Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 75: Ik regel het.

Walid was dus bij mij, maar het voelde niet zo. Hij was stil. Stiller dan normaal. Ik pak de laptop en tik een paar foto's in die Chakir en ik in Tetouan hadden gemaakt. Ik lachte bij elke foto. Mijn telefoon gaat over en Walid geeft hem aan me. 'Farah.' Zegt hij zacht.
Ik neem op. 'Hey sissiee, what's up?'
Farah lacht. 'Hey zus, ach niks, gewoon vragen hoe het ging.'
'Ah, niet liegen. Ik weet dat er iets is.'
Farah kucht. 'Hoe weet je dat altijd?'
'Ik ben je zus, dat weet ik gewoon. Vertel op, wat is er?' Zeg ik.
'Othman.. Hij doet zo raar. Ik weet het niet.'
Ik doe de telefoon aan mijn andere oor en pak de laptop goed op mijn schoot.
'Wat is raar?' 'Hij.. Hij heeft elke keer een ander nummer en hij..'
'Hoe bedoel je een ander nummer?'
'Hij heeft steeds een ander nummer waarmee hij me belt, ik heb er nu opgeteld 6. En verwacht een nieuwe nummer.'
'Ooh lieverd toch, is zeker voor zijn werk of..'
'Spaar me de redenen Soraya, ik zal gewoon met hem praten.' 'Jaaa, lijkt me beter schat. Vertel je me dan alles?'
'Jaa sorrr, beslama.. Ik hoor hem komen..'
Ik hang op en gooi mijn telefoon weg.
'Waar ging het over?'
'Ach, niks. Meidendingen, je kent dat wel.'
Walid lacht en loopt naar de keuken en komt terug met een beker vol chocomelk. 'Jij ook?' Zegt hij lachend. Dikzak.
< Safae's perspectief: >
Chakir zat in zijn kantoor, hij weet niet dat ik bij de deur sta en via een klein gatje naar hem toekijk. Hij was niet alleen, hij was met Omar. Hij werkt hier ook. Ze praten over een persoon genaamd Imad. Raar.. Die naam komt me bekend voor. Het doet me denken aan.. Aan.. Nee, dat kan niet.
'Gast, je moet me niet meer laten schrikken. Ik gaf je al een geweer met moeite en dan beland je in het ziekenhuis door hem. De gedachte.' Zegt Omar.
'Hij is al uit de bak, dat maakt me bozer.'
'Hoe dan? Hij heeft of moet wel 3 jaar celstraf krijgen??' Zegt Omar tegen Chakir
'Dat weet ik ook niet, maar mijn gedachte denkt toch dat het iemand is die mijn leven zuur wil maken.' Zegt Chakir.
'Vergeet dat gast, focus.'
Omar staat op en ik ren naar mijn kantoor.
Wat heeft die Imad wat het verhaal zo spannend maakt? En waarom lijkt het alsof ik Imads naam al heb gehoord? Ik ga zitten aan tafel en pak een paar papieren bij elkaar. En tot schrik weet ik toch van waar die naam komt en wanneer en van wie ik die naam heb  gehoord. Haar naam zit op het puntje van me tong. Ze wou me nooit wat vertellen, maar haar gesprekken komen weer terug. Ik weet precies wat en hoe het is. Ik regel het, maar eerst regel ik mijn werk op kantoor.

Word vervolgd.
©ST.