Unbroken

Chapter 6 Brothers

Her POV

When was the last time that my heart raced so fast it might come out of my chest?

Ah, it was when i first saw him.

Raijin Trivago.

He was the man that i fell in love with at first sight. He was the man who gave me so much to forget but i just can't. He was the man who broke my heart but all of those pieces still beat for him. Even after what he did. Even after all these years, he's still the one.

I immediately walked towards Trione, not minding that my body was shivering due to the cold wind and the excitement that he might be here.

"Where is he Trione? Where is he?" Tanong ko sa lalakeng hanggang ngayon ay tulala. Paulit ulit ko siyang niyugyog ngunit hindi parin siya nagsasalita.

"Perrie"

Bigla na lamang niya akong niyakap ng mahigpit and i hugged him back. It's been years since i last saw him. When Raijin disappeared, I knew that Trione was with him. The two were a duo even if they are not real brothers.

"Is he here?" Tanong kong muli sa kanya ngunit ngayon ay may ngiti na sa aking mga labi. Alam kong nandito siya. Alam ko dahil nararamdaman ko.

I was smiling widely when Trione shook his head.

"He isn't here Perrie"

Nang bitawan niya ang mga salitang iyon ay parang gumuho ulit ang pag asa ko. Ang pag asang mag kakasama na ulit kami.

"Sigurado ka bang hindi mo kasama si Raijin?" I looked at Kaelan who is now awake, sitting on the edge of the bed. Kahit na puno ng pasa at galos ang mukha niya ay hindi mo makikita ang sakit sa kanyang ekspresyon. Galit. Yun ang nangingibabaw ngayon sa kanya.

Muling umiling ang lalakeng kanina lamang ay akala kong magdadala ng pag asa sa akin. Lumapit si Trione sa nakababatang kapatid at inalalayan ito. I brushed away my tears and calmed my heart.

Someday, we'll meet again. I know that.

Nagsimula na kaming maglakad papalabas ng establisyemento. Nauna na silang dalawa habang ako ay nagbabaka sakaling makita siya. Muli kong nilingon ang katapat na pinto ng kwartong pinanggalingan namin. Nakabukas ito at bakas ang madilim na kwarto. Hindi ko alam kung guni guni ko lang ba ang pigurang nakita ko. Kinusot ko ang aking mata ngunit pag tingin ko roon ay ang madilim na silid na lamang ang nakikita ko.

Nah. It was just my tears.

Sir Cortez' POV

Nagdadalawang isip ako kung sasagutin ko ba ang telepono kong kanina pa nag riring o itatapon ko na lang ito. Kung ang maganda kong asawa ay pangalawa sa kinatatakutan ko, meron siyang kahati sa ranggong iyon. At ngayon ay tumatawag siya.

"Answer that damn phone Malcolm or i'll shoot that"

Sabi ko nga sasagutin ko na. Nanginginig kong kinuha ang telepono at sinagot ito.

"Raijin, hehehheh"

"Damn you Cortez!!! You told me she doesn't remember me! Pumayag akong umuwi ng bansa dahil yun ang akala ko! Ngunit ano ito? Bakit hinahanap niya ako? Answer me or i'll haunt you in your dreams."

Inilayo ko ang telepono sa aking tainga dahil masisira ang gwapong eardrums ko. Jusko! Ang lakas makasigaw ng lalakeng to. Magsasalita na sana ako ng agawin ng magaling kong asawa ang telepono.