I need your help [louis tomlinson]

Hoofdstuk 35

Sophie's pov

'CHARLIE' schreeuw ik zo hard als ik kan. Louis schreeuwt door de telefoon maar ik hoor het niet. Alleen zie ik Charlie staan. Haar ogen zijn felrood en kijken me bang aan, maar tegelijkertijd ook boos. Het lijkt wel alsof er een soort beschermingslaag om haar heen zit want als de auto nog maar een halve meter van haar af is komt hij meteen stil te staan. De voorkant vliegt van de auto af en de bestuurder vliegt tegen de voorruit aan. De voorruit is bebloed en ik zie de bestuurder niet meer bewegen. 'KAN IEMAND EEN AMBULANCE BELLEN!' roep ik en ren daarna naar Charlie toe. 'Charlie, hoe deed je dat?' vraag ik zacht en verbaasd. Ze kijkt me vragend aan. 'Wat bedoel je?' vraagt ze. Vreemd kijk ik haar aan. 'nou, het leek wel alsof er een muur om je heen gebouwd werd' zeg ik en trek haar in een knuffel. 'goddank dat je nog leeft!' fluister ik in haar oor. Dan verschijnt er een glimlach op mijn mond, het was vast mama. Zij heeft haar beschermd vanuit de hemel, wat anders? 'zullen we maar naar huis gaan en poffertjes eten?' vraag ik zodra de ambulance er is. Ze knikt en pakt mijn hand, dit keer laat ik hem niet meer los. Charlie gaat aan de eettafel zitten en speelt met haar poppen. Ik warm de poffertjes en voel opeens mijn mobiel trillen in mijn zak. LOUIS staat er op mijn mobiel. Ik twijfel geen seconde en neem op. 'SOFIE' roept Louis bezorgd. 'Hey' zeg ik terug. 'gaat alles goed met jullie?' vraagt hij gauw. 'Ja, het was heel raar de auto stopte voor haar neus, ik leg het straks wel uit als ze op bed ligt. Maar het belangrijkste is dat ze in orde is' zeg ik en glimlach even. Ik hoor louis zuchten aan de andere kant van de lijn 'Oh gelukkig ik dacht al dat er een heel erg auto ongeluk was gebeurd' zegt hij dramatisch. 'Lou, het is niet grappig, ze had wel geraakt kunnen zijn' zeg ik. 'sorry' fluistert hij. 'is al goed, maar ik ga want de poffertjes zijn klaar' zeg ik. 'oeh lekker nou, eetsmakelijk dan maar schat' zegt hij waardoor ik glimlach. 'Doei boo, ik mis je ..' zeg ik. 'ik mis jou meer' zegt hij. 'nee ikke' zeg ik. 'nee ik' 'nietes ikke' 'neheee ikke mis jou meer' 'nee ik!' 'NIETES IK MIS JE MEER' roept louis hard na een tijdje kibbelen. ik grinnik en geef een kus op het speakertje zodat louis het hoort 'byee' zeg ik. Hij geeft ook een kus en zegt ook doei, daarna hang ik op. 'Charlie, we kunnen eten' zeg ik vrolijk en zet de borden op tafel. 'eetsmakelijk' zeg ik en begin te eten. verbaasd kijkt ze me aan. 'Wat is er? heb je geen honger?' vraag ik. Ze schud haar hoofd 'bedank je God nooit voor het eten?' zegt ze zachtjes. ik voel mijn wangen rood kleuren en schudt mijn hoofd 'mooi want ik vond het altijd maar irritant' zegt ze en ik grinnik. Zozo, mijn vader ging met een gelovige vrouw. Dat had ik echt nooit verwacht .. 'eetsmakelijk' zegt ze en begint te eten. Ik glimlach en geniet van mijn poffertjes. 'Wat zijn je hobby's eigenlijk?' vraag ik aan haar. Ze fronst haar wenkbrouwen en denkt diep na. 'Uhh, ik hou van tekenen. En ik ben HEEEEEL erg van One direction! ken je die?' zegt ze blij. 'En of ik ze ken! ik heb een verassing voor je na het eten.' zeg ik en glimlach. 