I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 13

Sophie's pov

mijn moeder is overgergeplaatst naar het hospice, 20 minuten vanaf mijn huis. het is een mooie plek, erg rustig. en vooral een mooie omgeving. het is in een buitenwijkje en er wonen bijna geen mensen. mijn moeder heeft hem zelf uitgezocht. ze is blij waar ze nu is en het is fijn dat ze niks meer hoeft. ze geven haar gelukkig wel pijnstillers zodat ze geen pijn heeft. ze is heel erg mager geworden. ze heeft ook moeite met praten, ze heeft geen energie meer. op het laatst at ze bijna niks meer. ik ben er net nog geweest. we hebben wat dingen besproken hoe het verder gaat als ze er niet meer is. ze heeft ook alvast een foto uitgezocht voor op de rouwkaart. daar wilde ze perse mee helpen. ze heeft ook gezorgd dat alles op haar kosten gebeurt. ze heeft een lijstje gemaakt van de mensen die ze nog een keer zou willen zien. die ga ik nu allemaal opbellen, nouja erg veel zijn het er niet. alleen mijn oom en tante en een goede vriendin. morgen komen mijn oom en tante 's ochtends. mijn tante blijft dan om me te helpen. die vriendin komt 's middags. ik weet niet wat ik verder moet. mijn hart is leeg. ik heb niemand meer. mijn vader is dood, mijn moeder straks ook, mijn beide opa en oma's zijn overleden toen ik klein was. familie aan mijn vaders kant is er niet. en aan mijn moeders kant alleen mijn oom en tante. mijn vriend is mijn vriend niet meer, datzelfde geld voor mijn vriendin. op school had ik wel vriendinnen maar niet de allerbeste. misschien pleeg ik wel zelfmoord. ik heb toch niks meer om voor te leven. school gaat toch niet meer lukken. ik heb al veel gemist. waarschijnlijk als ik er weer heen ga lukt het me toch niet. dus blijf ik zitten. en als ik dan mijn diploma haal heb ik toch geken idee wat voor opleiding moet doen. niemand zal me missen. en misschien kom ik mijn moeder wel weer tegen. maar hoe? dat zie ik dan wel weer. ik kan toch niet zomaar zelfmoord plegen? of wel? ik weet het allemaal gewoon niet meer. verloren ga ik op mijn bed liggen. gelijk vallen mijn ogen dicht.

Louis' pov

'jongens volgende week hebben we ons eerste optreden hier toch?' vraag ik. 'jahaa dat is nou al de 100ste keer dat je dat vraagt zegt liam die op de bank neerploft 'sorry hoor' mompel ik. 'gaan we zo naar Nando's?' Niall komt vrolijk de kamer in huppelen. ik grinnik. 'Wat?' vraagt hij 'oh niks hoor' zeg ik onschuldig. 'kom we gaan zayn en harry wakker maken!' roep ik vrolijk en trek niall mee. 'gaan we daarna naar Nando's?' vraagt hij met een big smile. 'oke oke vooruit dan' zeg ik lachend. 'YESSS!' roept hij blij. ik lach om zijn reactie. 'HARREY EN ZEYN WAKKERR WORDENNNNNNNNNNNNN' roep ik bekakt. 'hmm hoor jij ook niks?' vraagt niall. 'nee .. wacht kom eens mee !' er verschijnt een grijns op mijn gezicht. harry opent stiekem een oog en ziet mijn grijns. 'oke ik kom al die blik voorspelt niet veel goeds dus kan ik beter maar gewoon mijn bed uit komen' zegt hij geirriteerd. 'zoo is er iemand chaggiee jongens?' vraag ik vrolijk 'nee hoor' gromt harry en hij staat zuchtend op, zayn slaapt nog. ik wenk niall en ga op zijn bed springen, niall volgt me. al snel harry ook. we springen met zijn drieen op het bed van zayn waarin hij slaapt 'JONGENS' schreeuwt hij. 'ALS JIJ JE BED UITKOMT' schreeuw ik terug. hij kijkt me boos aan maar stapt zijn bed uit 'ik krijg jullie nog wel' zegt hij waarschuwend en loopt naar beneden. 'NANDOOO'S HERE WE COMEEE' schreeuwt niall blij. we trekken onze schoenen aan en lopen naar de cabrio van liam. hij gaat achter het stuur zitten en geeft gas. even later zijn we er en lopen naar het restaurant. Niall is ondertussen helemaal hyper geworden. 'jezus niall wat heb je gegeten johh' zeg ik lachend.

Sophie's pov

ik word wakker van mijn mobiel, ik zucht en sta op. shit het is al half 7. michiel belt me. 'nu niet' mompel ik en druk op het rode hoorntje. ik veeg mijn uitgelopen mascara weg en borstel snel mijn haar. ik stap in mijn lichtblauwe all stars en loop naar de supermarkt. ik heb tenslotte nog steeds niet gegeten en ik heb best wel honger gekregen. het eerste stuk gaat wel maar op het eind wordt ik duizelig. ik mag niet flauwvallen nu. met moeite hou ik mijn ogen open en zie dat er 5 jongens achter me lopen. hun gezichten kan ik niet zien. straks gaan ze me beroven. ik mag echt niet omvallen. ze komen dichterbij en het wordt zwart voor mijn ogen. langzaam val ik om. ik hoor nog snelle voetstappen en dat iemand me opvangt, net voordat ik op de grond val. daarna was ik weg.