Czas nie leczy ran

Rozdział 13

<Lucy>

-Spoko... -powiedziałam po chwili i wpatrywałam się w zaskoczoną... nie jego twarz wyrażała szok. Jakby zobaczył ducha. Był biały jak kreda.  Miałam ochotę się roześmiać, ale musiałam się trzymać mojego planu.

-C-co? -spytał po jakiś dziesięciu minutach. Widać, że nadal nie doszedł do siebie... Biedak. Nie wie co go czeka, haha...

-Wybaczam. -odparłam z niewinnym uśmiechem.

-Tak bez żadnego kazania, nie uderzysz mnie, nie nakrzyczysz. Nic? -spytał zdziwiony.

-Nie no.... Oczywiście będziesz musiał odpokutować swoje winy, ale to gdy wyjdę z szpitala. -powiedziałam z znudzeniem patrząc na paznokcie. -Czemu pytasz?

-No wiesz, poznałem już cie wystarczająco, by stwierdzić, że normalnie byś mnie pobiła. -powiedział z strachem cofając się.

-Hahaha.... -zaczęłam się śmiać. -Spokojnie... to co ci zrobię będzie o wieeleee gorsze. -powiedziałam "pocieszająco", klepiąc go po ramieniu. Ten zbladł jeszcze bardziej.

- C-co masz zamiar mi zrobić? -spytał niepewnie.

-Zobaczysz. -odparłam tajemniczo. Słyszałam jak przełknął ślinę. Jak ja uwielbiam znęcać się psychicznie nad ludźmi. 

-N-no dobra.... T-to.... Ja pójdę do domu i przyniosę ci czekoladę! -krzyknął spanikowany, a mi oczy się zaświeciły.

-C-czekoladę? -spytałam, śliniąc się.

-Tak. A teraz już idę. Do zoba! -krzyknął i wybiegł z sali.

-Pff... Tchórz. -prychnęłam rozbawiona z uśmiechem.

Wyrzuciłam ręce w górę i opadłam na łóżko. Czułam się... lżejsza? Tak jakby ktoś zrzucił z moich barków jakiś ciężar. Może to przez to, że powiedziałam Natsu o mojej przeszłości? Nie wiem, ale chyba mogę mu zaufać.

No, ale teraz muszę zrobić o wiele ważniejszą rzecz... A konkretnie to zadzwonić do Ayamu. On powinien mieć co trzeba. Hahahaha....

<Natsu>

Wybiegłem z szpitala  i obrałem sobie za cel jej pokój. Wezmę jej czekoladę, jakieś napoje i może kupię jakiś fast food? Wiem, że żarcie w szpitalu smakuje jak tektura. Kiedy tam byłem to myślałem, że umrę. Do tego przez to "jedzenie" czułem się baaardzo źle.

Wybiegłem z szpitala i popędziłem do akademika. Byłem tam po pół godzinie. Wbiegłem do pokoju Lucy, Levi i Juvi. Nie zważałem na krzyki dziewczyn typu:

"To damski akademik!"

"Pomyliły ci się kierunki!"

"Wynoś się"

"Ty jesteś normalny?!"

Gdyby nie to, że musiałem, a właściwie chciałem, przynieść jej tę rzeczy jak najszybciej i do niej wrócić. Byłem w cholerę ciekawy co mnie czeka. Na początku byłem przerażony, ale potem strach zmienił się w ciekawość.

Wbiegłem do jej pokoju. Rzuciłem Levi i Juvi szybki "Cześć". One odpowiedziały mi tym samym i o nic nie pytały. Wróciły do swoich zajęć.

Otworzyłem jej szafę i wyciągnąłem z niej dziesięć różnych tabliczek czekolady (np. mleczna, gorzka, z chrupkami, kokosowa itp.) i sześć butelek coli. Swoją drogą... jak ktoś może jeść tyle czekolady?! Eh... nigdy nie zrozumiem dziewczyn. Zapakowałem to wszystko w plecak i wybiegłem. Znowu usłyszałem krzyki skierowane w moją stronę. Teraz też się tym nie przejąłem. Gdy znalazłem się poza akademikiem, skręciłem do najbliższego fast foodu, którym okazał się być McDonald. Cóż... lepsze to niż nic.