'Ze zijn goed he!' zegt ze blij. Ik knik trots. 'hmm dat was lekker!' zegt ze. 'mooi, lust je pudding?' zeg ik en haar ogen beginnen te twinkelen. 'JAAA!' roept ze blij. Ik ruim de borden op en pak een pudding. 'dus,, jij houdt wel van pudding he?' zeg ik en ze schiet in de lach. Ze knikt heel overdreven waardoor ik ook moet lachen 'zeg dat nog eens?' zegt ze hikkend door het lachen heen. 'wat bedoel je, Pudding?' zeg ik en ze schiet in de lach. 'wat is er zo grappig aan pppuding?' zeg ik en plop de P. Ze komt niet meer bij van het lachen. Ik schiet ook in de lach omdat ze een heel aanstekelijke maar schattige lach heeft. 'sto ho op mee t la ach en ' zegt ze weer hinnikend van het lachen. 'Waarom? heb je zin in puuding?' zeg ik lachend en ze valt bijna van haar stoel van het lachen maar ik vang haar op. Ze knikt naar me en gaat weer normaal zitten wat erg moeilijk en langzaam gaat door het lachen. 'een ding, we eten nooit meer pudding waar jij bij bent' zeg ik lachend. 'Neeee!' zegt ze en trekt een pruillipje. 'kee dan. ' zeg ik grinnikend en snij de pudding aan. we eten samen een halve pudding op en zetten de rest in de koelkast. 'Wat is de veraaasing?' vraagt Charlie nieuwsgierig. 'wacht heel even, ik moet heel even bellen voor de verassing ik ben zo terug' zeg ik met een glimlach en ik loop naar boven. Ik pak mijn mobiel en toets Louis nummer in 'heey loubeear!' zeg ik vrolijk. 'hee schat!' zegt hij blij. 'zullen we skypen? Charlie zei net dat ze heel erg fan van jullie is dus .. ' zeg ik. 'JAAAA IK KOM ALLL! WAAR IS DIE KLEINE MEID IK WIL HAAR ZIEN NUUU!' roept hij blij. 'okee ik zie je zo doei schat' zeg ik grinnikend. 'doei babe loveyou' zegt hij en hangt op. Dan start ik snel skype op de laptop op en roep Charlie dat ze naar boven moet komen. 'Welke kamer?' roept ze. 'Eerste deur links' roep ik terug en gelijk gaat de deur open. Charlie staat in de deuropening en komt naar me toe huppelen. Ze springt naast me op de rand van het bed en ziet dat ik al aan het skypen ben. 'Hey Charlie' zeg ik vrolijk. 'Heey' zegt ze met haar zoete stem. Ze kijkt naar het beeld en kijkt dan weer weg. Maar al gauw kijkt ze terug naar het scherm en worden haar ogen groot. 'z zijn j jullie d d aa t echt?' stottert ze. 'Jup!' zegt Louis vrolijk en zwaait naar Charlie. 'Hoii' zegt ze een beetje verlegen. 'HEEE CHARLIE' roepen de jongens tegelijk die er nu ook bij komen zitten. Haar ogen worden nog groter en ze vliegt me om de hals. 'Dankje dankje dankje!' roept ze blij. 'bedank hun maar' glimlach ik. Opeens lijkt het wel alsof Charlies ogen rood worden en er kruipt een rilling over mijn rug. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en daardoor zie ik ineens Louis voor me. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en nu zie ik alle dingen van het afgelopen jaar voor me, maar ook flitsen van iets wat de toekomst lijkt. Ik open mijn ogen en Charlie kijkt me recht met haar rode ogen aan. Nu vervaagt alles weer en zie ik Louis, met een meisje. Ze lachen met elkaar. Louis speelt met de lange bruine haren van het meisje. Ze komen steeds dichter bij elkaar, tot ze elkaar kussen. Ik probeer de gedachte weg te schudden maar het lukt niet. