Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 69: Niets.

Ik maakte snel wat te eten voor Chakir en mij, zodat we zo kunnen slapen.
'Zal ik je helpen?' Schreeuwt Chakir.
'Nee nee schat, blijf maar zitten.' Zeg ik lachend.
Chakir steekt zijn duim op en lacht.
'Niemand helpt me in dit huis.' Zeg ik met een zucht en als grap.
Chakir doet een wenkbrauw omhoog.
'Ik vroeg net of ik je moest helpen hayati.' Zegt Chakir niet begrijpend.
'Ahahahahahah ik maak een grap schat.'
Ik hoor mijn telefoon rinkelen en Farahs naam verschijnt op het beeld.
'Neem je even op?' Zegt Chakir.
Ik pak de telefoon en neem op.
'Hey sis, alles goed?' Zeg ik.
Farah is stil.
'Jaa jaa, alleen er is iets dat aan me knaagt Soraya.' Zegt ze na de stilte.
'Wat is er dan?' Zeg ik vragend.
'Othman, hij doet raar de laatste tijd. Hij had laatst een reis gehad en ik vroeg hem vandaag of de reis goed was en hij was het vergeten. Ik zweer het volgensmij liegt hij.' Zegt Farah.
Dat vond ik nou zo speciaal aan Farah, want ze was gelijk op een punt gekomen. Recht in je gezicht, in dit geval aan de telefoon.
'Bespreek het dan met hem schat, het valt toch te bespreken.' Zeg ik helpend.
Farah lacht.
'Fijn dat ik dit even kwijt kon, ga ik dan morgen doen. Slaaplekker sis.' Zegt Farah.
'Insha'Allah schat, droomzacht.'
En we hangen tegelijk op.
Zou Othman anders zijn dan Farah hem ziet? Nee toch? Ach, ik heb Chakir. Othman is even niet het punt.
'Gaan we nog eten?' Zegt Chakir met een chagerijnig gezicht.
Ik lach. 'Jaaajaa schat, komt eraan.'
En met een lach doe ik de oven uit.
< Rachida's perspectief: >
Ik gooi de sleutels op de tafel en zucht.
Wat is Imad toch een ongelofelijke sukkel, maar ik moet het nog een tijdje volhouden. Dan zal ik het anders spelen, soepeler en leuker. Mijn weg, mijn plan.
'Lieverd?' Hoor ik mijn man zeggen.
'Jaa wat is er?' Zeg ik.
'Ik ga werken, we bellen ja.'
'Heb je wel gegeten?' Zeg ik bezorgd.
'Ja ja.'
En hij trekt zijn jas uit en doet de deur dicht. Geen kus, geen knuffel, geen handje op mijn schouder. Nothing.
Scheidingspapieren zullen komen, sukkel.
Dit wordt dan al de zesde scheiding, hoe vaak moet ik zoeken naar de perfecte man.
Ik doe mijn schoenen uit en ga liggen op de bank. Eindelijk rust.
Geen man of dochter die aan je hoofd spookt.
'Mamaaaa!!!!' Hoor ik boven.
Houd ze nooit haar mond?
'Jaa schatje.' Zeg ik nep.
'Ik kan dat ene rode jurkje niet vinden, ik ga even stappen met vriendinnen.' Zegt ze.
'Je blijft thuis, niemand heeft je toestemming gegeven hoor.' Stel ik vast.
Ze kijkt boos en gilt.
'Jawelll, ik ben al 22.' Zegt ze
'En? Ook al was je 60, voor mijn part blijf je thuis, je gaat niet als een hoertje op straat lopen.' Floep ik uit mijn mond.
Ze schrikt en loopt weg zonder een woord te zeggen. Op naar boven, naar haar kamer.
Goed gespeeld Rachida.

Word vervolgd.