Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 94: Mijn moeder.

Imads perspectief:

Ik doe de deur open van ons huis en ik voel de warmte van het huis. Het was ook zo warm hier in Marokko.
'Ga je hier blijven?' Vraagt mijn zus nadat we terug waren van de begravenis van mijn moeder. Ik kon nog steeds niet geloven dat mijn moeder onder de grond lag. Beneden. Zonder ons.
'Jaa, ga jij dan terug?' Zeg ik.
Mijn zus knikt. 'Jaa, heb binnekort tentamen.'
Ik lach. Zij was meer gefocust op school.
'Okee, succes sis. Ik ga een huis zoeken. Waar ik zal wonen, een nieuw appartement.' Zeg ik slim.
Mijn zus kijkt me lang aan. 'Sirieus?'
'Jaa.'
Als ze wist waarom, zou ze het waarderen.
Maar jullie wisten wel waarom. Om mijn moeder. Want zij was veel meer waard.
Ook al kom ik op het laatste moment, ik zal nog steeds van haar houden als eerst. Want het is mijn moeder.
< Soraya's perspectief: >
Ik open mijn ogen langzaam en voel vocht tussen mijn ogen. 'Hayati?' Hoor ik een stem van ver zeggen. Ik voelde me lichter. Alsof alle lasten zijn gezakt. 'Chakir?' Zeg ik kreunend. Een zacht deken wordt in mijn armen geduwd. En er zat iets op. Het voelde.. Het voelde als een klein kind.. Een baby.. Was dit mijn kindje?
Ik deed mijn ogen nu gespreid open en zag een schattig kindje met de ogen van Chakir. Ik lach. 'Oh.. Oh wat schattig.'
Chakir zit naast me en heeft mijn hand vast. Aan de andere kant zit Farah samen met een man. Een knappe. Dat zal zeker Othman zijn.. Maar wacht.. Dan is hij de gevangenis uit!! Of verbeeld ik me dit?! Nee want dit is mijn eerste keer dat ik hem zie. Ze lachen allebei. Chakir geeft me een kus en dan ons lieve meisje. 'Hoe gaat het hayati.'
Ik wil iets zeggen, maar het lukt niet. Alsof mijn keel dichtgeknepen wordt. Farah staat op en komt dichterbij. 'Hoe mooi is ze!' Zegt ze blij. Ik had nog steeds de gedachte dat het allemaal een droom is. 'Ik..ik..' Zeg ik schor. 'Ssstt.. Je moet rusten.' Hoor ik Farah zeggen.
Ik hou het klein handje vast en wrijf over haar zachte wangetje.
'Sorry dat ik stoor..' Zegt Safouane lachend. Hij was ook blij. Ik lach terug met pijn in mijn buik. Safouane is weer weg. Ik wil me omdraaien naar Farah toe maar voel een steek. Chakir houdt me tegen en lacht. 'Ik hou haar wel vast.'
Chakir pakt haar uit me armen en gek genoeg moest ze huilen. Heel hard.
Ik lach nu hardop en Chakir ook.
'Ze houd dus meer van jou.'
'Duh! Ik ben haar moeder.' Zeg ik eindelijk zonder pijn te voelen.
We moeten alle vier lachen en ik zie Othman stiekem naar Farah kijken. Dit wordt wel wat zeg ik lachend.
Even later hoor ik de deur weer opengaan. Heeft Safouane wat vergeten? We kijken alle vier naar de deur en zien mijn moeder en vader bij de deuropening staan.
'Zijn we telaat hbiba?' Zeggen ze in koor.
We moeten nu allemaal tegelijk lachen. Het was geweldig om iedereen zo te zien. Gelukkig. Want ik ben moeder geworden. De gelukkigste moeder.

Word vervolgd.