Chapter 29
Chained
~~~**~~~
Aizen’s POV
“I know the four of you can do this. As a king, I trust you the fate of this kingdom. I believe in your powers. I believe in each of you,” parang naging mabigat ang nararamdaman ko. Masyado kaming pinagkakatiwalaan ng hari. Pano na lang kung hindi namin masagawa ito ng maayos? Pano na lang kung mamatay kami? Pano na lang kung makuha samin ng Sirenade Kingdom ang natitirang Dark Reapers? Baka tuluyang maglaho ang mga ngiti ng mga taong umaasa saamin at mapalitan ng isang nakakatakot na emosyon. Hindi ko kayang makita ang ganoon.
I don’t want to see disappointments in their face especially when I’m involve in it.
I felt Yuuki squeezed my hand as if telling me everything’s going to be alright. I hope so.
I really hope so.
“Makakaasa po kayo, Mahal na Hari,” Shikuri answered back kasabay ang pagluhod naming apat. Ilang sandali pa at binasbasan na kami ni King Nicholas gamit ang kanyang espada, mga karaniwang ritwal na ginagawa ng isang royalty sa kanyang mga knights.
Matapos ang pagbabasbas, nilapitan kami ng Hari at isa-isa kaming niyakap. “Mag-iingat kayo. Kayo ang pag-asa ng kahariang ito.”
“Yes sir.”
~~~**~~~
At exactly 10 am, lumabas na kami ng kaharian dala-dala ang dalawang mabigat na kahon, mga kahon kung saan nakalagay ang bangkay ng Dark Reapers.
“Shiku-nee-chan, sure ka bang hindi kita tutulungan?,” Yuuki asked in her sweet tone. Nakasabit kasi na parang backpack ang kahon sa likod ni Shikuri. Ganoon din ang nangyari kay Lancer, ang partner ko sa misyong ito.
“Don’t worry. I’m okay. Mas mabuti pang ikaw na lang ang mag-cover sa atin,” Shikuri answered back.
“Hindi ba parang mas lalo silang magtataka sa laman niyan? Ang creepy tignan eh,” I asked. Pano ba naman kasi, dinecorate-tan namin yung dalawang box na puro common designs. Yung sa amin ni Lancer, nilagyan lang namin ng konting art para magmukhang maleta. Samantalang kina Yuuki, puro.. teka, pano ko ba sasabihin to? Ang design nila sa kahon ay mga stickers ni Barney, Dora and Spongebob. Syempre, puro drawings din ng pagkain like sushi, teriyaki at kung ano-ano pa. Parang pang-kinder lang eh.
“Nee-chan naman eh! Ang cute kayaaa~!” Yuuki pouted. Haaaay. Gusto ko talagang mapa-facepalm.
“Hindi niyo alam kung gaano kalaki ang kahihiyan na nakukuha ko sa pagsuot nito,” We laughed at what Shikuri said. Mabuti na lang at naka-disguise kaming apat, kundi sirang-sira ang dignidad nitong Captain na to.
“Sa tingin ko, kelangan na nating umalis. Masyadong marami na ang mga taong nag-eevacuate ngayon,” seryosong sabi naman ni Lancer. We walked towards the far end of the kingdom kung saan nagkalat ang maraming tao na nag-eevacuate.
“I guess dito na tayo mag-pa-part ng ways,” I announced. Magkahiwalay kasi kami ng dadaanan. Kelangan namin to para kung sakaling mahabol kami, at least isang bangkay lang ang makukuha.
“ONEE-CHAAAAAN! AHUHUHUHU! MAMIMISS KITAAAAA~!” yakap-yakap sakin ni Yuuki. Kadiri pa. Tumutulo-tulo yung sipon. Hahaha.
“You’re making a scene food-addict!,”
“I DUN’ CAAAARE! WAAAAH~!”
“Yuuki oh! Hotdog! Here doggy doggy!,” Baliw din tong si Shikuri eh. Natanggal sa pagkakayakap sa akin si Yuuki tapos parang aso na pumunta kay Shikuri. Good Idea Captain! -salutes-
