Güven Bana*Yeniden Yayımda*1-2

15.bölüm

Multimedia: Baran Bey ^-^

Keyifli okumalar :*

"Yapma. Öldürme!" diye mırıldanıyorum. Sadece Eymen'in mavi gözlerini ve ölümün acısını algılayabiliyorum. Ölüm... İnsanlara ne kadar da uzak gelirdi aslında. Sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşardık ve sanki hiçbir yakınımız da ölmeyecekmiş gibi severdik. Sonra birini kaybettiğimizde ise altüst olurdu her şey.

"Üzgünüm küçük kız. Ağabeyinin birazcık canı yanacak."

"Ona iyi bak." diyor Eymen.

"Hayır!" diye bağırarak uyandım. Eymen rüyamda tekrar ve tekrar ölüyordu.

"Armin, sakin ol. Kâbustu sadece." diyerek Yağız yüzümü ellerinin arasına aldı. "Geçti, tamam mı? Buradayım."

"Tekrar öldü." diye mırıldandım. Aynı yatakta, birbirimize sokulmuş yatarken bile kendimi boş hissediyordum. Sanki ona daha fazla sarılırsam o boşluk geçermiş gibiydi. Ellerimi beline sararak, başımı göğsüne yasladım. Sessizce akan gözyaşlarım gri tişörtünü ıslatırken, beni sakinleştirmek için kulağıma bir şeyler fısıldıyordu.

"Sadece, kâbustu ve bitti." diye tekrarladı beni geri yatırırken. "Saat daha çok erken. Biraz daha uyu."

"Beni birine emanet etti biliyor musun?" dedim onu duymazlıktan gelerek. Bakışlarımı yüzüne çevirdim. Ondan kurtulmak isterken, onun kolları arasına sığınıyordum şimdi. Sanki beni tüm kötülüklerden koruyacak kişi oydu. Şu an öyle geliyordu bana. Rüyamdaki o maskeli adamla bile savaşırdı belki, kalbim buna inanmak istiyordu.

"Öyle mi? Hatırlıyor musun peki?" diye sordu yüzüme gelen saçlarımı çekerken. O elini her geri çektiğinde saçlarım yüzüme geri düşüyordu. Saçlarımın asiliğine gülümseyerek tekrar tekrar, bıkmadan geri çekti. "Senin gibi inatçı saçların var." diye mırıldandı.

"Küçükken daha güzeldi. Döküldü biraz." dedim gözlerimi kaçırarak. Neden böyle bir itiraf yaptığımı da bilmiyordum ama sanki ondan hiçbir şey saklamamam gerekiyormuş gibi hissediyordum. Onun sakladığı her şeye rağmen... "Ve... Hayır, kim olduğunu göremedim o gün. Sanırım olaydan sonra bayılmışım. Gözümü hastanede açmıştım zaten. Yanımda olmadığına göre de önemli biri değildi. Verdiği sözü tutamayan biri olarak kaldı aklımda yalnızca." Gözlerini bana dikmiş, saçlarımla oynamaya devam ediyordu. Anlattığım ya da söylediğim hiçbir şey hakkında yorum yapmıyordu. Tek taraflı konuşmak biraz sıkıcı olsa da rahatlatıyordu aslında. Sadece dinlediğini bilmek bile güzeldi.

"Bir şey söylemeyecek misin?" diye sordum ondan biraz uzaklaşırken. Aramızda gözle görülür bir mesafe olmasa dahi, o boşluk beni üşütmeye başlamıştı bile.

"Bilmem. Haklısın, ne diyebilirim ki? Ağabeyinin emanetine sahip çıkması gerekirdi ama..." dedikten sonra gülümsedi. "Şimdi o emanet benim yanımda."

"Yağız ya!" dedim arkamı dönerken. Bir yandan da onun bu saçma yorumuna gülüyordum. Sırf konuşmasını istediğim için aklında olmayan şeyler söylüyordu bazen. Bu kadar önemsenmek hem de onun tarafından önemsenmek güzel hissettiriyordu. Bu hissi durdurmak istiyordum aslında. Benimle zorla evleneceğini düşünürsek, şu an onun kollarında olmamam gerekiyordu. "Hey, sırtını dönme bana. Burada bir şey konuşuyoruz." diye kızdı yalandan. Sesinden onun da eğlendiği belli oluyordu.

"Uyuyacağım ben." dedim gözlerimi kapatarak. Uykum yoktu aslında. Genelde rutin kâbusumu gördüğümde bir daha uyuyamazdım.

"İyi, uyu bakalım." dedi kolunu belime sararak. "Ben de uyuyacağım." diye fısıldadı kulağıma doğru. Bunu yapması, içimde tarif edemediğim değişikliklere neden oluyordu. Bu anlamlandıramadığım hissi boş vermeye çalışırken, yüzünü görme isteğiyle doldum ve sadece ay ışığıyla aydınlanan odada yüzünü görme umuduyla arkamı döndüm. Başımı tekrar yastığıma koyduğumda yüzlerimiz çok yakındı. Aramızda kalan birkaç santim yüzünden şu an da tüm vücudum yanıyordu. Ondan uzaklaşıp bu yangını söndürmek istesem de, şu anda beynim o komutu veremeyecek kadar uyuşuktu. Benim mavi gözlerim ve onun gri, yeşil karışımı gözleri birbirini ezberlerken kolu da belimi daha çok sıkıyordu. Sanki gitmemden korkarmışçasına beni sıkı sıkı tutarken başımı eğerek göğsüne yasladım.