The Equation of Us (COMPLETED)

Chapter 23

Chapter Twenty- Three
Witch

Hindi ako mapakali sa kinatatayuan ko. Patuloy kong pinaglalaruan ang mga daliri ko, hindi kayang kumalma ng puso at isip ko.

Ngayon lang ako kinabahan ng ganito. Ewan ko ba pero pakiramdam ko ay may masamang mangyayari ngayon habang ginaganap ang competition.

Lord, sana naman wala. Please let us win if it's in your will.

"Celine..." may isang kamay na lumapat sa kanang balikat ko. Napatigil ako sa paglalaro ng mga daliri ko nang makilala ko ang boses niya iyon.

Isa lang naman siya sa mga tao na tumatawag sa akin ng Celine even though I didn't really allowed him to call me that.

Tumingin ako sa kanya habang may kunot ang aking noo pero hindi na ako nagsalita. Halata na naman siguro sa mukha ko na kinakabahan ako ng sobra.

"Are you okay?" tanong nito, halata ang concern sa boses ni Charles. I was hesitant to nod and to say no. Hindi ko alam kung ano ang talagang nararamdaman ko, halo- halong emosyon talaga.

"You look pale..." ani Charles saka pumunta sa harapan ako. Biglaan niya na lamang hinawakan ang aking kamay at hinila ako kung saan malapit ang isang pabilog na lamesa at iilang upuan ang nakapalibot dito.

I sighed and awkwardly smiled, bakit ba hindi na lang siya sumama doon sa tropa niya? Nakakailang kaya na kami lang dalawa dito at kasama ko siya.

Lalo na sa reputasyon naming dalawa, alam kaya ng lahat na magka-away kami at never na nagkabati o nagkausap man lang ng maayos.

I cupped my own cheeks, pinatagal ko muna ang mga palad ko doon bago ko ito marahang hinampas- hampas ng makailang beses. I let out a heavy sigh and shook my head, bakit parang sobrang sama naman ata ng nararamdaman ko ngayon?

"Celine..." he looked at me and tapped my back.

"H-hindi ka ba kinakabahan?" nag-aalangan kong tanong sa kanya.

He stared at me for a second, his mouth slightly hanging before reacting to what I told him. A smile slowly formed on his lips before he narrowed his eyes at me.

"I'm not." kampanteng sagot niya. He scratched the back of his head, matapos niyang sagutin ang tanong ko ay sumandal na lamang siya sa upuan at huminga ng malalim.

"Bakit hindi ka kinakabahan? Sure ka bang mananalo tayo?" parang bata kong tanong sa kanya habang nakatungo.

He chuckled at doon na ako napatigin sa kanya, he shook his head before leaning on the table. Nilagay niya ang dalawang kamay sa ilalim ng kanyang baba at tinitigan akong mabuti.

Pati yung mga mata niya ay mistulang nakangiti.

He raised his hand and pinched my nose, "I'm not nervous because I'm with you."

Natigilan ako sa sinabi niya. I just stared at him, ni hindi ko sinagot ang sinabi niya. Oo, naisip ko na baka pinagti-tripan na naman ako nito peeo kahit isang hint ng humor ay hindi ko nakita sa mga mata niya.

He was serious and sincere.

He smirked and stood up, ginulo niya pa ang buhok ko at nagsalita, "Sana wag ka ding kabahan. I'm with you, I won't leave."

Iniwan niya na ako doon matapos niyang sabihin iyon. Mabilis na naman ang naging pagtibok ng puso ko, dinala ko ang kamay ko sa kaliwang dibdib kung nasaan ang puso ko at ang malakas na kabog nito.

I secretly smiled, thank you Charles.

Ngayon ko lang napansin na naging mabuti din naman pala sa'kin si Charles, hindi lang siya puro panga-alaska at pagmamayabang.