Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 88: Wat er precies aan de hand is.

Ik open mijn garderobe en trek snel een pyjama uit het rek. Geweldig.
Ik zet mijn haar in een knot en loop dan naar beneden met mijn pyjama aan.
DingDong. Dat zal Chakir wel zijn. 100% zeker.
'Ik doe wel open.' Zegt Walid.
Hij loopt naar de deur en Chakirs haar was plat gaan liggen op zijn hoofd en zijn kleren waren doorweekt. Toen ik aan het douchen was, had ik niet door dat het regende. Maar mygod wat zag Chakir er verschrikkelijk uit.
'Hey schatje.' Zegt hij.
Hij geeft me een natte kus. 'Iewl, ga je douchen gek.' Zeg ik lachend.
Walid kijkt naar Chakir en lacht dan.
'Ahahahah nu ben ik de droogste man.' Zegt Walid. Ik kijk vragend en Chakir loopt slenterend naar de badkamer.
'Wanneer ik de woonkamer in kom, heb ik veel te vertellen. Een ding, wat veel is.' Zegt Chakir met een boos stemmetje.
Ik schrok en keek naar Walid, hij haalt zijn schouders op. Als Walid het niet wist.. Wat dan? Was het dan erg? Aan zijn stem te horen wel. Ik maakte in tussen tijd thee klaar en zette een paar chocoladekoekjes op een leeg bord.
'Hij klonk boos.' Zegt Walid nadat ik de keuken uit kom en de thee en het bord op tafel zet. 'Jaa, hoorde ik ook!'
Ik schenk thee in en rijk Walid zijn glas aan.
'Geen suiker?' Zegt hij.
'Ja, geen suiker. Ik ken je veel te goed.' Zeg ik nep lachend.
Ik wist niet of ik moest lachen. Want straks zat ik hier anders. Alleen wist ik dat zelf nog niet.
< Walids perspectief: >
Ik zat alleen maar te bedenken hoe ik het haar moet vertellen. Zal ze boos zijn? Zal Chakir boos zijn? Ik was een deel van hun leven. Okee, niet een groot deel. Maar ik stond altijd voor hun klaar. Ze zullen het vast begrijpen. Familie begrijpt dat. Ze zijn familie van me. Ze voelen als familie. En zijn het. En daarom zullen ze mij begrijpen. Maar wanneer? Vandaag? Morgen? Overmorgen? Ik wist niet hoe of wat, maar ik had de tijd. Als het maar snel en goed ging. Een verkeerde draai en ze zouden niet meer tegen me praten.
< Imads perspectief: >
'You made it!!' Zegt mijn zus.
Ik was in Marokko aangekomen. Ik had mijn koffer gepakt. Een vriend gebeld en die heeft weer een andere vriend gebeld om alles te regelen. Ik had nog niks door. Pas toen de deur open ging en ik mijn zus zag. Helemaal uitgeput. Wallen die hingen. Ogen die rood waren. Haar wangen die platgedrukt zijn toen ze sliep, je zag het aan de strepen die op haar wang zaten. Ze zag er ook anders uit, niet zoals ik haar achter liet. Mager.
'Hoe gaat het met je Imad? Hoe? Wat?' Zegt ze. Ik hoor in haar stem dat ze op gegeven moment een traan zou laten vallen.
Ik schud mijn hoofd en druk mijn zus tegen me aan. 'Sorry.. Sorry.. Sorry.' Zeg ik huilend.
Ze begint ook zachtjes te huilen en ik voel de tranen op mijn schouder branden...

Word vervolgd.