I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 14

Harry's pov

wat is er met dat meisje? ik heb het idee dat ze niet zomaar is flauwgevallen. en waar gaat ze nu heen? waarom is ze zo close met Louis? zou hij verliefd op haar zijn? of wil hij haar alleen helpen? ze is niet lelijk moet ik toegeven. al die vragen spookten door mijn hoofd. in de auto was er weer een ongemakkelijke stilte. tot niall begon te praten 'Harry weet je eigenlijk wat er met haar is? omdat je vroeg of alles oke was ..' zei hij. 'nee, ik hoorde alleen iets van: zo is ze weg en ben ik er niet, meer weet ik ook niet. waarom is ze gelijk zo close met louis? is hij verliefd op haar soms' vroeg ik. 'ja zou goed kunnen. snap ik wel, ze is best knap! ik vind ze wel schattig' zei niall. ik knikte. 'ik wil weten wat er met haar aan de hand is' zuchtte zayn. 'niet zo nieuwsgierig zaynie' grinnikte liam. we kwamen bij ons hotel toen zayn zei: 'we hebben nog niet gegeten by the way' 'owja ik haal wel wat bij de snackbar wie gaat er mee?' zei liam. 'ik ga wel' zei ik

Louis' pov

wow echt superheftig dat een meisje van hoe oud is ze eigenlijk? 'hoe heet je en hoe oud ben je?' ze lachte naar me 'had ik dat niet verteld? wat erg, ik heet sophie en ik ben 16' toen sloeg ze haar hand voor haar mond 'onee ik ben al 17 .. ik had je verteld dat ik een paar dagen bewusteloos was? toen ben ik 17 geworden..' zegt ze zacht. 'okee dan vieren we je verjaardag gewoon een andere keer opnieuw okay?' zeg ik. ze knikt glimlachend. maar haar gezicht betrekt gelijk weer als ze naar buiten kijkt 'we zijn er' zegt ze. 'wil je dat ik mee naar binnen ga?' vroeg ik toen we voor de deur stonden. 'ik weet het niet ' zei ze zacht. 'ik ga wel, ik geef je mijn nummer en dan kan je me bellen als er iets is goed?' ze knikte en gaf haar mobiel. er zat een grote barst in. 'wat heb je gedaan?' vroeg ik 'laten vallen' zei ze en ze glimlachte. 'dankjewel voor alles' zei ze en ze gaf een kus op mijn wang. daarna liep ze naar binnen. ik voelde me gelukkig. nee he ik ga toch niet verliefd worden .. ik stapte de taxi in en hij reed me naar huis.

Sophie's pov

'hey mam' zei ik 'dag schat' zei ze schor. praten lukte nog steeds niet goed. 'hoe gaat het met je, heb je veel pijn?' vroeg ik. 'nee ik heb geen pijn, maar goed voel ik me nou ook weer niet. ze schoof een stukje op en klopte met haar hand naast haar, als teken dat ik naast haar moest gaan liggen. voorzichtig ging ik naast haar liggen. 'mam, je hebt altijd goed voor me gezorgd en je stond altijd klaar voor me als ik je nodig had' zeg ik zacht. 'en ik wil dat je weet dat je de liefste moeder bent die je je maar voor kan stellen. een paar vriendinnetjes in de kleuterklas waren altijd jaloers omdat ik altijd alles mocht van mijn moeder. er is nog een ding dat ik je wil vertellen, voordat je me gaat verlaten, ik hou echt superveel van je en dat zal ik altijd blijven doen. als je weg bent heb ik niemand meer die me zal troosten, als het uit is met mijn vriendje of als er iets anders aan de hand is. ik ga je missen mam' bij de laatste zin stromen de tranen over mijn wangen, dit keer geluidloos. 'Sophie, je bent echt heel erg lief, ik hou echt heel erg veel van je maar ik wil dat je me een ding belooft, doe jezelf asjeblieft geen pijn en ga door met je leven, al doe je het voor mij. ik hou zielsveel van je, maar doe iets met je leven , alsjeblieft?' brengt ze uit. 'dat beloof ik mam' zeg ik zacht. ik weet niet of het gaat lukken, maar ik moet het proberen. voor mama. 'ik hou van je soof' zegt ze en daarna stopt haar borstkas met bewegen. ik hoor een lange piep waar iedereen voor vreest. ze is dood. de tranen stoppen niet meer, ze blijven maar komen. ik ga dichter tegen mijn moeder aanliggen en sla mijn armen om haar heen. zo val ik in slaap.

Louis' pov

zuchtend steek ik de sleutel in het slot. het liefst zou ik sophie nu bellen maar ze heeft tijd nodig, tijd met haar moeder. het lijkt me echt vreselijk als je zo jong je vader al niet meer hebt en dan ook nog je moeder. harry hoorde dat ik thuis kwam en rende naar me toe. 'eyy bro!' riep hij vrolijk. 'wil je me asjeblieft vertellen wat er met haar is?' vroeg hij met een pruillipje. de andere jongens hoorden het blijkbaar ook want ze kwamen ook naar ons toe rennen. 'asjeblieft??' vroegen ze tegelijk. ik moest toch lachen, ook al was het helemaal niet grappig wat er gebeurd is. ik werd gelijk weer serieus. 'ik weet niet of ze wil dat jullie het weten.' zei ik en deed mijn jas uit. 'maar je kan wel vertellen waar jullie heen gingen toch?' vroeg harry, toen bedacht ik me dat ze waarschijnlijk hoorden dat sophie schreeuwde dat ze naar haar moeder moest omdat het anders te laat was. 'nou, haar moeder heeft kanker maar ze kunnen niks meer voor haar doen. ze ligt nu in een hospice en sophie zou bellen als er iets was.' zeg ik zacht terwijl ik naar mijn schoenen staar. 'wow heftig!' zegt niall. 'daar gingen we heen, door haar verdriet wilde ze niet meer eten en vergat ze het ook. daarom was ze zo mager en viel ze flauw.' zei ik als vervolg. de jongens keken me allemaal aan. ' en nu?' vroeg zayn. ik haalde me schouders op en plofte op de bank. maar al gauw liep ik toch naar de keuken om een wortel te pakken. ik had toch nog niet gegeten.