#488 in random
It's been 10 year's. And until now im still holding to a promise that might be broken or in other. might be unsureable.
Ang tagal narin pala pero still wala na akong balita sakanya. Sometimes I'm asking myself. Is he still waiting f...
'Ladies and gentlemen, we have just landed at the Ninoy Aquino Intrnational Airport and we are now taxing to the NAIA Centennial Terminal 2. Welcome to manila! For your safety, please remain seated with your sealbelts fasten sign has been switch off'
Pagkababa ko nang eroplano ay grabe na kaagad. Ang bilis ng tibok ng aking puso. Sampung taon na ang nakakalipas at naririto nanaman ako. Sa lugar kung saan siya ang nagpapaalala sakin ng lahat.
Wala paring pinagbago, that same old feeling .
Naglakad na ako dala-dala ang Bag ko. I'am wearing an Armani Couture with a color black Dior bag, at Incanto perfume and korean rock pair of shoes. Bawat lakad na talaga namang kinaiikot ng mga ulo.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I passed by a man in his thirties who almost choked on his coffee habang walang pikit- matang. Nakatitig sa 'kin. Ibinaling ko ang tingin ko sa kanya na talaga namang ikinagulat nito.
I smile at him and i almost let out a laugther when i saw how he shocked.
I mirked. Men, always the same.
Pinag patuloy ko na ang paglalakad. Hanggang sa may makita akong maraming mga tao na may kung anu-anong dala. May mga placards na may nakasulat na pangalan ko 'welcome to the philppines Ms. Kaice Domingo' tuluyan na akong lumabas ng Airport. Kasabay ng walang pagsidlang hiyawan ng mga tao. At mga pitik ng mga camera.
Binilisan ko na ang aking paglakad. Lakad na naging lakad takbo na. Habang maagap naman na nagsikilos ang mga guard ng NAIA at maging ang mga body guard ko.
'I'm not expecting this Kaice! My God this flight would be private. But look what happen!!!' Iritang sabi ng aking Manager.
Pag kapasok na pagkapasok namin ng Van.
Nakakapagtaka nga, dahil 1 to 2 weeks lang ako dito. But i'm not expecting na malalaman nila ito.
'I guest yang makukulit mong fans club ang nagpakalat nito.' Dagdag sisi nito.
'Maybe but. We dont have the exact evidence Mrs.Margauz. Beside kahit anong gawin natin malalaman din naman nila. Atsaka ok narin yun. Atlis i dont need to disguise diba?' I said firmly
'Yeah! you have a point, But it will affect your plan Kaice, remember your not the old Kaice they used to know, your now the most top model of California. And not just that, your a hollywood now a-------' pinutol ko na sya dahil paulit ulit nalang.
'And I'm in the limelight that it.--- ' dugsong ko sa dapat ay sasabihin nya
'Hay Manager Margaux Due! I know ilang beses mo nang nasabi yan. Pero hindi mo maalis sakin na. I want to be normal just for a week. Kaya nga I'm telling you this diba.' Mahabang litanya ko dito.
'Per---' sabi nito na pinutol ko nanaman
'Pls. Can I snap for a while staka mo nalang ako sermunan.' At bago pa sya mag react ay nilagay ko na ang earphone ko sa tenga ko at sabay ub-ob sa sasakyan.
...🐚🐚🐚...
Tumigil kami sa tapat ng isang kuwarto kung saan naroroon si Lolo Denzo. Marahan kong tinulak paloob ang pinto the light same rushing inside the dark room as the round of the machine that keeps him alive. Filled the inside with its on countable sound.
I saw how his eyes sparkled the moment it landed mine.
'L-Lolo,' i stamering said.
I can't bare to see him like that. May kung anu-anong mga aparato na nakakabit sa bawat parte kaniyang katawan, at Oxygen na nakalagay sa kaniya para tulungan siyang makahinga.
Umupo ako sa tabi nya at pinunasan ang mga luhang tumutulo sa kaniyang mga mata. He smiled at me longing for my embrace and my comforting words.
'R-Reyliegh apo, b-bumalik ka P-Para sakin?' I held his hand and lifted it to my face. He smiled of contentment. Hindi ko na napigilan pa ang. Aking sarili at tuluyan ng naglandas ang aking mga luha. He tried to brush my tears away but he is to weak to move.
At dahil sa hindi ko na. Nakayanan pa, ay tumakbo na ako palabas ng silid na iyon. Hindi ko na kaya.
Hindi ko na kaya pang masaksihan ang paghihirap ng aking Lolo Denzo.
Kaya the only thing i knew in that moment, is to run away dahil ayaw ko nang makadagdag pa ng lungkot sa kanya.
Yes this is the reason why? I came back. At dahil narin sa pangakong sampung taon ko nangpinanghahawakan sa taong aking minamahal..
