Soraya & Chakir { DEEL 2 }

Hoofdstuk 80: Telefoontjes plegen.

Farahs perspectief:
Ik werd gebeld met een onbekend nummer.
'Hallo? Met Farah.' Zeg ik met een brok in m'n keel.
Ik had dagen al niet geslapen. Met de gedachte dat ik Othman misschien nooit meer kon zien. En weet je lezers, ik.. Jaa ik vertel mijn gedachtes steeds dat het Othmans schuld niet is en dat hij nog van me houdt. En dat het hem spijt. En dat hij zo de deur van mijn kamer openslaat en zegt dat het allemaal een vergissing is. Maar nee, alles was pure waarheid. Alles was echt.
'Farah, ik ben het Othman. Ik bel met de telefoon van -'
Ik wil ophangen maar ik hou me toch gedeisd.
'Hoe gaat het met je?' Zeg ik huilend.
Othman kucht.
'Het gaat goed alhamdoulilah, ik moet je mijn verhaal doen. Kun je vandaag komen Farah, ik wil je alles vertellen. Ik heb er over nagedacht.'
Hij was dus niet de enige die aan het denken was aan een oplossing. Maar ik wou z'n kans niet verspillen. 'Ik zal er zijn, waarom deed je dat niet eerder? Ik kon je helpen. Daarvoor hebben we elkaar.'
Othman kucht voor de tweede keer.
'Ik had andere behoeftes, ik was verslaafd geraakt door de rest.' Zegt Othman sterk.
De rest? Wat bedoeld hij daarmee?
'Hoe bedoel je de rest?'
'Dat wil ik je dus vertellen lieve Farah, kom je vanmiddag langs? Tijd maakt niet uit.'
Ik zeg dat ik kan en zeg nog dat hij rustig aan moet doen en hang op. Ik ga je helpen, ook al zegt mijn gedachte dat ik dat niet moet doen. We volgen ons hart.
< Soraya's perspectief: >
Ik had Walid al dagen niet gezien, raar. Ik had toch verwacht dat hij zo zou komen. Misschien is er iets tussen gekomen?
'Lieverd, ik neem een dagje vrij. Walid komt niet opdagen.' Zegt Chakir half slapend.
'Hahahaha okee gekkie.'
Ik pak mijn telefoon en check mijn mail. Niks bijzonders. Geen Farah op mijn scherm. Zal het toch goedkomen? Heeft ze toch met Othman gepraat? Zeker wel, anders had ze me toch gelijk gebeld?
Je hoorde Chakir bellen in de keuken.
'Ja.. Okee.. Morgen?..Nee sorry... Jaa snap ik..okee..fijne dag.. Doei.'
'Deed hij moeilijk?' Zeg ik lachend.
'Nee hij had een fout gemaakt, ach niets bijzonders. Zullen we vandaag tijd insteken in de kamer?'
Ik wist precies welke kamer Chakir bedoelde. Ons kindjes kamer.
< Rachida's perspectief: >
Ik bel Safouan en hij neemt gelijk op.
'Over paar weken Rachida, ik moet nu werken. Doeg.'
'Dat is wat ik wil horen.' Zeg ik lachend.
Ik hang op en mijn buik knort. Ik loop naar de keuken en pak een bakje yoghurt. Ik pak dan weer mijn telefoon en stort het geld dat Imad laatst aan me gaf op z'n eigen bank. Ik blokkeer het voor hem om het toch terug te geven als hij dat van plan is.
Ik zucht. Alleen. Geen man die kan zeggen dat ik leuk ben. Want niemand snapt me. Niemand weet hoe alles wel moet. Maar okee, ik sta er weer alleen voor. Maar dit keer zal ik weer gelijk krijgen. Het kost alleen tijd.

Word vervolgd.
©ST.