Güven Bana*Yeniden Yayımda*1-2

25.bölüm/2

Keyifli okumalar :)

Duyduğum tıkırtı sesleriyle gözlerimi aralarken üzerime örtülen battaniyeye sarıldım. Ne kadar zamandır burada böyle yattığımı bilmiyordum. Arkamı dönerek üzerimi örten Yağız'a baktım. Gözleri kızarmıştı ama ne düşündüğünü anlayamadığım boş bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu.

"Üzgünüm," dedi battaniyeyi düzeltirken. "Seni kontrole daha şimdi geldim, buz gibi olmuşsun."

"Sorun değil." diye mırıldandım çatallı sesimle.

"Özür dilerim," diye fısıldadı kulağıma doğru. Sızlayan burnuma aldırmadan arkamı döndüm. Kollarını belime doğru sararak beni kendine biraz daha çekti. Nefesini boynumda hissediyordum. "Aptalın tekiyim. Sana kızmak da istemedim aslında. Sinirliydim ve saçmaladım."

"Onu aldırmayı hiç düşünmedim," dedim ağlamaya başlarken. "Yemin ederim Yağız. Sadece korktum. Onu gerçek anlamda istememek... Bunu asla düşünmedim. Bana inanıyor musun?"

"Elbette inanıyorum," dedi. Sesindeki pişmanlığı hissedebiliyordum. "İnanıyorum güzelim. Ben... Ben saçmaladım. Sadece bir an olsun bile onu istemediğini düşünmek, bebeğimizi istemediğini düşünmek, berbattı."

"Ağlama artık. Lütfen..." diye mırıldandı üzgün bir ses tonuyla. "Sen ağlayınca dayanamıyorum ben."

"Özür dilerim," dedim hıçkırıklarımın arasından. "Bıktın benden değil mi? Sürekli bir sorun çıkarıyorum ve sen..."

"Hayır!" diyerek sözümü kesti hemen. "Sakın. Sakın böyle düşünme Armin. Senden bıkmak aklıma bile getiremeyeceğim bir şey. Sinirden ve korkudan saçmaladım işte. Sana bir şey oldu diye korktum tüm gün. Kötü bir şeyler var ve benden saklıyorsun ya da aramızda bir sorun var sandım. Sonra... Armin, hamile olman mükemmel bir haber. O kadar iyi hissettiriyor ki benimle aynı duyguları paylaşmadığın için sinirime yenildim."

"Haklıydın," dedim başımı sallayarak. "Üzgünüm. Sadece korktum."

"Biliyorum," dedi beni rahatlatan sesiyle. Elini de kolumda gezdiriyor ve huzurlu hissetmemi sağlıyordu. "Emel Hanım'ı aradım. Bana senin korktuğunu söyledi ve bana dedi ki, Armin'e yardım edebilecek tek kişi sensin. Bunun nasıl hissettirdiğini tarif edemem Armin. Hayal et. Biri var, canından çok sevdiğin biri ve ona yardım edebilecek tek kişisin, bunu biliyorsun. Sana güveniyor sadece, seni seviyor ve herkesten kaçarken sana sığınıyor. Bu duyguyu biliyor olmalısın. Sen bana geri dönüp, beni sevdiğini söylemeden önce bitmişti benim için her şey. Küçük dünyam durmuştu ve kalbim... Bir daha hiç senin yanında olduğum zamanlardaki gibi atamayacaktı ama sen geldin ve düzelttin beni. Sadece sen başarabilirdin çünkü ben sadece seni bu kadar sevebilirim."

Gözyaşlarım durmuştu ve nefesimi tutmuş bir şekilde Yağız'ı dinliyordum. Kulağıma bir müzik notasıymış gibi gelen anlayışlı ve tok sesinin yanı sıra kalbime dokunan, beni büyüleyen sözleri vardı.

"Şimdi..." diye fısıldadı kulağıma, elini karnımın üstüne yerleştirirken. "Bir bebek düşün Armin. İkimizin bebeği. Aylarca senin sayende beslenen, nefes alan minik bir bebek. Sonra sen yine acı çekerek onu dünyaya getireceksin ve o yine sana muhtaç yaşayacak. Senin sayende karnını doyuracak, senin sıcaklığınla uykuya dalacak. Bizim gösterdiğimiz sevgiyle büyüyecek ve bir şeye ihtiyacı olduğunda hep yanında olacağız. Bizsiz yapamayacak Armin. Düştüğünde kaldıracağız ve ağladığında bizim kollarımıza koşacak."

Ne söylemem gerektiğini bilmiyordum. Gözlerimi sıkıca yummuş bir şekilde söylediklerini düşünüyordum. Onu sevememekten ya da kötü bir anne olmaktan endişe duymamak istiyordum çünkü Yağız'ın söylediği her şey yüzümde bir gülümsemeye neden oluyordu.