Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 95: Ik was nu alleen.

Rachida's perspectief:

Ik kijk op. En zie Safae met tranen in haar ogen. 'Schat, no stress!!' Zeg ik lachend om mijn opmerking.
'Ik ga weg.' Zegt ze.
Ik lach. 'Naar waar?'
'Weg van hier, weg van jou. Mijn eigen leven opbouwen.'
Ik lach nu harder. 'Geloof je dat zelf? Geloof je dat echt zelf Safae?'
Safae veegt nu haar tranen en stampt op de grond. 'Je kan ook helemaal niks!! Je zoekt alleen maar problemen en als je die hebt lach je alleen maar!! Want zo ben jij!! Maar nu ik het zo bekijk, doei. Je bent mijn moeder niet en je zal mijn moeder nooit meer zijn!!' Schreeuwt ze.
Safae loopt richting de deur en ik kuch.
'Zoek het uit joh, eindelijk is alleen.'
Safae draait zich om en spuugt op de koude grond. 'Jij ook. Zoek het uit.'
De deur gaat hard dicht en een agent kijkt nog mijn kant op om te kijken of alles goed gaat. 'Dochters.' Zeg ik in mezelf.
Ik word weer gebracht naar mijn koude vieze kamer en ga liggen op het bed. Waar zo'n duizenden andere slechte mensen op lagen.
Ik was nu alleen, maar ik had alles voor mezelf. Ik kon alles zelf. Ik ben Rachida.
< Imads perspectief: >
Ik kijk op mijn horloge. Hij zal hier ieder moment kunnen zijn. Ik stond voor mijn toekomstige huis. Tenminste als ik het mooi zou vinden van binnen. Buiten zag het er geweldig uit!! 'Imad neem ik aan?' Hoor ik een mannenstem in het Marokkaans.
'Jaa, Imad. Heeft u de papieren bij u?'
De man knikt, steekt de sleutel in de deur en lacht. 'Jaa, ik ben Yusuf. En heb de papieren jaa.'
Ik lachte terug en stapte het huis binnen. Gek genoeg zag het er geweldig uit. Een geweldig huis in Marokko. Veel elegante, moderne meubels. Door een gang met tapijt op de vloer bracht hij me via een trap naar beneden. Daar was weer een gang met aan de muren een heleboel schilderijen. We kwamen bij een grote houten deur. Hij duwde hem open en ging opzij om me door te laten. Ik bevond me in een soort thuisbioscoop. Voor een groot scherm op de wand tegenover me stonden drie zachte stoelen. Ik liep rond door de zaal. Dit noem je een droomhuis. De ruimte rook naar popcorn. 'Ik neem het huis.'
Yusuf lacht en pakt de papieren. 'Teken hier, hier, hier en hier.' Zegt hij terwijl hij door een stapeltje brieven bladerd. Dit huis was perfect. Ik was wel alleen, maar ik had mijn moeder een stuk dichterbij mij. Want dat maakte hier wonen fijn. Ik kon mijn moeder elke dag bezoeken. Wanneer ik wou.
Ik pakte de pen tekende waar ik moest tekenen en hij bedankt me.
Even later sta ik buiten en voel ik een warm windje in mijn gezicht. Het was hier perfect om te wonen. Alleen en veilig. Weg bij iedereen. Ik had nu schijt aan iedereen. Ik zal het zo doen. Beter. Alleen.

Word vervolgd.