Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 62: Slechtheid

Chakirs perspectief:

Ze kijkt me nog steeds zo lang aan. Safae..
'Gaat het al wat beter?' Zegt ze.
Ik was gek. Ik was gek aan het worden. Wie was ik en waar was ik en wat doe ik hier en wat is er precies gebeurd?!!
'Safae.. Hoe kom ik hier? Wat is er gebeurd?' Zeg ik.
Ze kijkt me aan.
'Dat ga ik je nu vertellen, je hebt een auto-ongeluk gemaakt.' Zegt Safae zacht.
Een auto-ongeluk?
Ik keek naar m'n armen en zag wonden die genaaid zijn, sirieus. Sirieus??? Ik merk het nu pas. Ik kijk Safae aan en vraag haar om een spiegel.
Ze komt met een spiegel terug en lacht.
'Hier.'
Ik pak de spiegel en laat hem voor me gezicht staan.
Zag ik er zo nu uit? Hoe kan Safae mij zo bekijken? Zo zien?
Ik had een grote rode schram op mijn voorhoofd aan de rechterkant en mijn ogen waren niet meer mijn ogen. Ze hadden grote omringende wallen gekregen, mijn lippen waren niet meer heel. Plukjes vel die je eruit kon trekken. Dit was ik niet.
'Ik zie er niet uit, wat is er gebeurd? Wie ben ik? Safae mag ik je telefoon?' Zeg ik bijna huilend.
Safae schud haar hoofd. Je mag zo een douche nemen en dan mag je bellen.
Ik kijk vragend.. Waarom mag ik niet eerst bellen en dan douchen zodat ik terug kan naar waar ik echt woon.
'Ben ik getrouwd?' Vraag ik oppeens.
De vraag schoot mijn hoofd binnen.
'Nee, je woont alleen.' Zegt ze met een neutrale blik.
Haar stem veranderde nadat ze dat zei. Zou ze liegen? Nee waarom zou ze liegen?
Ik sta op en voel een rilling op mijn rug. Ik loop naar het raam en sluit het raam en loop naar de douche. Ik kleed me uit en lig in een warm bad met bubbels.
Ik ga met mijn hele lichaam plus hoofd onder water en een herrinnering flits mijn hoofd binnen. De herrinnering was toen ik 7 jaar was en bijna verdronk in het zwembad. Ik ga weer met mijn hoofd naar boven en kijk voor me uit. Gelukkig heb ik Allah nog.
< Farahs perspectief: >
Ik kreeg net een telefoontje van Soraya dat Walid op bezoek gaat bij iemand die misschien meer weet over Chakir. Ik zat op de bank en Othman tegen over mij. Hij keek me al de hele tijd aan.
'Dit kan toch niet, hij kan niet zomaar weg gaan?' Zegt Othman vragend.
Sinds ik het verhaal aan hem vertelde, toonde hij begrip en ik voelde dat hij meeleefde met mij. Met mij en mijn familie.
'Ach, hoe wisten wij het dan? Als ik nou niet de hele tijd weg was, had ik Chakir nog gezien. Was hij nu thuis bij zijn vrouw en zijn bijna pasgeboren kind. Maar nee, ik was dom.' Zeg ik terwijl ik de tranen tegenhoud.
Othman pakt mij vast en duwt me tegen hem aan.
'Oh Farah, je moet niet zo gaan denken. Het is niet jou schuld, het is niemands schuld. Zs zullen Chakir Insha'Allah vinden. Niet alleen jij zal blij zijn maar ook je zus.' Zegt Othman rustgevend.
Ik voel zijn hart bonzen en kijk op.
'Ameen..' Zeg ik zacht.
Ik veeg een traan die ontsnapte uit mijn oog weg.
'Zullen we samen ergens gaan eten of wil je samen naar de bioscoop?' Zegt Othman.
Ik lach.
'Kies jij het maar.' Zeg ik blij.
Othman zat te praten en ik luisterde niet. Ik was aan Soraya aan het denken, wat zal ze het nu slecht hebben. Slechter dan het eerder was.

Word vervolgd.

Bij 3 comments hoofdstuk 63!!!