Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 57: Chakir.

'We zullen hem missen, Moge Allah hem een mooi plekje schenken daar boven.' Zegt mijn vader fluisterend in mijn oor.
Ik huil zachtjes in mijzelf terwijl Farah over mijn arm wrijft voor de rust.
'Ya allah.' Fluister ik.
De kist zag ik verderop dichterbijer komen en hoe dichterbijer hoe moeilijk ik de tranen kan stoppen.
Ik kan niet geloven dat hij ons kindje heeft achtergelaten, hij heeft der niet eens gekend of minstens gezien. Het ergste is dat hij mij achter laat, bij wie?? Bij wie laat je me achter Chakir? Wie?? Zeg me wie??
Wie.. Wie.. Wie.. Wie.. Wie?
________________
Mijn lichaam bibbert en ik doe mijn ogen met een snelle reflex open.
'Chakir????' Gil ik.
'Rustig Soraya, rustig, ik ben het Walid.' Zegt Walid zorgzaam.
Alhamdoulilah, het was allemaal een droom.
Alhamdoulilah. Maar ik wist niet wat er nu met Chakir aan de hand was.
'Waar is Chakir? Wat is er gebeurd?'
Ik draai mijn hoofd naar links en zie Farah haar neus snuiten. Het geluid galmde door de gang.
'Hij heeft een auto-ongeluk gemaakt, hij.. Hij is nog steeds niet wakker.' Zegt Farah huilend.
Ik schud mijn hoofd.
'Nee dat kan niet, ik ga.. Ik ga.' Zeg ik schreeuwend.
Walid pakt mijn arm vast.
'Laat me los, laaaaat me los.' Schreeuw ik.
Ik ren naar de eerste beste deur als een gek en maak hem open. Een opa schrikt en klikt op het knopje van het alarm.
Ik doe snel de deur dicht en voel de tranen naar boven komen.
'Waar is Chakir?? Waar is Chakir Walid?' Zeg ik huilend.
Walid pakt me vast en trekt me dichterbij hem.
'Rustig, rustig. Het komt allemaal goed Insha'Allah.' Zegt Walid op een rustgevende manier.
Hij wreef over mijn haar en op een of andere manier kalmeerde me het.
Ik werd stiller en de tranen zijn gestopt.
Chakir.. Chakir..

Word vervolgd.