindelijk. Ik geef de chauffeur wat geld. "Kom" zeg ik en pak de hand van Charlie. We pakken onze koffers en ik bel aan. Al gauw gaat de deur open en mijn moeder staat in de deuropening. Ze omhelst me stevig en ik knuffel haar terug. "Ik heb je gemist" zeg ik en glimlach. Mijn moeder glimlacht terug en zegt dat ze mij veel meer gemist heeft. "Dus jij bent Charlie?" vraagt ze en Charlie knikt verlegen. Mijn moeder zakt door haar knieen en spreid haar armen. Ik geef Charlie een klein zetje en voorzichtig geeft ze mijn moeder een knuffel. "Doe alsof je thuis bent" zegt mijn moeder en geeft Charlie een warme glimlach. We lopen met z'n drieen naar binnen. In de woonkamer zitten lottie, fizzy, phoebe en daisy op de bank en rennen naar me toe. Ik omhels ze allemaal en zonder dat ik het wil stromen de tranen over mijn wangen. Ik word door iedereen getroost en ik glimlach door mijn tranen heen. Charlie kijkt naar haar voeten en een traantje glijdt over haar wang. "Charlz kom er eens bij" zeg ik en ze schuifelt langzaam naar ons toe. Gelukkig vangen mijn zusjes het goed op knuffelen haar. Mijn moeder komt de kamer binnen met glazen drinken en een rol koekjes. "Zo hoe was je reis?" vraagt mijn moeder. "Ik heb er niet zoveel van gemerkt, ik sliep de hele tijd." zeg ik en grinnik. "Hoe vond jij het vliegen?" vraagt ze aan Charlie. "Wel een beetje eng, ik had nog nooit eerder in een vliegtuig gezeten" zegt ze en giechelt. Adorable ! Ze gaapt waardoor ik ook moet gapen. "Zullen we naar bed gaan?" vraag ik aan Charlie. Ze knikt zachtjes en ik sta op. Ik geef mijn zusjes een knuffel en loop dan naar boven met Charlie achter me aan. Niet veel later komt de rest ook naar boven omdat het al laat is. "Ik heb de logeerkamer vrij gemaakt, dus daar kan Charlie slapen" zegt mijn moeder en glimlacht naar Charlie. Na het tandenpoetsen stop ik Charlie in en geef ik alle zusjes een nachtkus. Vervolgens ga ik in bed liggen en sluit mijn ogen. Net als ik bijna slaap wordt er zachtjes op de deur geklopt. "Binnen" zeg ik schor. Mijn moeder komt binnen en gaat op mijn bed zitten en kijkt me medelevend aan. "Wil je me vertellen wat er precies gebeurd is?" vraagt ze. Ik ga rechtop zitten en zucht diep. Ik begin vanaf het begin. Vanaf dat ze neer viel op straat, het gevecht in de macdonalds, onze ruzies, haar vader, en alles er om heen. Ik eindig met de laatste dag, dat we gingen bowlen en ik voor haar gezongen heb toen ze overleed. Aan het einde stromen de tranen oneindig over mijn wangen. Mijn moeder zegt niks, ze troost me alleen maar. Het voelt beter, om het aan iemand verteld te hebben. Na een tijdje lijken de tranen te stoppen en ik geef mijn moeder een knuffel. "Het komt wel goed" zegt ze en wrijft over mijn rug. "Ik kan haar niet missen" fluister ik. "Dat snap ik. Beloof me dat je geen gekke dingen doet?" vraagt ze. Ik knik. "Ik zal geen gekke dingen doen" zeg ik en glimlach.

