I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 50

HAPPY NEW YEARR!!! :)

--

Louis' pov

'Louis?' vraagt Sofie zacht. Ik kijk haar aan en ze glimlacht naar me. 'Ik hou van' zegt ze met veel moeite. 'Van jou' zegt ze en glimlacht weer. 'Meer dan ik ooit van iemand heb gehouden' zegt ze zacht en schor. Het wordt helemaal stil in de kamer. 'Laat me asjeblieft niet alleen' snik ik en de tranen stromen over mijn wangen. Ze glimlacht naar me. Een paar tranen vallen ook op Sofie's wangen. 'Wil je' zegt ze. 'Wil je voor me' zegt ze en de tranen stromen over haar wangen. Ze neemt diep adem en zegt: 'Wil je voor me zingen?' vraagt ze aan me. Haar heldere stem, zo zacht en lief. Die zal ik moeten missen, voor altijd. 'Natuurlijk' zeg ik zacht en overleg met Niall welk lied we gaan spelen. Hij loopt de kamer uit en komt gelijk weer terug met zijn gitaar. Ik wist gelijk al welk lied het zou worden, I won't give up. Het beschrijft zo goed wat ik voor haar voel. Niall begint te tokkelen en ik zing mee. Als het lied bijna afgelopen is glimlacht ze naar me en sluit haar ogen. Haar hand heb ik nog steeds vast. Langzaam beweegt haar borstkas nog op en neer. Tot hij stopt .. Ik barst in tranen uit en luide snikken verlaten mijn mond. Stil ga ik naast haar liggen en sla mijn armen om haar heen. Ze verroert geen vin Harry stampt boos de kamer uit en begint te schreeuwen dat het niet eerlijk is. Niall daarintegen staart voor zich uit en huilt zacht. Charlie slaat haar armen om hem heen en ze troosten elkaar. Ik houd Sofie stevig tegen me aan. Ik weet niet hoe lang ik er lig. Secondes, minuten, uren gaan voorbij. Nog steeds lig ik naast haar. Niemand kan me bij haar weghalen. 'Louis' zegt Niall zacht. 'Nee' zeg ik kil en sluit mijn ogen. 'Wat is er?' vraag ik zacht. 'We gaan eten, kom je ook?' vraagt hij zacht. 'Ik heb geen honger' zeg ik en Niall loopt weer weg. 'Waarom laat je me alleen' snik ik. 'Kom terug' zeg ik. 'ASJEBLIEFT' schreeuw ik en zak huilend op de grond neer. Harry komt de kamer binnengelopen en knielt bij me neer. 'Ssssht' zegt hij en wrijft zachtjes over mijn rug. 'Ze .. ze kan niet dood zijn' zeg ik verward. 'Ze mag niet .. mag niet dood ddood zijn' hakkel ik. Tranen stromen over mijn wangen. 'Kom' fluistert Harry en pakt mijn pols. 'NEE' schreeuw ik en trek mijn pols los. 'Lou please' smeekt hij. Uit woede gooi ik iets tegen de muur maar ik kan niet zien wat het is. Het enige dat ik weet is dat het nu kapot op de grond ligt. 'Louis?' zegt hij zacht. 'Laat me met rust!' roep ik en kruip naar achter. 'Sofie had het niet zo gewild' zegt hij en hoofdschuddend loopt hij weg. Huilend leg ik mijn hoofd op haar buik neer. Ze is zo koud. Ik heb echt de neiging om een extra deken te pakken maar ik weet ook wel dat dat niet helpt. Ik ga rechtop zitten en pak haar hand. 'Kom asjeblieft terug' zeg ik. 'Ik heb je nodig' fluister ik en ik kijk naar haar gezicht. Ze is bleek. Te bleek. Natuurlijk, want ze is dood. Ze is Godverdomme gewoon dood! Ik ben zo diep in gedachten verzonken dat ik niet doorheb dat er iemand naast me komt zitten. Ik merk het pas zodra ik een hand op mijn rug voel. 'Hey' zegt Perrie zacht. 'Hey' zeg ik zacht en kijk naar mijn schoenen. 