Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 60: Moest ik haar vertrouwen?

< Chakirs perspectief: >

Ik wreef over mijn hoofd en voelde een vies spul in mijn mond. Ik slikte mijn speeksel door en deed mijn ogen open.
'Ah, je bent wakker.' Zegt een vrouwenstem.
Ze had een bekend gezicht.
'Waar ben ik? Wat heb je met me gedaan? Wie ben jij?'
Ze pakt mijn hand en gaat op het bed zitten waar ik nu op lig.
Ik schud haar hand van mijn hand los en kijk voor een paar seconden lang naar haar gezicht.
Haar naam schoot mijn hoofd binnen en toen was het weer weg. Alsof iemand haar naam uit mijn hoofd trok.
Ze keek me aan en opende haar mond.
'Chakir?' Zegt ze vragend met een blij gezicht.
Heette ik zo? Heet ik Chakir?
'Heet ik Chakir?' Zeg ik verward.
Opeens veranderde haar blij gezicht in een verward gezicht.
'Ben je nou.. Ben je nou je geheugen kwijt?' Zegt ze.
Ik schrik bij het woord 'kwijt'
'Wie ben jij?' Zeg ik.
'Weet je het dan niet? Ik ben het.. Wij waren elke dag wel samen..' Zegt ze.
Alsof ik nu weet wie ze was.
'Ik ben het Safae.' Zegt ze.
Ik kijk vragend. Safae? Die naam en het gezicht komen mij bekend voor.
'Ik werk samen met je.. ' zegt ze dan.
Werk ik? En waar werk ik dan?
'Nee ik kan je niet in mijn geheugen plaatsen, sorry.' Zeg ik verward.
Ik krab aan mijn achterhoofd.
'Dat komt goed.'
'Waar ben ik nu?' Zeg ik doodnormaal alsof 'Safae' me niks aan kan doen.
'In mijn huis lieverd.'
Waren we getrouwd dat ze zo tegen me praatte?
'Zijn we getrouwd?' Zeg ik.
'Neenee.' Zegt ze blosend.
Ze fluistert wat, wat ik niet versta en staat op.
'Ik zal thee voor je halen, dan vertel ik alles.' Zegt ze lief.
Haar ogen gafen twinkelingen die ik eerder al zag bij iemand, maar haar naam kwam niet in mij op. Jaa het is een haar.
< Imads perspectief: >
De volgende dag, wat voor mij leek als een volgende dag werd ik zonder koppijn of pijn wakker. Het was raar. Alsof de woorden die Rachida laatst uitsprak mijn pijn heelde.
Ik keek over mijn schouder en zag de brief liggen. Zal ik hem openmaken? Of moet ik wachten? Straks zat er zoveel in wat ze van me vroeg.. Nee zo zag ze er niet uit.. Moest ik haar vertrouwen?
Ik pak de brief met trillende vingers en zwetende handen. Openmaken die handel.
Ik trek de sticker eraf en ruik aan de brief. Muf en geen geur te herkennen. Ik wil net de brief eruit halen als ik word geroepen. Mijn gedachtes worden verstoord door een bewaker.
'Meekomen.' Zegt hij boos.
Ik kijk op en sta op, de deur wordt geopend en ik loop hem achterna. We lopen langen gangen door, waarvan ik het bestaan niet wist. We lopen een glazen deur langs en dan de laatste deur die bij de ingang staat.
Dit betekent maar een ding.. Ik ben binnekort vrij, binnekort kan ik alles weer oppakken.
'Ga zitten.' Zegt Rachida lachend.
Ik wist niet wat het was of hoe ze het deed, maar haar blikken lieten me blozen. Blozen van blijheid. Hoe kon ik zo'n iemand verdienen? Ach, wat zeg ik? Ik moet blij zijn, ik ben fucking blij.

Word vervolgd.