Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 58: Tranen die het waard zijn.

< Chakirs perspectief: >
Ik open mijn ogen die ik direct weer sluit, steken van pijn draaien in mijn hoofd. Na een tijdjes doe ik een poging en open ik weer mijn ogen, ik zie dat ik me bevind in een ziekenhuis kamer. Verward kijk ik om me heen, hoe kom ik hier terecht? Verschillende vragen spoken in mijn hoofd, maar van geen een kan ik antwoord krijgen. Verslagen sluit ik weer mijn ogen en probeer na te denken hoe ik hier in hemelsnaam ben beland! Ik hoor een deur met een klap open gaan, wat mij laat schrikken. Ik zie een vrouw mijn kant op lopen en haar gezicht brengt me op het puntje van mijn tong haar naam. Dat gezicht ken ik!! Zie ik bijna elke dag. Ze kijkt me sluw aan en ik wil net mijn mond open doen als ze een doekje op mijn neus zet waardoor ik bewusteloos raak..
< Rachida's perspectief: >
De agent gaat weer terug naar het begin.
'Je hebt maximaal 10 minuten.' Zei de agent voordat hij weg ging. Mijn antwoord daarop was dat ik zelfs minder nodig had.
Ik deed de deur open en ik zag hem verslagen toe kijken.
'Wie ben jij?' Zei Imad.
'Iemand die je leven gaat vermakkelijken.' Zeg ik lachend.
Eindelijk, nu kan ik echt met iemand praten.
'Wie ben jij? Wat doe je hier? Ken je mij? Hoe ben je binnen gekomen?' Zegt Imad gestrest.
'Rustig, Soraya zal van jou zijn.' Zeg ik strak.
Imad kijkt op en een vals lachje verschijnt op zijn gezicht.
'Kom zitten.' Zegt Imad.
< Soraya's perspectief: >
Een man kwam onze kant op lopen en zei dat we naar binnen mochten. Farah, Walid en ik.
Ik was nog steeds in schok. Hoe? En wat?
Farah moest me veel vertellen, maar eerst wil ik Chakir zien.
We lopen richting zijn kamer en ik wou net de deur gaan duwen als een vrouw mijn gedachtes stopt.
'Er is daar niemand.' Zegt ze.
Ik keek naar haar gezicht en kon niks van haar gezicht aflezen.
'Hoe bedoel je niemand?' Spreekt Walid voor mij.
'Gewoon niemand, de kamer is leeg.'
'Dat meen je niet, waar is Chakir dan? Hij is familie.' Zegt Farah nog harder huilend.
'Chakir? Hij is al naar huis, hij is afgemeld.' Zegt ze.
Ik schrik. Hoe bedoeld ze afgemeld?
'AFGEMELDDD???' Schreeuw ik als een dier.
Walid kalmeert me weer en Farah rent naar de informatiebalie en staat de praten met dezelfde man die ons toestemming gaf om de kamer binnen te gaan.
Walid en ik lopen naar Farah toe en luisteren naar het gesprek.
'Chakir? Ik dacht dat jullie familie waren van Chaima.' Zegt de man.
'Nee meen je niet, dit is erg, weet u dan waar is Chakir is???' Zegt Farah schreeuwend.
Iedereen die aan het wachten is kijkt onze kant op. Dit keer heb ik schijt.
'Chakir is afgemeld.' Zegt de dokter nadat hij een paar dingen in de computer had ingetikt.
'Is hij dan niet gewond? Hoe bedoel je afgemeld? Door wie en wat?????' Schreeuw ik huilend.
'Sorry mevrouw, er staat afgemeld en niet door wie of wat.'
Ik heb de neiging om hem een klap te geven maar ik hou me in.
'Walid? Wat nu? Walid?' Zeg ik verslagen.
'Rustig, ik zal alles regelen. Gaan jullie maar naar huis.'
Ik schud mijn hoofd.
'Chakir? Stel dat hij ergens is beland? Stel dat hij wel iets mankeert en nu ergens is waar hij niet weet waar hij is.'
'Nee Soraya, ik zal alles regelen. Ga maar met Farah naar jou huis, ik kom vanavond naar jullie toe met nieuws.' Zegt Walid.
Zonder een 'dag' of 'doei' loopt hij weg.
'Kom.' Zegt Farah nog steeds huilend.
Ze slaat haar arm over me heen en ik plaats mijn hoofd op haar schouder.
Huilend gaan we naar huis.

Word vervolgd..