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en Charlie kijkt me bezorgd aan. 'Sofie gaat het wel?' zegt Louis. Ik knik en probeer een glimlach op te zetten wat zwaar mislukt. Er stroomt een traan over mijn wang maar ik veeg hem gauw weg. Op het moment ben ik nergens bang voor, behalve dat ik Louis kwijtraak. Charlies ogen kijken me recht aan en veranderen langzaam weer naar de bruine kleur. 'wat is er?' vraagt ze en legt haar handjes op allebei mijn wangen. Ik schrik even door haar aanraking, haar handen zijn koud maar toch ook warm. Haar ogen kijken me bang aan. Wat is dit? Ook over haar wang stroomt een traan. Maar aan de kant dat de jongens het niet zien. Ik veeg hem weg en knuffel haar. 'Misschien wordt het tijd dat je naar bed gaat' zeg ik. verdrietig kijkt ze me aan. 'Misschien willen ze morgen weer skypen?' zeg ik met een glimlach. 'Willen jullie morgen weer skypen?' ze houd haar hoofd een beetje schuin, zet haar puppy ogen op en trekt een pruillipje. Ze draait met een vinger aan haar haar en kijkt de jongens smekend aan. 'awh kijk nou wat een schatje!' zegt Harry en knipoogt. Charlie bloost een beetje 'Natuurlijk zullen we morgen weer skypen!' roept Niall. 'Slaaplekker Charlie!' roept iedereen en ze loopt naar haar kamer (eigenlijk mijn kamer) om haar pyama aan te doen. 'ik ga haar even in bed leggen, be right back!' zeg ik en klap de laptop dicht. Ze doet een roze jurkje aan waarvan ik denk dat het haar pyama is. 'Ga je even je tanden poetsen?' zeg ik en ze knikt. Als ze terugkomt kijkt ze met grote rode ogen aan. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en hou mijn hoofd een beetje scheef. Verbeeld ik het me nou of zijn haar ogen écht rood? 'Ga maar lekker liggen' zeg ik en pak de deken. Ze gaat op bed liggen en ik leg de deken over haar heen. 'Welterusten lieverd' zeg ik en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ik draai me om maar wordt verbaasd door de stevige hand van Charlie. 'wil je asjeblieft bij me blijven ik ben bang' zegt ze zachtjes. 'Natuurlijk' zeg ik en ik ga naast haar zitten. Ineens krijg ik stekende koppijn en wordt het zwart voor mijn ogen. Maar al gauw verdwijnen de zwarte vlekken. Het probleem is alleen dat ik niet zie wat er nu in de kamer gebeurt, het lijkt eerder de toekomst. Felle beelden schieten voorbij, eerst zie ik mij en louis, daarna harry en Charlie, daarna louis die aan het huilen is en een bange Charlie. Maar wat ik als laatst zie schrik ik het meest van. Louis en een meisje zoenend, daarna een gebouw en dan zwart. Langzaam komt de kamer weer terug en zie ik dat de ogen van Charlie dichtvallen. De rode kleur verdwijnt langzaam en er komen weer mooie bruine ogen met lange wimpers tevoorschijn. Wat is er met me aan de hand? het lijkt wel alsof ik gek word, maar elke keer met charlie er bij. Haar ademhaling is regelmatig dus ik loop naar de oude kamer van mijn ouders. Ik klap de laptop open en glimlach want louis zit in zijn eentje achter hun laptop. Hij zingt een liedje en heeft niet door dat ik er weer ben. Hij zit op zijn mobiel en schrikt op als ik zacht kuch. 'Heeuuuy je bent er weer!' zegt hij blij. Ik knik, maar mijn ogen vallen dicht. Maar ik wil nu alles behalve alleen slapen, ik wil Louis die naast me ligt. 