Güven Bana*Yeniden Yayımda*1-2

19.bölüm

Her zamanki gibi, okuldan gelir gelmez bana yiyecek bir şeyler hazırlayan Selma teyzeye gülümseyerek sarıldım. 

"Nasılsın Selma teyze?" diyerek mutfaktan bir şeyler atıştırmaya başladım. 

"İyiyim yavrum sen nasılsın? Okul nasıldı?" diye sordu Selma teyze benim için masayı hazırlarken. Annemler olmadığı zaman hep mutfakta onunla birlikte yerdim. 

"Aynı işte." diyerek elimdeki çikolatayı yemeye devam ettim. 

"Yeme onu. Hazır olacak şimdi yemek." diyerek elimden çikolatayı aldı. Yalandan suratımı asarak çantamı yerden aldım ve odama gitmek için merdivenlerden çıkmaya başladım. Sonuçta beni düşünüyordu. Bu yüzden ona kızamazdım. On beş yaşında olsam da hiçbir zaman aklı havada kızlardan olmamıştım ve ailemin de Selma teyzenin de beni düşündükleri için böyle davrandıklarını biliyordum. Anne ve babam bazen fazla kontrolcü olsalar da yine de sözlerini dinliyordum. Zaten fazla kural da yoktu. Hele annem neredeyse hiç koymazdı. Babamın da tek kuralı, kendimden başka kimseye güvenmemem ve mümkün olduğu kadar az arkadaşımın olmasıydı. Ama sanırım ben bu kuralı beni on yaşında yazdırdıkları yeni okulumla çiğnemiştim. Babam yüzünden arada sırada mesafeli yaklaşmak sorunda kalsam da iyi arkadaşlıklar kurmuştum. Özellikle Ozan... Gerçekten çok tatlı bir çocuktu. Ozan aklıma geldiğinde kendi kendime gülümseyerek odamdan içeri girdim. Hâlâ annemin sesini duymadığıma göre evde değildi. Çantamı her zamanki yerine koyarak dikkatimi yatağımın üzerindeki pakete verdim. Mavili ve beyazlı kurdelelerle süslenmiş pakete bakarken istemsizce gülümsedim. Acaba annem ya da babam mı almıştı? Paketi açmadan merdivenlerden sarkıp Selma teyzeye seslendim. "Selma teyze! Bu paket ne?" diye bağırdım heyecanımı bastırmaya çalışarak. Benim değilse çok üzülürdüm. 

"Bilmiyorum kuzum. Bugün bir kız getirdi, senin arkadaşınmış. Paketi açınca anlar dedi." diye cevap verdi bana. Hangi arkadaşımın olabileceğini düşünerek odama geri girdim ve daha fazla zaman kaybetmeden paketi açtım. Siyah ve püskül gibi saçlarıyla çirkin bir bebek duruyordu karşımda. Onu sevimli bulabilmek için dikkatlice bakmak gerekirdi. Ama asıl önemli olanlar bunlar değildi. Bu geçen gün görüp beğendiğim bebekti ama on beş yaşında olduğum için annemlerden istememiştim. Çirkin de olsa bir sempatisi vardı bana göre. Kimin aldığını düşünmeyi bırakıp paketin içine bakmaya başladım. Küçük beyaz bir kâğıda pilot kalemle yazılmış, kusursuz el yazısını görünce kalbim yeniden hızla atmaya başladı. Bu benim böyle gizli bir biçimde aldığım ilk hediyeydi ve bunu hazırlayan kişi gerçekten hayatımda önemli bir yere sahip olmalıydı. 

"Sanırım gecikmiş bir on yılımız var. Daha doğrusu ara verilmiş... Sen bebeklerinle oynarken yanında olamadığım için üzgünüm küçük kardeş, ama artık bu arayı kapatma zamanı. Buna da ilk olarak bu çirkin bebekle başlayabiliriz. Her adımında yanındayım ve bu bebeğe de beğenerek baktığını gördüm. Beni hatırlamadığını ya da kim olduğumu bilmediğini biliyorum ama hatırlayacaksın ve benim gibi bir ağabeyin olduğu için üzüleceksin bile. Seni her şeyden ve herkesten koruyacağım minik kardeşim. Canım pahasına söz veriyorum. -EYMEN» 

Bana anlamsız gelen notu okuduktan sonra kaşlarım istemsizce çatıldı ve kutunun içindeki zarfı elime aldım. Birinin bana aptal bir şaka yaptığı tabii ki anlaşılıyordu ama yine de kim bu kadar uğraşırdı ki? Zarfın içindeki fotoğrafları gördüğümde ise hayretten ne yapacağımı şaşırdım. Bu yazıyı yazan kişi doğru söylüyordu. Her adımımda yanımdaydı ve bu da yetmezmiş gibi fotoğraflarımı çekiyordu. Beynime dank eden ve bir türlü kabullenmek istemediğim gerçekleri düşünürken ağlamaya devam ediyordum. Selma teyze bana sarılmış sürekli neden ağladığımı soruyordu ama istediğim cevabı vermeyeceğini hatta belki bilmediğini düşünerek susuyordum. On beş yaşımı bitirmek üzereydim ve bu zamana kadar bildiğim her şeyin yalan olma olasılığı vardı. Ya da belki de biri benimle dalga geçiyordu. Ama bu kadar planlanmış bir şaka olamazdı. Gittiğim her yerde çekilmiş fotoğraflarım vardı ve hiçbirinde ben poz vermemiştim.