MAVİ BUZ

38.BÖLÜM-SORGULAMA

38.BÖLÜM

SORGULAMA

Çocuklar; çevrelerini inceleyerek güvenlik elemanlarını takip ettiler. Bir yandan da Yüzlerine bakanlara en sevimli tebessümlerini gönderiyorlardı. Odanın bitiminde büyük bir masanın arkasındaki kadın, koltuğuna yaslanmış düşünceli gözlerle ziyaretçilerini bekliyordu. Masasının karşısına yirmi sandalye yarım ay şeklinde dizilmişti. Eliyle oturmalarını işaret etti.

-Gerçekten çok küçükmüşsünüz. Anlattıklarınızı biliyorum. Pekala! Diyelimki buraya Kuzey Işıklarını seyretmeye geldiniz. Diyelim ki ebeveynlerinizden habersizce, ne kadar tehlikeli olacağını düşünemediniz ve buzun üzerine çıktınız. Hepsi tamam da gizli bir asansör kapısını nasıl buldunuz? O yabanilerle biz; uzun zamandır bir arada olmamıza rağmen diyalog kuramazken siz nasıl oldu da oturup sohbet edebildiniz?

Çocuklar başlarını önlerine eğdiler. Karşıdan bakan biri "korktular ne cevap vereceklerini bilemiyorlar" diye düşünürdü

-Ne yapıyoruz çocuklar?

-Öncelikle herkes birikimine değil yaşına göre davransın. Özellikle Volante, Ilgar ve Dipti. Ufaktan ufaktan ağlamaya başlayabilirsiniz.

-Kadim, en büyüğümüz gibi duruyorsun. Sen konuş ama cüssene değil yaşına göre konuş. Aklına farklı bir şey gelen de gerekirse konuşmaya katılır.

-Bu odadakileri un ufak edebileceğimi biliyorsun değil mi Aleda? İnanırlar mı?

-Senin neler yapabileceğini hepimiz biliyoruz ama aptal numarasına yatmamız şart. Hadi ama Kadim! Başka yolu yok!

Kadim başını kaldırdı. İnandırıcı olmasına gayret ettiği bir tavırla, çaresiz, korkmuş gözlerle kadına baktı. Konuşurken sesini hafifçe titretmeyi de ihmal etmedi.

-Asansörü tamamen tesadüfen bulduk efendim. Kardeşim Yafes yorulduğu için yere oturunca kapı açıldı. Bizde ne olduğunu anlamadık ama eğlenceli olacağını düşünüp mağaraya indik.

-Ve hiç korkmadan o vahşilerle dostluk kurdunuz öyle mi?

-Biz değil efendim onlar kurdu. Sanıyorum çocuklarına benzettiler.

-Sizi mi benzettiler?

Kadın dayanamayarak kahkahalarla gülmeye başlamıştı. İşaret parmağını sallayarak doğruldu, vücudunu masaya dayadı.

-Ne kadar da benzer tarafınız var ya! Peki hepsini kabul ettik diyelim. Işıkları görmeye gelmiştiniz, habersizce keşfe çıktınız, mağarayı tesadüfen buldunuz, sizi çocuklarına benzetip sevdiler.

Kadın masasından kalkarak, elleri arkasında çevrelerinde turlamaya başladı. Parmaklarıyla Aleda ve Erin'in tulumlarını elledi. Dudaklarının kenarları aşağıya doğru bükülmüştü. Üzerlerinde bu kalitede giysiler beklemediği belli oluyordu. Bir iki dakika sonra tekrar masasının başına geçmiş, gözlerini çocuklara dikmişti.

-Şimdi bana şunu açıklayın. Sekiz on metre yükseklikteki kameralara, güncel çekilmiş resimleri nasıl yapıştırabildiniz? Bundan çıkan sonuç şu; siz o mağaraya bilerek, isteyerek ve hazırlıklı geldiniz. O nedenle artık saçmalamayı bırakıp gerçeği söyleyecek misiniz?

Kadının yükselen ses tonundan etkilenmiş gibi üç küçük de ağlamaya başlamışlardı. Birbiri ardına inci taneleri yanaklarından aşağı süzülürken destek ararmış gibi ayağa kalkıp yanındakilerin kucaklarına oturup, yüzlerini omuzlarına gömdüler. Oda birden hıçkırık sesleriyle dolmuştu. Kadın gözlerini kıstı. Öfkelenmişti.

-Kesin sesinizi! Beni bu şekilde kandırabileceğinizi mi sanıyorsunuz? Size beş dakika veriyorum her şeyi anlatmanız için yoksa!

Hıçkırık sesleri daha da yükselirken, sorgulayan kadın; yanına yaklaşan güvenlik elamanına, sözünü kestiği için öfkeyle döndü.

-Ne var? ne istiyorsun?

-Emrettiğiniz gibi araştırdık. Büyük bir mega yat kıyıda. İçinde çocukların dediği gibi sadece bir kadın ve erkek var. Ama tüm sahili araştırmamıza rağmen çocukların geldiği botu bulamadık.

Çocuklar konuşmayı dikkatle dinliyorlardı. İşler iyice çığrından çıkmadan ortak kararla müdahale ederek, kadının duyabileceği yükseklikte ama aralarında tartışıyormuş gibi konuşmaya başlamışlardı.

-Sen botu bağladın değil mi Dipti?

Dipti'nin ağlaması feryada dönüşmüştü. İsyankar bir tavırla akan burnunu koluna sildi.

-Ben küçüğüm. Bağla dediniz ama nereye bağlayacağımı bulamadım. İpin üzerine kıyıda bulduğum birkaç kayayı koydum.