Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 81: Het is niet goed.

Ik stond in de grootste winkel, waarvan ik het bestaan niet af wist. Het was de grootste winkel met allerlei babyspulletjes. Het was groot en mooi.
'Geweldig he.' Zegt Chakir.
Hij had me naar hier toe gestuurd. Raar, dat ik deze winkel nooit had gezien.
'Ja, geweldigg!'
Ik keek rond en zag allemaal mensen die allemaal appart bij een afdeling stonden.
'De winkel zal over een uur sluiten, gelieve de winkel netjes achter laten.' Galmt er door de winkel.
'Eeennnn uuur???!' Gil ik bijna.
Chakir lacht. Hij kent me te goed. Een uur is niet genoeg. 'We hoeven niet alles te halen schat, we halen eerst de belangerijkste dingen.'
Hij had gelijk. We hadden alle tijd. Alleen ik wou alles snel.
Chakir loopt naar de kinderwagens. Er stonden schattige bij.
'Wat dacht je van deze?' Zegt Chakir lachend.
We waren de enige die hier op de afdeling stonden. Logisch, de winkel was groot.
'Leuk, maar hij moet veilig zijn.' Zeg ik bijna huilend. Chakir lacht nu heel hard.
'Ik ben gek op je.' Zegt hij buiten adem.
< Farahs perspectief: >
De deur maakt een trilgeluid en hij gaat open. 'Je bent gekomen.' Zegt Othman.
'Ik hoop dat het snel kan.' Zeg ik.
'Ik ben zo blij dat je bent gekomen. Het is niet mijn schuld. Ik wil ze verraden.' Zegt Othman oppeens.
Wie zijn 'ze'??
Ik wacht op z'n verhaal. Hij schrapt zijn keel en begint te vertellen. Even later begrijp ik het voor de helft. Het was ook z'n schuld. Soort van. Als hij niet meedeed zou hij hier nu niet zitten. Maar die klootzakken die ook met drugs handelen.
'Maar waarom sluit je jezelf bij hun aan? Heb je nooit gedacht aan de gevolgen?' Zeg ik boos.
Othmans handen komen op tafel, vast aan elkaar. In de handboeien. Niks dat hem los kan maken. Behalve vertrouwen.
'Ik.. Het- Het spijt me.' Zegt Othman.
Een traan zit op de hoek van zijn rechteroog.
Het spijt hem echt. Ik pak zijn hand nu vast. Hij kijkt op en lacht met moeite. 'Ik moet gaan.' Zeg ik.
Othmans gezicht veranderd en hij kijkt me lang aan. Zo lang dat ik niet eens de beweging maak om op te staan. Onze ogen spreken en onze mond was dicht. Z'n ogen glinsteren, niet van blijheid maar verdriet. Even zag ik zijn mondhoeken trillen. Hij had het slecht hier.
'Farah.. Farah, ik moet je laten gaan. We kunnen niet meer samen zijn. Het is niet goed. Voor ons beide niet.'
Ik schudde hard met mijn hoofd.
'Farah.. Soms is het beter om iets te laten voor wat het is. Voor sommige vragen bestaan er geen antwoorden.' Zegt hij verder.
Nu kijk ik hem recht in de ogen aan.
'Othman...' Zei ik toen.
Een agent kwam ons verstoren.
Hij knikte, toonde zijn laatste glimlach en liet me woordeloos achter.

Word vervolgd.
©ST.