'Ik mis je' zucht ik. 'Ik mis jou meer' zegt hij sip. 'Wat was dat nou met Charlie?' vraagt hij. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk hem twijfelend aan. Zal ik het hem vertellen? Wat zal hij wel niet van me denken. Dat ik een of andere gek ben die denkt dat hij helderziend is, Nee zo is het niet. Een zucht verlaat mijn mond en ik begin te vertellen. 'Nou kijk, het leek wel alsof er een soort muur om haar heen zat en daar botste de auto tegenaan. Daarom had zij zelf geen schade maar de bestuurder en de auto wel. En eerder en ook net zag ik allemaal flitsen van jullie, en Charlie. Ik weet niet precies wat het was, maar het leek op de toekomst. Het gekke is alleen, op de momenten dat dat gebeurde keek ze me met bange, maar ook felrode ogen aan.' zeg ik. Louis kijkt me ongelovig aan. ' je gelooft me niet he?' zeg ik zacht. 'Lieverd, ik weet niet wat het is. Het klinkt best onlogisch maar ik wil je graag geloven' zegt hij. Er ontsnapt een traan uit mijn ooghoek. 'Niet huilen asjeblieft' smeekt hij. 'Wat als ik gek wordt? Moet ik niet naar een psycholoog ofzo?' fluister ik. 'Soof, luister even goed naar me. Je bent niet gek! Maar we gaan dit samen oplossen dat beloof ik' zegt hij met een kleine glimlach. 'Ik weet het niet' zeg ik maar ik denk dat hij het niet hoort want hij gaat er niet op in. 'Ga maar lekker slapen, des te eerder zie je mij weer' zegt hij met een knipoog. 'Nog maar een weekje' zeg ik en mijn mondhoeken krullen een klein stukje omhoog. 'Slaaplekker' zeg ik en werp een handkusje. 'Jij ook' zegt hij en blaast een kusje terug. Ik doe net alsof ik hem vang en sluit dan het gesprek met een glimlach af. Ik zet de laptop opzij en kruip onder de grote deken. Het lukt me niet om in slaap te vallen, ik lig maar te woelen over Charlie en de dingen die ik gezien heb. Na een uur val ik dan eindelijk in slaap. Na iets wat 5 minuten lijkt te duren maar in werkelijkheid 5 uur is zit ik recht overeind in bed door een gil. Mijn hoofd bonkt en ik ren naar Charlie toe. Haar ogen kleuren rood en ze huilt. Spontaan begin ik haar te knuffelen en zet haar op mijn schoot. 'sssht het is al goed' fluister ik en ze kalmeert een beetje. 'ik had een nachtmerrie' zegt ze zachtjes. 'Wil je bij mij slapen?' zeg ik voordat ik besef wat ik zonet gezegd heb, dat ik bijna zeker weet dat ik weer een paar beelden ga zien die ik niet wil zien. Ze knikt en ik kan niet meer terug. Samen lopen we naar de andere kamer omdat dat bed groter is. 'Slaaplekker cutie' zeg ik en ze glimlacht. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik zak langzaam weg. Opeens komt er uit het niets een grote vrachtwagen op me af rijden en ik zie niks meer wat er om me heen gebeurt, alleen de vrachtwagen. Versteend blijf ik staan en het laatste wat ik zie is Louis die naar me begint te roepen. Bang knijp ik mijn ogen stijf dicht, wachtend op de klap. Maar als ik na een tijdje mijn ogen open omdat ik geen klap voel, zie ik alleen de kamer van mijn ouders en Charlie die me met haar bange rode ogen aan kijkt. Langzaam veranderen ze weer terug naar de oude kleur en ze sluit haar ogen. Na een tijd die wel eeuwen lijkt te duren val ik eindelijk in slaap, dit keer zonder wakker gemaakt te worden.