Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 91: Kwetsbaar.

Ik gaf Farah nog een kus en wenste haar succes met het gesprek dat ze straks zal hebben met Othman. Mijn vermoeden zegt dat ze elkaar weer zullen vinden. Ze zag er zo kwetsbaar uit. Ik liep naar huis en zag dat de deur openstond. Huh? Ik liep rustig naar binnen en trof Walid in de gang terwijl hij zijn jas probeerde aan te trekken.
'Ga je ergens naar toe?'
'Jaa, ik heb alles al van Chakir gehoord. Zit er nu de hele tijd mee in mijn hoofd. Je zal verward zijn en boos.'
Ik kijk vragend. Was het dan zo erg?
'Hey schat, je bent terug?' Zegt Chakir.
Hij zag er nu perfect uit. 'Jaa.'
Walid doet de deur achter zich dicht en ik hoorde nu de klok tikken. Twee keer. De ene klok van de woonkamer en de ander van de keuken. Het was stil, helemaal stil.
'Nou vertel wat je vertellen wilt.' Zeg ik bang.
Chakir kucht en loopt naar de woonkamer waar hij op de bank gaat zitten. Ik ga naast hem zitten.
'Safae he?' Begint hij.
'Ze is de dochter van Rachida.'
Ik kreeg het benauwd en begon aan de eerste ontmoeting te denken van Safae. Toen ze Chakir bij haar thuis had. Toen ik erachter kwam dat ze iets had van een bekende persoon. Het waren Rachida's ogen en neus. Gelijk. Familie.
'Soraya?' Vraagt Chakir gespannen.
Ik voel de kamer draaien en houdt me vast aan de bank. 'Al die tijd?' Begin ik.
Chakir wrijft over mijn hand en ik kon nog steeds niet geloven wat Chakir zei.
'Wat moeten we nu?' Zeg ik bang.
'Helemaal niks, we laten ons niet wegruimen door twee achterbakse vrouwen.'
Zijn woorden haalde een last van mijn schouders af, maar toch ik voelde me verward en verraden. Ik voelde een steek en voelde de weeën. Mijn spieren trekken zich samen en het heeft geen woorden om te beschrijven. Het was pijnlijk. Erger dan een mes door je buik. 'Soraya? Alles goed? Soraya?' Zegt Chakir geschrokken.
Ik hoorde zijn stem steeds verder weg. En mijn ogen sloten langzaam dicht. Alles zag zwart.
< Rachida's perspectief: >
'Lieverd?' Zeg ik tegen Safae.
Safae kijkt vragend. Ik weet al wat ze denkt. Sinds wanneer noem ik haar lieverd?
Ik pakte mijn telefoon en wiste alle gesprekken die ik had met Imad. Bewijs.
'Jaa?'
'Ik ga de gevangenis in.' Zeg ik rustig.
Hoe kan een mens rustig reageren op zo iets groots? Maar hee, ik ben Rachida.
'Huh? Hoe bedoel je mama?? Je bent gek?? Heb je gedronken?'
'Nee, ik ga gewoon de gevangenis in. Accepteer het. Ik zie je over een paar jaar. Wees voorzichtig Safae.'
Safae pakt mijn arm nu strak vast. Wow. Sinds wanneer heb ik een sterke dochter?
'Je gaat nergens heen.' Zegt ze met een traan bij haar linkeroog.
Ik hoor de sirens dichterbij komen en voelde me bang. Ja, ik voelde me voor het eerst bang. Terwijl ik dat nooit was.
'Politie! Doe de deur open!' Schreeuwde de politieagent.
Ik wist dat dat het enige was wat ik kon doen. Het beste wat ik kan doen. Of rennen, rennen voor me leven. Maar dat moest ik jaren geleden al doen.
Safae moet nu huilen en heeft me nu goed vast. Alsof dat ons nu kon redden.
De deur maakt Safae voor ze open terwijl ze mij meetrekt. 'Hier heb je der! Neem der mee! Neem der weg van me!!' Gilt ze huilend. De agenten kijken haar aan alsof ze gek was. Maar ik was op dit moment de gekke.
'Rachida .........? Je bent gearsteerd, wegens fraude, geldmisbruik en een poging tot ontvoering.'
Mijn handen strek ik voor me uit en ik word in de handboeien geslagen. Al het werk voor niks. Ik had niks of niemand die me kon helpen. De agent trok me weg van mijn eigen huis en ik liet Safae kwetsbaar achter. Zoals ik iedereen achter liet. Kwetsbaar.

Word vervolgd.