sick// shawn mendes

17-

İnsanlar hata yapıyorlardı.
Kırdıkça bedelini çekiyorlardı.
Ruhları darbe yiyordu.
Yaralanıyorlardı.
Hissedemiyorlardı.
Kalbinde ruhun gibi acıyordu.
Can çekişiyordu.
Kalp kırıkları bir süre sonra batmaya başlar keser ve derin yaralar açardı.
Bir daha hiç kapanmayacak!
Kapansada iz kalacak ve unutulmayacak.
Her darbede bir yara her darbe aynı bölgeye geliyorsa o yara yeniden açılmaz mıydı?
Kanamaz mıydı?
Sanki o yaralar farklı bölgede olsa ne fark ederdi.
Bu seferde birçok darbe farklı yerde ve bir sürü. Hayatta birçok yük olurdu.
Yüklerini taşıyamaz duruma gelirdin.
Hayatla arana mesafe koyardın.
Kalbinle arana.
Aşkla arana...
Yaralar seni belkide acıtırdı.
Acıtıyorduda. Tek hissettiğim sanki o kafamdaki karanlık boşluk gitmişti.
Tıpkı benim gibi benden gitmişti.
Ben kendimden gideli uzun zaman olmuştu. Ruhum benden gideli dugularım benden gideli...
Elimde tek kalan şey bedenimdi.
Onu da benden alacak tek şey ölümdü.
Sanki yaşamla ölüm arasındaki çizgideyim.
Bir adım atsam ölebilir yada yaşayabilirdim. Sorun ne tarafa gidecegimdi. Hangi taraf doğruydu.
Hayat seçimlerden ibaretti.
Hayattan nefret etmemin sebebi buydu zaten.
Ölsemde beni umursayacak biri yoktu.
Elimden tutup ben varım. Yaşamak istediğim hayatımı ona adayacağım biri yoktu.
Sadece ben ve ölü ruhum vardı.
Bazen o huzurlu sonsuz uykuya dalmak için tanrıya hiç yalvardınız mı?
İstedim. Yalvardım!
Ben acizdim. Yaşamayı bilmiyordum.
Böyle kutsal önemli birşeyi ölmeyi nasıl becerebilirdim?
Ben hayatta şu ana kadar belkide öylesine yaşamıştım. Hiçbir zaman bir amacım olmamıştı. Hiçbir zaman bunu yapmalıyım demedim.
Sürekli birileri kullandı.
Gerçekten beni düşünerek yapılan birşey yoktu.
Hayatım koca karanlık bir boşluktan ibaretti. O çukuru dolduracak biri yoktu.
Bir eksiklik vardı. Hayatıma yön verebilecek bir babam yoktu mesela.
Yada bir abim beni sahiplenerek koruyacak...
Onlarda haklıydı.
Ben ben kısaca sorundum.
Zaten hayatım kısaydı. Bana belli bir süre verilmişti.
Ben o süreyi doldurup belkide gidecektim.
O günü merakla bekler olmuştum.
Ben o karanlığı hak ediyordum.
Ben çevreme zarar veriyordum.
Ölmem belki üzecekti ama bir süre sonra unutulacaktı.
Bu birçok kişiye iyi gelecekti.
Yıldızlar bir süre sonra yolu aydınlatmayı bırakacak ve ölü birer yıldız olacaklardı.
Sessizce benimle birlikte temizleneceklerdi.
Giderek belkide hata yapmış olacaklardı.
Ama ölüm temizlik demekti.
Dünyadan elbet birgün silinmeliydi herkes!
Acılar insanı yaşama bağlayadabilirdi.
Ama yıldızlar bir daha geri gelemeyecek bir yola adım atmışlardı belkide.
O karanlık, acı verici derin sonsuzluğa...
Geri dönmeye cesaret edilemeyecek bir yola...