Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 54: Hallo, ben je er nog?

Farahs perspectief:
Ik werd wakker van m'n telefoon, op het scherm verlichtte Othmans naam.
Ik doe mijn ogen dicht en dan weer open. Het bellen houdt op en ben te laat om op te nemen. Ik strek mijn hand uit en pak mijn telefoon van mijn kastje.
De telefoon gaat weer over.
'Heey.' Zeg ik schor.
Othman lacht aan de andere kant van de lijn.
'Heb ik je wakker gemaakt prinses?'
'Misschien, hoe gaat het met je?'
Othman lacht.
'Het gaat goed hamdoulilah, goed dat je het vraagt.'
Ik lach.
'Ik mis je nu al.' Zegt Othman na een lange stilte.
'Ik jou oooookkk!!!' Zeg ik smekend.
Ik hoor gekuch aan de andere kant van de lijn.
'Zorg je goed voor jezelf?' Zeg ik dan.
Het was stil aan de andere kant.
'Hallo? Ben je er nog?' Zeg ik lachend.
En dan krijg ik een antwoord.
'Tuurlijk hobi, tuurlijk! Ik wil gezond en wel bij je terug komen en dan zullen we de tijd inhalen.'
Ik lach hardop.
'Jaa zou geweldig zijn.' Zeg ik lachend.
'Okee schat, ik app of bel je nog vanavond moet nu de auto starten.' Zegt Othman.
Ik schrik. Jammer dat we niet langer konden bellen.
'Triq salama hobi.'
'Dankjewel zinee, ik hou van je.'
'Ik meer, doei kusje.'
En we hangen tegelijk op.
Ik gooi mijn telefoon naar het eind van het bed toe en val weer naar achteren. Mijn slaap terug vinden, want ook dit is een van m'n eigenschappen. Ik slaap, ik slaap teveel.
< Chakirs perspectief: >
'Nee meen je niet gast, je maakt een grap met me toch? Toch? Toch?' Zeg ik aan de telefoon.
Ik had samen met Soraya al ontbeten en zat nu in de auto met de telefoon aan mijn oor. Bellend met een oude vriend.
'Nee gast, het is waar. Ik ga niet liegen over de dood.'
Oualid was dood. Oualid de jongen die een moeilijk leven heeft/had. Ik kan dit niet geloven, hij is vermoord. V-E-R-M-O-O-R-D.
Ik kan het niet geloven.. Nee dit kan niet.
Ik begon geen controle meer te krijgen op mijn lichaam. Hoe is hij vermoord?
'Hallo Chakir? Ben je er nog?' Zegt mijn oude vriend.
'Ja ja gast, wie heeft hem vermoord? Wie? Zeg me nu!!'
'Gast, ik kan je het niet vertellen.'
'Niet? Waarom niet? We waren toch vrienden? Goede matties, broers?' Zeg ik boos.
Ik zette mijn tanden op elkaar en wachtte op antwoord.
'Imad.' Hoor ik aan de andere kant van de telefoon.
Neee, niet hij weer!! Niet die fucking sukkel, die fucking homo. Hij zal zien.
Mijn handen trillen van woede.
Ik hoor de auto ruisen en mijn hart slaat nu het dubbele.
Mijn hand glijd los en mijn voet tegelijk ook.
'Chakir? Hallo?' Hoor ik mijn vriend zeggen.
Het enige geluid dat ik nog hoor, is een knal. Een knal die ik zelf heb meegemaakt met mijn auto.
Ik heb een knal meegemaakt en gevoeld..

Word vervolgd.