--

Louis' pov

Een jaar. Een heel jaar, zonder Sofie. Gister was het precies een jaar geleden dat ze overleed. Ik heb geprobeerd om mijn leven weer op te pakken, samen met Charlie. Charlie is bij mijn moeder blijven wonen, ik heb vlakbij een mooi huis gekocht. Dat werd wel tijd, ik ben nu al 23. Op zich woon ik hier prima, maar er mist gewoon iets. Mijn soulmate .. Ik mis haar zo. Ik heb bijna elke dag de neiging om voor een trein te springen, zodat we weer bij elkaar zijn. Maar ik kan het niet, dat kan ik de anderen niet aan doen. Mijn telefoon gaat af. "Hey El!" zeg ik gemaakt vrolijk. Ik weet wel beter. Eleanor en ik zijn hele goede vrienden geworden. Niet meer, dat kan ik nog niet aan. Ik heb haar gesteunt met haar zusje, die nu al 11 maanden in coma ligt. Ze heeft de hoop zo langzaam aan op gegeven. Ik trek mijn schoenen aan met een hand en in de andere heb ik mijn telefoon. "Ik heb goed nieuws!" zegt ze vrolijk. "Wacht heel even, " zeg ik en trek gauw mijn jas aan en pak mijn sleutels waarna ik het huis verlaat. "Heeft het met je zusje te maken?" vraag ik. "Ja! hoe weet je dat nou weer?" zegt ze grinnikend. "Hmm helderziend eh" zeg ik en loop richting het centrum. Ik ga even nieuwe bloemen kopen voor mijn moeder, omdat ze ons zo gesteund heeft. Met ons bedoel ik Charlie en mij natuurlijk. "Lou, ze is wakker geworden!" zegt Eleanor blij. "Dat meen je niet!" zeg ik blij. "Ja, echt! Vanochtend werd ik opgebeld of ik naar het ziekenhuis kon komen. Toen ik aankwam vertelden ze dat ze wakker was geworden." zegt ze. "Ik ben echt heel erg blij voor je!" zeg ik. "Ahh lou! je moet gauw langskomen dan kan je haar ontmoeten! Dat zou ze geweldig vinden!" zegt Eleanor vrolijk. Ik grinnik. "Misschien kom ik volgende week wel. Volgende maand ga ik weer voor het eerst op tour met de jongens." zeg ik. "Oh leuk! nou, ik hoor het wel als je komt" zegt ze blij. "Maar ik ga hangen, ik ga bloemen kopen voor mijn moeder" zeg ik. "Lief van je. Ik moet trouwens ook gaan, ik mag bijna naar haar toe!" zegt ze enthousiast. "Veel plezier! en doe haar de groetjes van me" zeg ik en glimlach. "Zal ik doen. Veel plezier bij je moeder" zegt ze lief. "Dankjewel, Ik kom je gauw weer opzoeken!" zeg ik en ze stemt in. "Doeii lou" zegt ze. "Byee el" zeg ik en hang op. Ik kom aan bij het bloemenwinkeltje en kies een mooi wit boeket uit. Ik betaal en loop naar het huis van mijn familie. Gister hebben we met Zayn, Liam, Niall en Harry afgesproken en hebben we alle leuke en minder leuke dingen besproken van onze tijd me met Sofie. Ik vond het heel fijn, om er zo over te praten. 's Avonds zijn we uit eten gegaan en hebben gedronken op een mooie toekomst. Ik vraag me af hoe het zusje opeens uit haar coma is geraakt. Ik bedoel, het is toch apart. Iemand is zo lang "schijn-dood" en word opeens weer wakker. Dan hoef je toch nooit meer te slapen? Het zal wel aan mij liggen. Ik hoor geschreeuw van twee mensen links van me. Ik kijk ze aan terwijl ik oversteek. Ik dwaal af en heb niet door dat er een auto op volle vaart aan komt rijden. Ik hoor piepende remmen maar het is al te laat. Het laatste wat ik zie is dat de witte bloemen in mijn hand langzaam rood kleuren.

--

Yooo!

sorry dat het zo lang duurde :( ik heb het volgende hoofdstuk al klaar staan maar ik zet hem pas online als iemand gereageerd heeft. 1 comment is al genoeg, alleen zodat ik weet of het nog wel gelezen word :) Thanks for reading! xxx