Alevdeki Melek (Yasaklı Kanat Serisi-1)

≈ 5. Bölüm: Asi Kıraç ≈

   Multimedya: Lacuna Coil- Kill The Light

  Gözlerim kızın dosyasını incelemekten ağrımıştı. İçim dışım Elizya Karan olmuştu. Kızın ismi de ayrı bir tuhaftı zaten. Aman sanki seni ismin çok normal değil mi Kıraç? diye düşündüm. En azından kanatlı bir sürüngen değildim. Kızın babası insan bile değildi. Kıza biraz acımıştım. Birde resmi olsaydı daha iyi olurdu. Ama Kanlı Hayat onu Lidere götüreceğini söylemişti. Doğru düzgün görememiştim zaten. Arabayı çalıştırıp vitesi ayarladım ve Kerim'in şirketindeki otoparktan çıktım. Ana yola çıktığımda kızın bilgilerini beynimde tekrarladım. Annesi ile yaşıyordu, babasını öldü zannediyordu, şirketin otuz kilometre ilerisinde Anadolu lisesinde okuyordu, Tek hastaneye gidişi bir yangın yüzündendi. O da sırtının çoğu yanmıştı. İki disiplin suçu vardı. Ama sonradan silinmişti. Suçların ikisi de aynıydı. Birilerini iyi yumruklamıştı.

  Aslında aradığımız kişi ölen Semih'ti. Kız sürpriz olmuştu. Kızı duyunca o kadar şaşırmıştım ki bütün planlarımız bozuldu zannedip yeniyetme gibi paniğe kapılmıştım. Fakat bu aptallık, Kerim denen itin beni kızdırması yüzündendi. Hem babamı öldürüp hem de bize büyüklük taslayamazdı. Hayatı benim bir hareketime bakardı. Ama bu liderin kulağına giderse –ki gidecekti− benim yetkimi düşürüp bu davadan alırdı. Şimdi yapmam gereken bir şey vardı. Beni davadan kesinlikle alacaktı. Madem davadan zaten alınacağım bari tam alınayım diyerek nüfus müdürlüğüne gitmeye karar verdim. Bunun çılgınlık olduğunu biliyordum ama içimden bir ses kızın önemli olduğunu söylüyordu. On dakika daha sürdükten sonra ileride bir tane gördüm. Arabayı durdurdum ve tam aşağı inecektim ki telefonu çaldı.

  "Alo Kıraç... Şey... Davadan alındın. Üzgünüm söylemek zorundaydım." kahrolası lider onca yaptığım şeyden sonra beni bu hayatımın en önemli davasından almıştı. Ama Kanlı Hayat'a bunu söylemek zorunda değildim.

  "Biliyordum yapacağını önemli değil. Nasıl olsa öğrenecekti." dedim. "ben şimdi neyim hâlâ senin gibi onun köpeği miyim?" diye ekledim. Sesini alçaltarak "Ne? Kıraç saçmalama, böyle dediğini bir daha duymayacağım. Duyarsam seni parçalarım anladın mı beni! Biliyorum sinirlisin. Fakat sinir minir dinlemeden bir saniye içerisinde seni öldürmem için hiçbir şekilde engel değil bu." oradaydı. Lider orada onu duyuyordu. Telefondaki sesimi bile çok net duyduğuna emindim. Bu yüzden bilerek sesimi iyice yükselttim. "O zaman o ite söyle ben artık yokum. Hoşça kal eski dostum." dostum kelimesini bastırarak söylemiştim. O mesajı almıştı. Telefonu adamın yüzüne kapattım.

  Arabamı çalıştırmadan önce telefonun bataryasını hafifçe bastırarak, hiç güç harcamadan kırdım. Sonra sim kartla telefonun kendisini de kırıp çöpe attım. Ardından yolda gördüğüm telefoncuya gidip kullanışlı bir telefon aldım. Ve kızın evini bulmaya yola çıktım.

  Yolda bir yerde duraklayarak kızın dosyasının kopyasını tekrar okudum. Kendimi hâlâ lidere hizmet eder gibi zannediyordum. Kızın evine geldiğimde hiç şaşırmadım. İki katlı bir evdi. Saate baktım, 18.43'tü. Kız evine gelmiştir diye düşünüyordum ki, bir kulaklıktan gelen bas sesli müziği duydum. iki yüz metre ötedeydi. Arabayı evden onlarca metre uzağındaki çalılıkların arasına park edip arabadan çıktım ve eve daha yakın olan çalılığın arkasında, yaklaşmakta olan müziği dinledim. Sonra onu gördüm.

  Kızıl-kahve bel kemiğine yakın uzunlukta olan saçları, rüzgârda pelerin gibi dalgalanıyordu. Gözlerinin renginin koyu olduğunu görebiliyordum. Üzerinde ona bol gelen mavi bir kapüşonlu bir ceket giyiyordu. İçinde de siyah bir tişört vardı. Kot pantolonuyla çok sade bir kızdı. Kapıyı, annesi olduğunu düşündüğüm siyah saçlı uzun, ince bir kadın açtı. Buradan bile birbirilerine benzedikleri görülüyordu. Kızı daha çok gözlemlemek istedim. Arka taraftan balkona tırmandım. Balkon büyüktü. Ama bir teras denilecek kadar değil. Tırmanmam sadece birkaç saniyemi almıştı. Balkonun kenarında beklemeye başladım.