'Ik vind het zo erg' zegt ze. 'Ik kan niet zonder haar' zeg ik huilend en ze probeert me te kalmeren. 'Kom maar hier' zegt ze en spreidt haar armen. Om de een of andere reden voel ik me vertrouwd bij haar en ik geef haar een knuffel. 'Er was een jongen, Daniël' begint ze. 'We waren zo gelukkig samen' zegt ze en wendt haar blik af. 'Totdat hij een ongeluk kreeg..' zegt ze en ze begint te huilen. Dit keer troost ik haar. Ik vind het heel erg voor haar, want ik begrijp precies hoe ze zich voelt. 'Ik weet nog precies hoe het was, zijn moeder en ik die elkaar aan het troostten waren in de wachtkamer. Dag en nacht ben ik bij hem gebleven, ik heb hem geen moment alleen gelaten. Totdat .. ' zegt ze en veegt een paar tranen weg. 'Hij overleed aan teveel bloedverlies' zegt ze snikkend. 'Ik heb mezelf maandenlang opgesloten in mijn kamer, en beloofde mezelf nooit meer verliefd te worden. Maar toen ik uiteindelijk weer naar buiten ging ontmoette ik Zayn. En natuurlijk mis ik Daniël nog, maar Zayn en ik zijn zo gelukkig samen, we gaan zelfs trouwen. Ik heb de ware opnieuw gevonden. Ik weet zeker dat jij op een dag ook iemand tegenkomt waar je gelukkig mee zal worden' zegt ze en glimlacht naar me. 'Dankje Perrie' zeg ik en geef haar een knuffel. Dan zie ik Zayn huilend in de deuropening staan. Zodra hij merkt dat ik hem zie glimlacht hij even naar me en ik glimlach zwakjes terug. 'Geen dank Lou' zegt Perrie en laat me los. 'Ga je mee naar de woonkamer?' vraagt Perrie. Ik knik langzaam. We staan op en ik loop naar Sofie toe. 'Ik hou van je' fluister ik en veeg een paar haren uit haar gezicht. Ik geef een kus op haar koude voorhoofd en loop dan achter Zayn en Perrie aan. Met een zucht ga ik op een kruk aan tafel zitten. Ik staar voor me uit en luister naar de stille geluiden om me heen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Liam en Harry bezig zijn met de begrafenis. Opnieuw stromen de tranen over mijn wangen en weten maar niet van ophouden. Niall wrijft kalmerend met zijn hand over mijn rug. Ik schrik op als ik opeens mijn ringtone hoor. Langzaam pak ik mijn mobiel en veeg mijn tranen weg. 'Hey Lou hoe gaat het er mee?' zegt de vrolijk bulderende stem van Paul. Een zucht verlaat mijn mond. 'Zeg, ik heb goed nieuws voor jullie' zegt hij. 'Dat kan ik wel gebruiken' mompel ik. 'Jullie gaan op wereldtour! over iets minder dan een --' Ik laat mijn telefoon op de grond vallen en zet mijn ellebogen op de tafel. Ik begraaf mijn hoofd in mijn handen. 'Wie was dat?' vraagt Niall. 'Louis?' vraagt Harry zacht. 'Paul' mompel ik. 'We moeten binnenkort op een wereldtour.' zeg ik zacht. 'Verdomme!' roept Niall en slaat met zijn vuist op tafel. Harry staat kwaad op en pakt mijn telefoon van de grond. Hij begint te schreeuwen en te schelden totdat Liam hem kalmeert. Zayn troost Perrie en Niall begint zacht te huilen. Ik sta op en loop naar Sofie's slaapkamer. Ze is nog steeds lijkbleek en ik ga naast haar liggen. 'Waarom is alles zo ingewikkeld' zeg ik zacht en sla dan mijn armen om haar heen om haar enigszins op te warmen. Het helpt niet. Een zucht verlaat mijn mond. Ik heb niks meer. Sofie betekende alles voor me. Ik geef een kus op haar mond en sluit mijn ogen waarna ik in slaap val.