Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 79: Vertrouwen.

Farahs perspectief:

Ik stond tegenover Othman met een rood en boos gezicht. Wat zeg ik? Ik voelde me geërgerd en gefrustreerd. Wat zou jij doen als jij gebeld werd om iets doms!!! Iets ongelooflijk doms. Maar okee, ik wil wel zijn verhaal horen. Want een verhaal heeft twee kanten, toch lezers?
'Sorry Farah..' Begint Othman.
Was hij gek? Het laatste dat ik op dit moment wil horen is sorry.
'Vertel je verhaal.' Zeg ik met mijn tanden op elkaar. Hij had geluk. Anders sprong ik op hem ( wat ik totaal niet zou doen).
'Je bent gek Othman, hoe kon je meedoen met handelen in drugs? Was je gek aan het worden? Zeg me alsjeblieft dat je het niet bent, dat ze de verkeerde te pakken hebben.' Zeg ik boos.
Ik voel de tranen komen en bijt op mijn lip. Ik wil niet met een opgezwollen gezicht staan praten. 'Farah..ik..ik..' Zegt Othman.
Zijn haar was in de war, waardoor het raar voor zijn ogen viel. Krulletjes die half over zijn haar vielen. 'Schat, je hoort me dit te vertellen. Ik ben de persoon die alles hoort te weten van jou, op z'n minst.'
Ik zet mijn telefoon op tafel en Othman legt zijn hand op de mijne. Zo warm en vertrouwt. 'Ik.. Het is moeilijk. Ik heb het..ik'
Hij kwam niet uit z'n woorden. Had hij het niet door?! Hij kon hier jaren blijven!! Jaren!!!!
'Liefje, het spijt me.' Komt er nu uit z'n mond. Zonder gehik of gestammel.
Ik sta op, pak mijn telefoon en loop richting de deur. 'Ik kan dit niet.' Zeg ik huilend.
Ja, de tranen waren aan het stromen toen ik naar de deur liep. Want tja, toen zag ik hem niet voor me.
'Alsjeblieft, Farah. Ik hou van je. Farah. Het spijt me. Het spijt me, luister nog even.' Zegt hij vernederd.
Ik doe de deur achter me dicht en ren met tranen in mijn ogen richting de auto. Dit was niet te beschrijven lezers, dit was pijn. Dit allemaal wat ik nu binnen heb is afkeer. Ik walg van dit. Ik walg van alles.
Ik stap mijn auto in en sla hard op het stuur waardoor ik heel lang toeter. Mensen die langs lopen kijken geschrokken en ik duik met mijn gezicht in het stuur. Ik haat het, ik haat alles. Oh, Othman waarom? Waarom wou je het liever zo hebben?
Mijn mascara was uitgelopen en mijn lippen waren opgezwollen. Ik ging op mijn rugleuning leunen en zucht.
< Soraya's perspectief: >
'Het komt allemaal goed hoor, het waren gewoon lichte steken die vaker voorkomen bij andere vrouwen. Rustig aan doen en dan komt het verder wel goed.' Zegt Safouane.
Aldus mijn dokter voor de komende weken. Ja, nog een paar weken voor de bevalling. Mijn meisje komt snel op aarde. Ik schud hem de hand en Chakir geeft me een kus op mijn hoofd. Walid was al weg nadat hij me naar hier bracht. Hij is een man, een echte wijze man. Ik loop Safouane's kantoor uit met Chakir aan mij zij. 'Gaat alles weer goed hayati, je hebt me laten schrikken.' Zegt Chakir medeleidend.
'Alhamdoulilah.' Zeg ik.
We stappen allebei in zijn auto en rijden naar huis. Onderweg was het stil, totdat we een stoplicht naderde die best in de buurt was van ons huis. 'Ik zag Rachida.' Zegt Chakir.
Die naam, dat gezicht, heb ik maanden niet gezien en gesproken. Ik dacht dat het zo bleef. De herrinneringen flitsen voorbij en mijn keel voelt samengeknepen.
'Oh.' Zeg ik.
'Ze kwam precies van de locatie waar we net kwamen, zo gehaast en in paniek.' Zegt Chakir.
'Ach, zeker weer een patiënt treiteren. Je weet hoe een psychiater in elkaar zit.' Zeg ik lachend.
Chakir zet zijn hand op mijn been. 'Als je niet wilt dat ik er over praat, moet je dat gewoon zeggen hayati.'
'Nee nee het is goed.'
'Je liegt lieverd.' Zegt Chakir lachend.
Hij kent me beter dan iedereen. Daarom is hij mijn beste vriend, broer en mannetje.
'Okee we houden erover op.'
Ik lach en Chakir knijpt in mijn been en richt zich weer op de weg.
Wat was hij goed in kennen en weten. Want hij was de enige die me echt kent. Met alles.

Word vervolgd.
©ST