I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 12

Sophie's pov

voorzichtig opende ik mijn ogen. mijn hoofd bonsde als een gek. zuchtend stond ik op maar werd duizelig en wankelde naar de keuken. net voordat ik omviel kon ik de keukentafel pakken. voorzichtig schuifelde ik naar een kastje om paracetamollen te pakken. toen voelde ik weer een steek en greep naar mijn hoofd. toen ging het allemaal heel snel, ik viel op de grond en het werd zwart voor mijn ogen.

Louis' pov

hehe eindelijk zijn we in het hotel aangekomen. ik was helemaal hyper en sprong op harry's rug. 'HYAAA PAARDJEEE' riep ik. harry zag het niet aankomen en we vielen samen op de grond. niall kwam ook aanrennen en sprong er bovenop. 'AAHH JONGENS GA VAN ME AF!' schreeuwde harry die onderop lag. 'Waarom zou ik' lachte ik hard. even later lagen we nog steeds met zn drieen op de grond toen zayn de kamer binnen kwam. 'Jongens we -' zei hij en er verscheen een grijns op zijn gezicht 'GROUPSHUG' schreeuwde hij lachend en sprong er bovenop. harry kreunde iets wat als NEE klonk. 'LIAM HELP' schreeuwde hij. liam kwam als een gek aanrennen en zuchtte toen hij ons zag. ik grijnsde. daar lagen we dan op de grond. blijkbaar zag het er heel grappig uit want hij maakte een foto en riep: ' zooo die komt op twittaaaahh!' daarna riep hij naar niall 'niall als je nu opstaat en harry gaat helpen krijg je straks een ijsje van me.' 'hee dat is niet eerlijk' schreeuwde ik maar ik werd al weggetrokken door niall, echt ongelofelijk wat die jongen allemaal voor eten doet. harry ging staan en deed zijn haar goed 'thanks bro' zei hij. Niall grijnsde. 'NU KRIJG IK IJSJE IJSJE IJSJE' schreeuwde hij. ik lachte liam uit. liam zuchtte, maar even later kreeg hij een grijns op zijn gezicht. hij pakte een briefje van 5 en gilde 'pak hem dan!' en rende weg met het geld. niall keek boos maar rende hem achterna. liam keek naar niall om te kijken hoever hij was maar rende toen keihard tegen een plantenbak aan en viel op de grond. ik begon hem superhard uit te lachen. zayn en harry lachten mee en niall pakte het geld en lachte toen ook mee. 'Jongens.. ' zei liam zuchtend toen hij opstond. we lagen ondertussen op de grond van het lachen. toen we uitgelachen waren zei niall 'wie gaat er mee een ijsje halen?' we besloten allemaal mee te gaan.

Sophie's pov

ik deed mijn ogen open. mijn hoofd deed verschrikkelijk pijn. ik probeerde op te staan maar het ging niet. ik kroop naar de tafel en trok me langzaam op. ik pakte het aanrecht beet en liep voorzichtig opnieuw naar het kastje. godzijdank lag er nog een pakje paracetamollen. ik pakte een glas en drukte er een paar uit. ik gooide ze in mijn keel en nam een paar slokken water. toen keek ik op mijn mobiel. ik schrok me rot. het was nu drie dagen later dan dat ik gebeld was. ik was gewoon een paar dagen bewusteloos! ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ik het intro van I want van one direction hoorde. ik pakte hem voorzichtig uit mijn zak. ziekenhuis stond er op het scherm. ik nam op, maar was net te laat. ik pakte mijn sleutel en liep naar mijn fiets. rustig fietste ik naar het ziekenhuis. ik was heel snel buiten adem, dat kwam vast doordat ik dus ook niks heb gegeten een paar dagen. snel liep ik naar dezelfde kamer als de vorige keer. ik klopte weer op de deur. ik hoorde mijn moeder zachtjes 'binnen' zeggen. ik liep naar binnen en vloog haar om de hals 'Mama' fluisterde ik. 'het komt wel goed toch?!' ze huilde 'ik weet het niet schat' zei ze. ik wilde huilen, maar het lukte gewoon niet. mijn tranen waren op. 'ik hield heel erg van je, je bent het mooiste wat ik in mijn leven heb gehad' zei ze zacht. 'mam asjeblieft blijf bij me je mag niet gaan.' zei ik. toen begonnen de apparaten allemaal te piepen. 'MAMA!' gilde ik. twee handen rukte me weg en duwden me weg. huilend zakte ik in elkaar. waar ik zo lang voor gevreesd heb, het is gebeurd. mama gaat nu gewoon dood! het mag niet! ze is altijd lief voor iedereen, waarom zij WAAROM ZIJ. mijn hart scheurde in stukken en ik huilde met lange uithalen. na een tijdje, wat misschien een halfuur waas maar naar mijn idee drie dagen kwam de dokter weer naar me toe 'we .. ehh kunnen niks meer voor haar doen. de kanker is volledig uitgezaaid, en wordt niet kleiner door de medicijnen. ze wilde zelf naar een hospice. (soort van huis waar ze mensen verzorgen en ze zonder zorgen kunnen overlijden) mijn wereld stortte nu echt in. nu had ik niemand meer. of wel? ze leeft dus nu nog! 'mag ik naar haar toe?' vroeg ik zacht. hij knikte en ik liep achter hem aan.