Güven Bana*Yeniden Yayımda*1-2

4.bölüm/2

Keyifli okumalar :)

Arabadan indiğimde hemen arkamızda durmuş beyaz arabayı gördüm. Mert ve Koray da arabadan inmiş bize bakıyorlardı. Buğra'yı takip ederek ilerlediğimde Ege ve Nehir'in evlerini de gördüm. Üç ev belirli bir mesafe aralıkla aynı sitedeydi ama hepsinin de kendilerine ait bahçeleri vardı. Buğra kendi evlerinin bahçesine girdiğinde onu takip ettim. Bir şey söylemeden eve doğru ilerliyorduk. Zili çaldıktan sonra beklemeye başladık.

Esmer, genç bir kız kapıyı açtı.

"Hoş geldiniz Buğra Bey." dedi bize gülümseyerek.

"Abi, Yaren." diyerek kaşlarını çattı Buğra. Kız bizden küçük duruyordu. Buğra'nın tatlı uyarısından sonra gülümsedi.

"Annem nerede?"

"Üst katta Buğra abi." dedikten sonra bakışlarını bana çevirdi. On dört, on beş yaşlarında anca görünüyordu. Boyu biraz kısa ve oldukça zayıftı. Beni inceleyen bakışlarına karşılık gülümsedim.

"Ben odama çıkıp üzerimi değiştireceğim Yaren, sen Armin ablanla ilgilenir misin? Canı sıkılmasın." diyerek bana göz kırptı. Kız gülümseyerek başını salladıktan sonra salona geçmem için eliyle işaret etti.

Yavaş hareketlerle koltuğa oturduğumda onun ayakta dikildiğini gördüm. Anladığım kadarıyla burada çalışanlardan birinin kızıydı ve sınırlara oldukça bağlıydı. Bu düşünce canımı sıktı birden.

"Sen neden oturmuyorsun?" diye sordum gülümseyerek.

"Şey...Tabii," diyerek karşımdaki koltuğa oturdu. "Ben rahatsız olursunuz belki diye..."

Gözlerimi devirerek "Saçmalama, neden rahatsız olayım?" diye sordum.

"Buğra abinin başka bir kız arkadaşı rahatsız olmuştu da." dediğinde kaşlarımı çattım. Nehir'den bahsetmesine imkân yoktu değil mi?

"Nehir mi?" diye sordum şaşkınlıkla.

"Ah hayır," diyerek güldü. "Nehir abla çok iyidir, onu çok seviyorum. Onunla da mı arkadaşsınız?"

"Öncelikle siz demene gerek yok. Eğer istersen bana da abla diyebilirsin ya da sadece Armin. Ve evet onunla da arkadaşım.

Üçümüz aynı sınıftayız."

"Ben de sevgilisiniz sanmıştım," dedi başını yere eğerek. "Değil misiniz?"

"Değiliz," dedim gülerek. "Sadece arkadaşım."

"Şey... İçecek bir şeyler ister misiniz?" diye sordu birden ayağa kalkarak. Bu ani değişime şaşırarak kaşlarımı çattığımda arkamı dönerek gelen kişiye baktım. Gözlerini dikmiş bize bakan bir adam vardı. Kıyafetlerinden bu evin çalışanlarından biri olduğunu anlayabiliyordum.

"Hoş geldiniz hanımefendi," diyerek bana gülümsedi. Başımla selam verdikten sonra Yaren'e baktığımda hâlâ ayakta dikildiğini gördüm. "Yaren, kızım. Ne yapıyorsun burada?"

"Baba... Armin Hanım, Buğra Beyin arkadaşı da ben de bir şeyler ister mi diye soruyordum." diyerek bakışlarını tekrar yere çevirdi. Gördüğüm şeyleri şaşkınlıkla izlerken bir yandan da yanlış anlamayı umuyordum ama karşımdaki adam beni huzursuz ediyordu.

"İyi," dedi kızına iğneleyici bir tonda. "Git getir hanımefendiye istediği şeyleri."

"Hayır, bir şey istemiyorum," diyerek araya girdim. Hayatım boyunca evimizde çalışan hiç kimseye emredici bir ton kullanmamıştım. Ya da onları rencide edecek bir ima... İlk defa Rana'ya kötü davranmıştım ama o zamanlarda iyi değildim. Hem daha sonra kendimi affettirdiğimi düşünüyordum. Şimdi ise karşımda duran bu adama kötü davranmamak için kendimi zor tutuyordum. "Otur lütfen Yaren, sohbet edelim."